Níne zet je aan het denken en spoort je aan om te doen

Gezien er een nieuw jaar begint van de één op de andere dag, kan ik niet zeggen dat heel 2012 hetzelfde was. Ook omdat een jaar steeds weer zoooo ontzettend lang blijkt te zijn. Dit jaar zelfs langer dan de Maya’s voorspelden. Vroeger vond ik altijd dat een jaar eigenlijk verdeeld moet worden in twee jaar en dat vind ik stiekem nog steeds. Dan is het wat overzichtelijker. Maar er is niemand die geluisterd heeft en de kalender aangepast. Het klinkt misschien raar, maar wanneer de zomervakantie begint en vooral wanneer het nieuwe schooljaar begint, heb ik altijd het gevoel dat het een heel nieuw jaar is. Er zijn dan veel dingen, in mijn omgeving en in mijzelf veranderd. Hoewel een nieuw jaar op een willekeurige dag begint, merk ik wel altijd een groot verschil tussen het deel voor de zomer en na de zomer, toch reflecteer ik pas op het jaar in de winter. Ik heb veel gedaan het afgelopen jaar, er zijn veel veranderingen geweest. Ik ben écht tevreden over 2012. Voor mij was het een t

Het Legomannetje Genoot van zijn tijd buiten. Maar na veel buiten gezien te hebben, begon hij te verlangen naar de huiselijke sferen achter de ruiten. Dagen liep hij over straat, tussen de groeven van de stenen. Hij zag zand en regendruppels levensgroot Van mensen en honden zag hij enkel benen. Hij vond dit leventje fijn, altijd mensen om zich heen. Hoewel het opletten was voor al het grootte vond hij drukte geen probleem. 's Ochtends de plenzen koffie, en de geur van croissants. 's Middags de spelende kinderen en later de opening van de restaurants. 's Avonds de volwassenen opstap, gelach en gekkigheid. Al de lampjes in het donker, bracht ook gezelligheid. Hij kon genieten van het zien van anderen, nu van dichtbij. Intiemer dan vanaf de vensterbank, nu was hij tenslotte vrij. Toch is intiem nog niet het goede woord, vroeger speelden kinderen wel met hem, maar van vriendjes had hij nog niet gehoord. Toen die

Zoals ik wel vaker heb gezegd; de gedrukte letter is niet de enige waarheid. En tevens is alles een interpretatie. Zo zijn ook mijn stukjes over de vervreemding voor meerdere interpretaties mogelijk. De onderliggende boodschap in die stukjes is eigenlijk dat ik ouder wordt, dit jaar heb ik grote stappen gezet, en ben ik echt uit huis gevlogen. Ik heb beschreven hoe ik daardoor vervreemd raak van huis. Ik ben er minder, veranderingen vallen mij meer op en ik kan er minder goed aan wennen. Ik heb beschreven hoe mijn ouders reageren op het lege huis. Ze realiseren zich dat de kinderen echt uit huis zijn en gaan aan de slag met opruimen. Heel verstandig lijkt mij. En hoewel de keuzes die ze maken misschien niet de mijne zijn, kan ik ze ook weer geen ongelijk geven. Het is hun huis en ze doen wat ze willen. Het is ook niet gek dat ze eens wat anders willen na al die jaren. Ik zou dat waarschijnlijk ook doen. En ik moet het los laten om invloed op hun beslissingen te willen hebben, ik heb

Verandering. Iedereen kent het. Iedereen ondergaat het. Zelfs autisten zullen er aan moeten geloven.  Of het nou je ouderlijk huis is, je leeftijd of je interesses. Ik kon vroeger slecht tegen verandering, ik wilde niet dat we een nieuwe auto kregen, nieuwe kleren vinden was een crime, ik wilde geen nieuwe vriendinnen of nieuwe juf. Hoewel ik altijd oud wilde zijn [12 en 22], vond ik ouder worden maar niks. Alles moest blijven zoals ik het gewend was. Zo ook Sinterklaas, helaas ging veel magie verloren met de jaren. Ik heb altijd terugverlangd naar die spanning en gezelligheid, maar het was er gewoon niet meer. Net als koekjes bakken, zwemmen, midgetgolfen, de waarneming van alles is veranderd. Wat je wil hebben koop je, dingen lijken niet meer groots of onbereikbaar. Je bent groot genoeg om zelf keuzes te maken, om jezelf te beschermen en zelf te knokken. Geen broekspijp waarachter je kunt verschuilen, niemand die reageert als je 'MAMA' roept. Je bent groot, je staat zelf in

Tekenen. Ik doe het weer elke dag. Ik begin gewoon ergens een willekeurige vorm met een willekeurige kleur. De rest volgt vanzelf. Ik denk er niet over na. Wie weet ga ik binnenkort weer dingen na tekenen, want dat vind ik nog leuker om te doen. Hier wat inspiratie/voorbeelden van wat ik de afgelopen dagen heb gedaan, pak pennen, potloden en stiften en doe zelf ook wat. Al duurt het maar tien min. leg de lat niet te hoog en leef je uit:

Ik ben weer eens thuis, bij mijn ouders. Naar aanleiding van de vorige keer, had ik me maar voorbereid op het ergste. Maar dacht er verder niet veel over na. Ik kwam binnen, hoorde de deur-belletjes niet en zag mijn stoffen niet op het schoenenrekje staan. Ik wilde mijn jas ophangen, maar de kapstok die er mijn hele jeugd hing, was weg. In de woonkamer hingen nu twee grote foto's van mijn zus en mij, dat vond ik leuk om te zien, maar waar is mijn ets die op die plek hing? Gelukkig hingen mijn tekeningen en ets nog wel op de wc. Mijn trek kon ik gelukkig stillen met normaal eten. Het is hier nog steeds overdreven warm door de verwarming, dat zouden ze dan weer wel mogen veranderen. Toen ik echter mijn handen wilde wassen, stond er andere zeep. Maar wat mij nog het meest verontrustte, was dat de kraan niet meer 'normaal' voelde. Net als het slot op de deur. Dus niet alleen veranderen dingen in negatieve zin, de dingen die hetzelfde blijven, vervreemden zich van mij

Meditatief tekenen Poeh, wat was ik weer toe aan vakantie. Ik merk het doordat ik me moe voel. Ik heb geen zin om aan mijn studie te denken of een wetenschappelijk boek open te slaan. En dat heb ik niet vaak. Ik wil mijn tijd altijd nuttig besteden, in vakanties lees ik dan ook vaak verder vooruit, ga samenvatten etc. Maar nu, heb ik daar totaal geen zin in, mijn hoofd staat er niet naar. Wat doe ik dan wel met mijn tijd? Ik kies er voor deze vakantie niet nuttig bezig te gaan. Mijn tijd op te vullen. Opvullen met rust. Gezien wij niks met kerst doen, heb ik besloten een paar dagen langs Oma te gaan. Waar ik dan wat lees in een makkelijk Nederlandstalig boek, foto's bekijk, boodschapjes doe, lekker eet, films kijk en met Oma zit te kletsen. De dag gaat rustig voorbij. En dat is wel lekker, al merk ik wel, dat wanneer je veel doet op een dag en je actief bezig bent. Je wat bereikt. Wat een voldaan gevoel geeft. Echt nutteloos zijn op een dag houd ik niet vol. Dan voel ik me z

Het volgen van je legende. Ik heb het boek 'De Alchemist' gelezen van Paulo Coelho. Aan het begin moest ik erg wennen aan zijn schrijfstijl, niet-academisch en wat simpel. Het verhaal was warrig en het is dat mensen het boek aanraadden dat ik ben blijven lezen. Het is best zweverig, maar daar kan ik wel tegen. Ik lees de boodschap die iets mij wil vertellen, naar de vorm kijk ik minder. Ik heb net de laatste punt gelezen.Ik ben onder de indruk. Het boekje gaat diep, je kunt hier goed over na denken. Het is een boek waar je eigenlijk lang over moet filosoferen en praten. Vader: 'hier in ons land reizen alleen de herders' Santiago 'Dan word ik herder.' Ergens verderop in het boek staat; 'Dat is nou precies wat het leven zo boeiend maakt, de mogelijkheid een droom te verwezenlijken'. Het laat je zien dat ieder mens een eigen legende heeft. Een droom die je moet na leven, en dat wanneer je in deze legende gelooft, het hele universum  zal samen spannen o

Ik ben een aantal dagen niet op de computer geweest, 'Waarom?' zul je misschien denken 'heb je dan geen contact via Facebook en check je je mail dan niet?' Nou dat is ook weer niet het geval. Ik ben dusdanig van deze tijd, dat ik elke dag wel even op internet 'moet'. Hoe ik dat doe? Nou, dat zal ik je vertellen. Ik heb van een vriend een mobiel mogen lenen, waarop je kunt internetten! Modern heh. Dagelijks zit ik nu naar dat kleine schermpje te koekeloeren en te lezen wat vrienden mij willen vertellen. Eerst wilde ik nooit zo'n smartphone, ik dacht dat ik daar veel te verslavings-gevoelig voor zou zijn. Dat ik dan constant op dat ding kijk, niet meer tijdens het wachten om mij heen kijk en luister naar geluiden. Het blijkt allemaal heel erg mee te vallen. Ik heb geen internet abonnement, dus ik maak enkel gebruik van wifi wanneer dit beschikbaar is. En heb ik dus niet altijd internet. Mijn gebruik wordt dus beperkt. Verder valt mij op dat ik misschien wel

VAKANTIE!  Wanneer je eenmaal weet dat het nog een week duurt, is de concentratie ver te zoeken. Je krijgt leuke ideeën voor je vakantie besteding, plannen en het gewoon geen zin meer in verplichtingen.  Het verschilt per persoon wanneer het precies begint; na je laatste tentamen, les of werk. Heerlijk als dat voorbij is, wat opeens een eeuwigheid lijkt te duren. Die verplichtingen voelen opeens heel zwaar. Het is ook altijd vervelend als vrienden al een dag eerder vrij hebben en leuke dingen doen. Terwijl jij nog moet leren, of je dag af moet maken. Maar dan is het zover. En heb je vaak nog een dag nodig om het te realiseren, je hebt nu echt vakantie. Ik heb meestal ook al het idee dat het vakantie is, terwijl dat eigenlijk nog niet zo is. Nog heel even doorzetten, maar het is dan al te laat. Het interesseert me niet meer. Ik wil niksen, lezen, leuke dingen doen, films kijken, naar buiten. Dus bij deze, ik ga weer eens dingen doen die ik belangrijk vind. Ook al moet i

http://www.studenten.net/lifestyle/lifestyle/21409/blog_de_hel_die_hospiteren_heet

Ik denk best vaak na over hoe mensen denken dat ik ben. Dat is best interessant. Elke dag heb ik iets anders aan, wat een heel ander beeld kan scheppen. Het moment waarop je me ziet maakt natuurlijk ook uit; in college, met vrienden, bij het uitgaan, in de bieb, etc. En het hangt ook af van wie jijzelf bent, op wie je vindt dat ik lijk. Jaja, het valt niet mee om een beeld van iemand te krijgen. Mensen zijn ook meervoudig. Ik heb een complexe identiteit. In de ene situatie ben ik anders dan in de andere. Dat is niet gek. Dat heeft ieder. Dus je kunt niet weten wie ik ben. Je kunt wel veel met me omgaan en een mening vormen. En mijn interesses en omgang leren kennen. Maar persoonlijk weet je alleen hoe ik mij verhoudt tot jou. Wat jij verder ziet is een interpretatie. Dus denken over jezelf is nog complexer dan denken over een ander.

http://www.studenten.net/lifestyle/koken/21301/snelle_recepten_voor_als_je_alleen_eet

Vanaf één september lagen ze al in de winkel, veel te vroeg. Een aantal mensen wachtte met het eten ervan tot de Sint in het land zou zijn, anderen wachtten tot december. Nu is Sinterklaas het land uit, en zijn er nérgens meer pepernoten te vinden. Vanaf twee december moest je al goed zoeken, maar vanaf zes december had je gewoon pech. Ze waren er niet meer. Dus degenen die goed hebben vol gehouden, hebben maar héél kort kunnen genieten. Het is toch onzin dat ze al heel vroeg in de winkel liggen en wanneer het feest officieel is afgelopen verdwijnen ze weer. Ik vond het enigszins onbeleefd naar Sinterklaas om ze zo vroeg de winkels al in te halen, net zo onbeleefd vind ik het om ze meteen na vertrek weer weg te halen. En als je het toch te vroeg al doet, waarom dan niet ook nog even doorgaan? Wat als je het een weekend later viert? Of wat als je gewoon nog erg veel zin in taaitaai hebt? Heb je dan gewoon pech? Ik vind het jammer. Niet dat ik nog niet genoeg gesnoept heb, in dat opzich

Wat een mooie datum, ik ben net te laat met posten; ik had graag om 12 over 12 deze post geplaatst. Waarom fascineren zulke getallen zo? Menig mens trouwen of vieren iets anders op zo'n 'speciale' datum. Wat maakt een datum zo bijzonder? Waarom vinden wij het mooi als er een ritme of 'logisch verband' in de datum zit [denk aan 10-11-12, 20-12-2012]? Als je iets op zo'n dag viert, is het makkelijk te onthouden moet ik toegeven. Ik vind digitale kloktijden kijken altijd erg leuk, met name 12:34 en 22:22. Waarom? Geen idee, vroeger zeiden ze dan altijd dat als je dat zag, dat er dan iemand is die aan je denkt. Wat het leuk maakt, is dat het voelt als toeval. Het geluk dat je hebt om die mooie tijd te zien. Mijn moeder wil altijd wanneer ze 's nachts wakker wordt, en op de klok kijkt, wakker blijven tot die ene mooie tijd [die wel binnen een half uur moet zijn]. Zoals 00:00, 1:11,1:23, 2:34, 3:45 etc. Zo kan ook ik steeds weer afgeleid raken door naar d

Flats [voor de duidelijkheid, dit is een geluid en geen meervoud van een woonvorm] Ik zit voor de computer en maak weer eens een inschattingsfout Vervolgens zit er een klodder yoghurt op mijn trui Hoe vaak heb ik dat al wel niet gehad? Of wanneer ik aan het tandenpoetsen ben en overal drup. En dan vindt men het gek dat kinderen niet luisteren. Ik luister ook niet. Ik blijf het doen, ondanks dat ik weet dat het vaak fout gaat. Geldt dat niet eigenlijk voor veel dingen zo? Mensen blijven proberen, wellicht met het idee dat oefening kunst baart. Mensen blijven grenzen overtreden vanuit een idee dat het winst oplevert. Mensen blijven door rood rijden, zonder licht, of zwart rijden in de trein. Mensen blijven roken, snoepen, drinken. Ze weten de consequenties, maar het korte termijn geluk lijkt groter. Zijn mensen dan te dom om te luisteren? Of gewoon te eigenwijs? Laat ik het maar op eigenwijs houden. Dat kan ik namelijk van mijzelf niet ontkennen, daar l

Hoe vaak heb je dat wel niet gehad? Een pen die voor je blijkt te liggen, een [zonne]bril die je op je hoofd hebt of een vork die in je hand zit. Of dingen waar je uren naar zoekt, en of op een plek zijn waar je al 10x hebt gekeken of op de plek ‘waar je natuurlijk net niet hebt gezocht’. Zo ben ik menig dingen kwijt geraakt, maar meestal wel terug gevonden. Je kunt blijkbaar niet altijd onthouden waar je iets laat. Ik heb overal gezocht, maar waar moet ik zoeken? Op welke plek heb ik niet gezocht waar hij kan zijn? Op zó veel plekken. Want wat nou als ik het ben verloren op straat, in de trein of in de winkel? Ik kan moeilijk elke winkel af lopen, de gemeente bellen en de NS om te vragen of ze hetgeen gevonden hebben. Vooral wanneer het iets is waaraan anderen niet kunnen zien dat het van jou is of ze het zelf ook wel graag zouden hebben. Ik ben mijn bankpas kwijt. Ik ben in mijn hoofd alle mogelijke plekken afgegaan, heb mijn kamer door gezocht, alle mogelijke zakken en mijn tas

Ondanks de ontwenning van de vele verandering, was het ook een dag waarop ik Opa en Oma weer heb opgezocht, stukjes op de computer thuis heb gezeten [en op deze manier weer aan de thuis-sfeer gewend raakte], ik mijn lieve zus en haar vriend weer zag, mama weer lekker uitgebreid kookte, we met z'n alle sinterklaas avond vierde en ik weer vertrouwd de cd's van mijn vader luisterde. De volgende ochtend werd ik wakker van de wekker; meteen realiseerde ik mij dat een ding in ieder geval niet veranderd was; thuis slaap ik als een blok [en dat zónder oordopjes]. Het huis was al leeg; iedereen moest al vroeg weg naar afspraken/werk/studie. Ik stapte onder de douche, waarvan ik dacht dat die niet veranderd was. Maar toch vond ik de douche niet fijn, de straal was wel heel zacht. Ik vond de lamp overigens erg fel, en kwam er achter dat een spotje vervangen was. De badkamer was erg koud, toen ik uit het raam keek vond ik de verklaring; het had gesneeuwd! Snel wilde ik mij aankleden, en

Verandering Na 2 maanden afwezig te zijn geweest aan het ouderlijk-front, werd het tijd dat ik maar weer eens naar het oosten ging. Enkel een dagje voor Sinterklaas overigens, waar die beste man wel niet goed voor is; vroeger werden kinderen blij, tegenwoordig de ouders. Waarom ik niet vaker naar huis ga? Alleen al bij de gedachte aan de lange trein reis [maar liefst 50minuten, maar ook nog naar het station toe en opgehaald worden] met schreeuwende en geïrriteerde mensen, het hele weekend niks doen, in een veel te rustige omgeving, waar ik mezelf kan horen denken, en dan maar liefst 3 dagen lang, anders moet ik voor mijn treinreis betalen en dat heb ik er nou ook weer niet voorover. Een dagje op en neer, kan natuurlijk ook, maar dan wordt de treinreis nóg langer. Maargoed, ik ben dus weer naar mijn ouders toe gegaan. En de ontwenning wordt al meteen duidelijk. Bij aankomst op het station als eerst; de mensen zijn anders [geen studenten, verder zal ik niet generaliseren over het 

Het lego mannetje stond in de vensterbank, Hij keek vredig uit het raam. Maar na een aantal dagen, Wilde hij daar vandaan. Hij bewoog langzaam zijn benen, En draaide zijn hoofd. Al snel ontdekte hij Dat hij nooit in zichzelf had geloofd. Hij bleek meer te kunnen dan hij dacht, Kinderen waren daarbij overbodig. Hij kon alles zelf, Enkel vertrouwen had hij nodig. Hij zette een stap, En dacht toen diep na. Want als je gaat lopen, Loop je je gedachten achterna. Hij dacht aan wat hij wilde, Wat verlangde hij echt? Wat wilde hij bereiken? Dat was niet makkelijk gezegd. Dus voor hij ging lopen, Stond hij een tijdje stil. Hoewel hij dat al zo lang had gedaan, Dacht hij nu pas na over zijn wil. Hij dacht aan vroeger, Over wat hij had meegemaakt. Over wat hij had bereikt, En wat deze gedachten had veroorzaakt. Voor dat hij al zijn vragen had beantwoord, Gingen er dagen voorbij. Sommige vragen bleven onbeantwoord, En hie

Vroeger was het altijd een groot feest, hét hoogtepunt van het jaar. Ik keek de intocht, zette mijn schoen, keek het Sinterklaas journaal en kwam Zwarte Piet vaak tegen. De periode dat de Sint in het land was, was een tijd van genieten, gezelligheid en knutselen. Helaas word je ouder en zijn de dingen waar je je vroeger zo op kon verheugen, niet meer zo bijzonder. Hoe graag ik het ook wil, het is niet meer. Wel vind ik het nu als student, toch heel gezellig. Het is wat je er zelf van maakt. Ik was dan wel niet bij de intocht, heb nog geen liedje gezongen en zie Zwarte Piet niet overal. Toch ervaar ik dat Sinterklaas in het land is. Hoe? Meer dan andere jaren eet ik van het snoepgoed, oké dat is niet heel erg Sinterklaas-sfeer gevend, maar het is wel lekker. Sinds één week voor 5 december begin ik eigenlijk pas een beetje wat van de Sinterklaas-spanning te merken. Ik voel dat 5 december steeds dichterbij komt. Bij het schrijven van gedichten, kopen van cadeaus en ja, ik heb Zwarte Piet

Vanochtend toen ik wakker werd, was het erg koud op mijn kamer. Zonder hier verder over na te denken, eet ik mijn ontbijt, kleed ik mij aan en stap de deur uit. Ik weet niet wat ik zie. HET SNEEUWT! Dat had ik echt totaal niet verwacht! Het eerste wat ik denk is; ‘zal ik met de bus gaan?’ Maar dat is alleen maar onhandig en bovendien, ik laat mij niet weerhouden door een beetje sneeuw! Langzaam zie ik de straten wit worden, inclusief mijzelf. Mijn benen worden koud, gelukkig heb ik een warme muts op die mijn voorhoofd en oren beschermt. Ik denk na over of het vroeg is voor sneeuw, maar eigenlijk heb ik geen idee. Het heeft wel eens gesneeuwd in November en het is ook wel eens zo geweest dat pas eind december het sneeuwen begon. Weer is raar en onvoorspelbaar, dus over normaal kun je denk ik niet echt spreken. Vroeger hadden we op school altijd kleurplaten waarbij Sinterklaas over het dak liep terwijl het sneeuwde, dit vond ik altijd raar. Want dat was nog nooit voorgekomen. Ik denk er

Feedback Je leest iets, je vindt iets en je zegt iets. Een reflectie op een tekst Het kan voor zowel de gever als ontvanger verhelderend zijn in beide geeft het inzicht, inzicht in jezelf en in de ander. Feedback kan echter ook heel pijnlijk zijn, wanneer je ergens erg je best voor doet, wanneer je ergens trots op bent, wanneer je het niet aan ziet komen. Feedback krijgen wekt bij mij altijd dubbele gevoelens op, ik waardeer de reactie, dat mensen zeggen wat ze vinden, maar het kan ook erg raken. Ik ga aan mijzelf twijfelen, het bevordert negatieve gedachten. Dit valt echter mee wanneer de feedback duidelijk en concreet is en afsluitend met tips zodat je er werkelijk iets mee kunt. Ik merk dat het ook van belang is dat het opbouwend is en dat ook positieve punten worden benoemd. Ik waardeer reacties erg omdat ik dan meer leer over mijn lezers Van positieve reacties kan ik erg genieten Voor kritiek punten sta ik ook open, maar feedback geven blijkt zo makkelijk no