Níne zet je aan het denken en spoort je aan om te doen

Jullie hebben het al gemerkt, Nienke is niet meer zo actief in het schrijven. Aller eerst schrijf ik wel, gedichten, maar die plaats ik niet om mijn blog. Als ik dat zou willen moet ik ze eerst kritisch herlezen of ze wel de moeite waard zijn. Verder vergt het een bepaalde mood om voor de laptop te gaan zitten, met Word open om wat leuks te schrijven voor mijn blog. Vaak denk ik: wat kan ik schrijven wat voor anderen interessant is? Zoveel beleef ik toch niet? Ik ben veranderd sinds Wenen, al blijf ik natuurlijk Nienke. Mijn interesses zijn veranderd, ideeën en deels ook mijn gedrag. Naast dat ik veel liefde koester voor Nederland, en vol trots over Nederland spreek tegen buitenlanders, zie ik alles nog steeds als een buitenstaander, ik ben nog niet helemaal gewent aan Nederland als mijn leefomgeving. Ik ben dan ook weggeweest naar Duitsland en heb dit weekend Franse vrienden op bezoek gehad. Graag loop ik door de straatjes en ga zitten aan de gracht. Ik geniet van het Hollandse e

Baba Wien. Al weken was ik bezig met het pakken van mijn koffer. Ook het nemen van afscheid was al vroeg begonnen. In vijf maanden tijd heb ik zoveel mensen leren kennen. Ieder anders uit een ander land. Engels is mj eigen geworden, en ook het Duits gaat vanzelf. I heb veel geleerd over anderen, andere landen en culturen. En daarmee veel over mijzelf, min eigen nationaliteit. Wat versterkt wordt door mijn Nederlandse vrienden hier. Ik ben veel om mijzelf geweest, alleen dingen geregeld en gereist. Ik heb vier maanden geleeft zonder mijn Nederlandse familie en vrienden te zien. Zonder ontbijtkoek en stroopwafels. Maar met vele andere mooie mensen, die ik nu achter laat. Die echter niet in Wenen blijven, maar zich verspreiden over Europa. Naar Wenen terug gaan zal anders zijn, de mensen zich weg. De inhoud is verdwenen, enkel de omvang is er nog. Wenen de stad die ik leerde kennen in zijn intense kou, grauwheid, de dure en drukke stad. Die veranderde in de stad van de hitte, het cha

Het is weer zover. Ik heb een nieuwe leeftijd bereikt. In de laatste weken van mijn oude leeftijd heb ik vanalles gedaan. Ik heb besloten de laatste toets toch te maken, om meer zekerheid te hebben over mijn studiepunten. Ik heb films gekeken, waarvan de Pianist erg goed was. Ik heb met vriendinnen gegeten, met vrienden naar een bar geweest, en zelf nog naar Bratislava. Bratislava is een klein stadje, waar we een paar uur waren, dat is genoeg. Het is een prima dag besteding. Ik heb mijn winterjas en een tas met wat spullen aan een vriendin mee kunnen geven naar Nederland. Er is dus een kans dat ik mijn spullen toch nog mee krijg. Ik heb in de zon gezeten, ben verder gaan lezen in het boek waar ik in begonnen was toen ik naar Wenen toe kwam. En afgelopen week ben ik naar Praag gegaan, waar een vriendin van mij woont. De busreis was erg fijn, goedkoop en maar 5uur. Daarin kreeg ik gratis koffie en kon ik films kijken (helaas of niet erg leuke of in het Tsjechs). Het was warm, we he