Níne zet je aan het denken en spoort je aan om te doen

Vanochtend ben ik op tijd opgestaan, maar vervolgs wat rond geklungelt. Rond half 12 naar de oude stad gelopen. Wat plekken die ik wilde zien, inmiddels ken ik het wel goed genoeg. Het enige wat nog op mijn lijstje staat is een hoop regelen, musea bezoeken, vanavond weer naar het theater, morgen naar de Opera, het uitgaansleven ontdekken, fietsen, naar de markt en natuurlijk veel leuke mensen leren kennen en meedoen aan de mogelijk activiteiten. Ik zit nu al twee uur te schrijven en regelen in Alt Café Wien. Het is hier zo duur dat een soepje even duur is als de goedkoopste koffie. Maar het soepje smaakte goed, een runderbouillon die goed van smaak was met een Griesnknochel [oid] erin. Nu ga ik weer de stad in, op naar de frisse lucht. De doelen voor die dag waren redelijk bereikt en over drie uur moest ik bij het theater zijn om een kaartje te bemachtigen. Om eerst langs huis te gaan zou zonde zijn van de moeite omdat het een uur heen en een uur terug lopen zou zijn. Tja wat doe j

Om 11:15 ging ik te voet naar de Universiteit waar ik om 12:20 aankwam. Vervolgens heb ik een half uur door het gebouw gedwaald opzoek naar het international office. Het is werkelijk een doolhof daar. Eenmaal gevonden moest ik anderhalf uur wachten, maar gelukkig had ik het gezelschap van mijn laptop waardoor ik de tijd prima doorkwam. Toen kon ik instappen bij een introductie praatje, waar ik alle info kreeg. Vervolgens registreerde ik me voor ESN. Ik heb de eerste 2 mensen leren kennen! Om 5 was ik pas klaar. Toen heb ik een cappuccino gedronken, ik heb nog geen een keer hier een koekje erbij gekregen! Is dat soms typisch Nederlands? Ik heb erg veel gecomputerd om met mensen af te spreken. Wat erg goed voelt. Ik spreek veel Engels en Duits en wordt erg vrolijk en actief van de contacten. Om half acht zijn we uiteten gegaan, bij Neni aan de naschmarkt. We hadden een prima plekje. We bestelden ‘huisgemaakt franse frieten met krokante kip met amandel’, dat was gelukkig niet mijn keu

Dag 4. 25-02-2013 Mijn lichaam doet pijn van de vele tochten. Mijn voeten van het lopen, mijn rug van het dragen. Mijn hoofd is moe, ondanks de uren slaap. Ik heb Anna dit keer wel gehoord, de deuren en haar vele gebel. Ik droom hier ontzettend veel, veel over mensen die ik mis. Meestal ben ik dan op mijn huidige leeftijd, soms ook jonger d.w.z. met vrienden van vroeger. Dromen kunnen je bewust maken van het missen, het verlangen en dit versterken. Vanochtend heb ik mijn boek uitgelezen genaamd ‘De geschiedenis van de Liefde’ en boek over de zoektocht over het boek genaamd ‘De geschiedenis van de Liefde’. Een boek vol zoektochten; wie is de schrijver, over wie gaat het boek? Zoektochten van verschillende personen, van welke verhalen door elkaar heen zijn geweven en die pas aan het einde duidelijk worden. Van alle personen draad het uiteindelijk om het boek, allen om een andere rede, allen met een andere betekenis. Ik vond het een wat vaag boek, veel romantiek, humor of spanning zat

24-02-2013 Zo. Nu zit ik in een 'hip café' volgens een wandel boekje. Ik ben rond 11en op pad gegaan en heb een soort wandeling gevolgd. Alles lijkt aardig op elkaar, dus heb ik naar mijn idee niet veel bijzonders gezien. Veel chique restaurants, oude mensen in bondjassen, veel sneeuw. Nu zit in aan een té dure cappuccino, dus de tips uit het boekje houd ik niet meer aan. Ze hebben hier in ieder geval internet, en hebben mijn schouders niet voor niets pijn geleden door het dragen van mijn laptop. Nu kan ik even alles bijwerken. Ik heb weer natte voeten, die niet snel zullen drogen ben ik bang.  Ik heb net door de oude stad gelopen, het centrum waardoor ik meer het idee heb in een stad te zitten. Het is wel zondag, dus heel druk was het niet, vooral toeristen. Ik ben in wat kerken geweest, vooral de kleine vind ik mooi de grotere zijn vaak ook meer in barok stijl; pompeuzer met marmer etc. Hopelijk tref ik snel mensen hier, zodat het leven hier wat leven gaat krijgen.

22-02-2013 Zo. Daar zit ik dan. In mijn nieuwe kingsize bed [d.w.z. dat je er met zeker vijf man in kunt slapen] op mijn nieuwe kamer. Een grote kamer. In een groot appartement, met een mooie keuken, badkamer en gang. Tevens lijkt mijn huisgenote mij erg sympathiek. Mijn kamer is al ingericht, met mooie oude meubels, een kamer waar ik mij meteen in thuis voel. Een prachtig bureau met lades, witte hoge muren.   In zit dus op mijn bed, die boven in mijn kamer in gebouwd (ik heb een zeer hoge kamer), waardoor ik de hele kamer overzie. Het voelt heerlijk. Ik heb tevens een grote bank, die ook een slaapbank is waar meer dan zes man op zou kunnen. Er is ook genoeg ruimte op de grond, dus als ik zou willen zou ik hier een enorm slaapfeest kunnen geven. Maar nu ben ik moe. Ik heb een lange dag achter de rug. Met overvolle treinen, wachten op Schiphol, vliegen, de weg zoeken, kaartjes automaat raar aankijken, de trein, metro en vervolgens de tram, en tot slot lopen door de sneeuw met mijn ov

Langzaam verlaat ik Utrecht. Mijn vertrouwde stad. Mijn eigen plekje. Mijn kamer, de straten, cafés, grachten, fietspaden, plekken, ervaringen en bovenal mijn vrienden. Het is wel een mooi afscheid. De laatste dagen waren rustig. Ontspannen zat ik op mijn kamertje, wat lezen, schrijven, skypen en slapen. Terwijl ik een voor een afscheid nam van mijn vrienden. Gisteren werd ik wakker in de zon en fietste ik 's avonds onder de donkere heldere sterrenhemel. Ik verlang naar de zomer, om weer aan de grachten te zitten, langs het water te lunchen en in de zon te wandelen. Ik zal het stappen missen, het fietsen en al het leuks met mijn trouwe vrienden. De zon gaat nu onder, de hemel is roze-geel-oranje gekleurd, terwijl de lucht langzaam donker blauw wordt. Nu ik ook van mijn laatste vriendinnetje afscheid heb genomen, voelt mijn vertrek toch best serieus. De wereld die ik hier achterlaat zal ik missen. De kamer die ik eigen had gemaakt, is nu kaal en galmt. Nooit gedacht dat ik zoveel sp

Daar zit ik weer. Gedachten flitsen door mijn hoofd. Ik zie dingen. Ik voel sferen. Ik herinner momenten. Er gaat een hoop door mij heen. Wat kan ik schrijven? Kan ik alles verwoorden? Hoe? Kon ik mijn, kon ik alles maar verwoorden. Hier loopt het al stroef, ik wil alles wat in mij zit verwoorden. Het voelt te complex, te mooi, te ingewikkeld om in woorden te voegen. Zo is schrijven steeds meer een worsteling, een proces waarbij je blij bent wanneer het weer lukt. En het teleurstelt dat er nog zo veel is dat ongeschreven blijft.

Ik werd net wakker in mijn door zon verlichte kamer. Ik ben hier nog maar twee dagen. Twee dagen vol rust en inpakken. Alle tijd dus. Ik heb net besloten om uit bed te stappen en te genieten van dit mooie weer. Daarna ga ik voor mijn blog zitten. Fijne dag! Ik heb gekozen voor een rustige dag. Ik ben eerst wat gaan fietsen, maar de wind maakte het erg koud. Waardoor ik niet lang heb kunnen zitten in de zon. Ik ben weer terug gefietst. En ben verder gaan lezen, computeren en wat gaan schrijven. Morgen ga ik inpakken en dan kan mijn reis beginnen. Het is raar om Nederland achter te laten. De taal, de mensen, de fietspaden, het eten, het leven. Daar zal ik een nieuw leven opbouwen, waarvan er veel verschillen zullen zijn van dat van nu. Maar vernieuwing kan wat mij betreft geen kwaad. Wat niet betekend dat ik het ietwat zal missen, zal ik ook daar mijn kansen grijpen. En er een mooie tijd van proberen te maken. Ik heb er dan ook zelf voor gekozen.

Gister heb ik het boek uitgelezen, wat ik bij deze tot mijn lievelingsboek verklaar: Extremely loud and incredibly close. Heel mooi geschreven, met humor waarvan je moet grinniken, verwarring, spanning en interesse. Echt mooi. Gister heb ik tevens een erg mooie film gezien: Gandhi. Ook zeker de moeite waard. Altijd fijn om mooie werken te ontdekken. An eye for an eye makes the whole world blind - Ghandi

Soms weet je dingen Je weet het zeker Je voelt het sterk Er is geen twijfel Je kunt op je gevoel vertrouwen Het voelt fijn En goed Om zo zeker te zijn

Soms wil je iets zeggen Maar doe je het niet Je wilt zeggen wat je denkt Wat je ziet Wat je voelt Maar je wilt iemand niet kwetsen Je wilt jezelf geen pijn doen Je wilt geen beloftes doen waar je later misschien niet meer achter staat Je bent bang om dingen te verliezen Dus houd ik mijn mond Al willen mijn vingers typen De verzend knop indrukken durven ze niet En dan lig ik te woelen in bed Omdat ik het wil zeggen En denk waarom ik het niet zou doen En heb ik spijt dat ik het niet gewoon doe Of is het toch verstandig?

Zou je dingen uit het verleden overdoen als je het anders zou kunnen doen? Heb je spijt van dingen uit het verleden? Ik niet geloof ik. Ik doe meestal toch dingen waar ik achter sta, en dingen die dan misschien niet goed liepen, heb ik dan weer van geleerd. Ik heb dus nooit echt ellendige dingen gedaan. De enige dingen waar ik vroeger spijt van had, waren de kansen die ik niet had gegrepen. De dingen die ik niet had gedaan. Maar daar heb ik nu niet meer zo'n last van, ik doe wat ik wil, ik denk wel na, maar aarzel minder. Het is goed om soms dingen gewoon te doen en maar te zien hoe het loopt.

Had ik maar een stukje van je Zodat ik je altijd bij me kon hebben Zodat je altijd bij me was Zodat ik je aanwezigheid kon voelen Altijd bij me, hoe ver weg ik ook ben.

Schrijven vind ik altijd al leuk. Vroeger schreef ik wel vaker brieven. Maar nu al lang niet meer. Ik hoorde wel vaker van mensen die het wel nog deden, dat vond ik leuk maar het leek me gedoe. Nu ik bijna naar Wenen ga krijg ik echter wel weer schrijfkriebels. En daarna bij doel ik niet op blog-schrijven maar op persoonlijk en persoonsgericht schrijven. Voortaan neem ik altijd een collegeblok mee en schrijf ik wanneer ik zin heb en aan degene wie ik wil. Omdat ik weet hoe leuk het is om post te ontvangen, om goed contact te onderhouden en in de hoop ook eens wat terug te horen!

Afgelopen maandag had ik mijn eerste vasteloavend ofwel carnaval in Heële. Als klein meisje vond ik het leuk om met carnaval naar Oma te gaan, dan was ik een clowntje en keken we naar de praalwagens. Ik was vooral in de ban van de massa’s snoep die er rond gegooid werden. Dit keer was ik geen clown, niet bij mijn oma en niet bij de praalwagens. Ik was ’s nachts in de kroeg. Er was geen snoep dat mijn aandacht kon trekken, maar uitbundige kostuums verwonderden mij. De meest mooie, grootste en ondenkbare pakken. Met schoenen, make-up en al. Echt bijzonder mooi. Ik vond het vooral leuk om met een vriendin te gaan verkleden en opmaken, dat deed mij denken aan vroeger. Ik was altijd dol op verkleden en deed het regelmatig. Van alles voor de spiegel passen en er zo raar mogelijk uit komen te zien. Het was erg gezellig in de stad, leuk om iedereen verkleed te zien en te dansen. Al vond ik wel dat mensen vooral in groepen stonden, en niet zozeer dansten. Ook vond ik ze weinig open, maar dat i

Van alleen zijn wordt ik soms heel vrolijk soms gaat de tijd snel Ik vul hem zelf in Ik kies zelf wat ik doe Zelfstandig Films, lezen, schrijven, tekenen afhankelijk van waar ik ben Ik denk dan aan anderen aan hoeveel ik ze waardeer ik zie mensen graag maar soms moet je even alleen zijn om tot rust te komen en stil te staan

Mensen zijn interessant als ik ze zie probeer ik door ze te prikken te achterhalen wat ze doen wie ze zijn en waarom Wat smoezen zij? Wat doet die jongen daar? Wat leest zij? Waarom is ze verdrietig? Met wie belt hij? Waar gaan ze naartoe? En toch zal ik er nooit achterkomen omdat het altijd anders is dan het lijkt.

Soms is er een stilte Een stilte in mijn hoofd Een doffe vulling Als een diepe ruis Mijn hoofd lijkt verdoofd Als in een diepe slaap Dingen gaan te snel Langs mij heen En voor ik het weet Val ik Eindeloos de diepte in

Ik hou niet altijd van denken het houdt je wel bezig maar het kost ook veel tijd zonder dat je er wat mee opschiet soms kom je op een idee of tot een besluit maar vaak vergeet je het of overdenk je hetzelfde steeds weer soms weet je dingen gewoon niet en soms droom je wat weg maar het houdt je steeds wakker

Missen is een raar fenomeen, Mensen zeggen het of té snel of überhaupt niet Het is net als de waarde die mensen hechten aan het al dan niet uitzwaaien Sommigen kunnen niet zonder Anderen vinden het onzin Ik denk dat het verschil komt door wat je onder missen verstaat Ik denk dat het is dat je om iemand geeft Mensen die je graag ziet. Die je dan een tijd niet ziet Maar ze toch graag wilt spreken Weten hoe het met ze gaat Ik mis mensen snel, Niet missen in de zin van niet zonder kunnen Want ik vermaak me wel En leer anderen kennen Maar in verlangen ze weer te spreken Weer in het echt te zien Omdat ik om anderen geef

De wereld is als een grote waas Een vage mist voor mijn ogen Ik zie haar wel Maar ze voelt ver weg Ze staat van mij af Ik kan haar niet aanraken De meeuwen die rondvliegen De auto’s die zoeven Mensen die lopen Honden die blaffen De trein die raast De stemmen die praten Het vormt zich tot een geluidsmassa De bomen staan stil Recht in de grond Net als de massieve gebouwen De grijze lucht Het beweegloze gras Het harde asfalt

Het water stroomt en neemt mijn gedachte mee Ver weg van mij door de gehele zee Hij vaart mee met boten Hij danst met de golven Hij rust met de vogels En door een zandvlaag bedolven Hij zwemt met de vissen Hij waait mee met de wind Oneindig gaat hij richting de zon Vanzelf komt er een gedachte die weer opnieuw begint Die laat ik dan weer afvoeren Ik breng ze naar de zee

Ik loop over het strand Met mijn blote voeten door het zand Dat glijdt tussen mijn tenen De wind door mijn haren Ik loop naar de waterkant Het water is stil Het lijkt rustig Maar zit vol chaos Diep van binnen gaat het te keer Vol leven Vol storm Al ziet de buiten wereld het niet Ik kan het voelen

Mensen doen iets met je Iedere persoon op een andere manier Elk heeft een andere werking Vrienden brengen veelal plezier Sommigen laten je lachen Sommigen zetten je aan het denken Sommigen laten je stralen Anderen laten je praten De een laat je helpen De ander laat je doen De een geeft je een knuffel De ander een zoen.

Als ik muziek luister hoor ik meer dan enkel klanken Meer dan tekst of melodie Het is meer dan luisteren en horen Ik voel Ik voel meer dan klanken of trillingen Meer dan beweging in mijn lichaam Ik denk aan een persoon Aan degene die mij die muziek heeft getipt Of met wie ik die muziek voor het eerst heb gehoord Het is niet denken als in denken Het is meer als voelen Zonder rationaliteit Het is als ervaren De sfeer van diegene Alsof je iemand ziet Ziet wie diegene is Alsof diegene bij je is

Nare dingen gebeuren. Achteraf vallen ze vaak best mee. Maar op het moment ben je uit het veld geslagen Verward Je baalt Rustig gaan zitten helpt Met je ogen dicht Eerst alles over denken En dan uitschrijven Het van je af schrijven Zodat je het los kunt laten Het is ook fijn om het met iemand te delen Iemand je laten troosten Helpen Of afleiding Als je dan een nacht goed slaapt Kun je er de volgende dag weer tegen aan Relativeer het Waarom zou het erg zijn? Wat kun je er aan doen? En waar ben je blij om [blij dat dit of dat niet gebeurt is] Je leert er ook van Om niet materialistisch te zijn Het belang van mensen om je heen Optimisme Het zet je in ieder geval aan het denken Dingen gebeuren en een beetje tegenslag op zijn tijd kan vast geen kwaad

Ik was lekker een dagje met een vriendin naar Amersfoort gegaan. Dat had ik al lang niet meer gedaan en het leek me weer eens leuk. Het was gezellig, even lekker gezeten en wat winkels in geweest. De vriendin met wie ik was zei op een gegeven moment ‘ik heb het gevoel dat ik wat mis’ maar ze had alles nog, dus niks aan de hand. Nog geen half uur later was mijn mobiel weg. Ik heb hem altijd in een zak zitten, ik heb geen andere zakken. Ook stond mijn eastpak-vakje open. Spoorloos verdwenen. In de winkels lag hij niet, en toen we mijn mobiel belden was hij al uitgezet. Ik was en ben nog steeds de kluts kwijt. Ik ben nog nooit zo direct bestolen. Ik let altijd heel goed op mijn spullen, en vond het altijd gek als anderen bestolen werden. Maar blijkbaar gaat het heel makkelijk. Naast dat het heel vervelend is dat mijn nummers weg zijn, ben ik vooral gevoelsmatig aan getast. Het geeft me een onveilig gevoel. Natuurlijk ben ik blij dat ik mijn portemonnee nog heb, of nog beter dat ik zelf n

Geluk kan heel sterk voelen Een vrolijkheid diep van binnen Die eruit wil Je wilt het delen Want het voelt zo fijn Om zo te stralen En niet bang te zijn