Níne zet je aan het denken en spoort je aan om te doen

Sinds het begin van dit studiejaar zit ik in het bestuur van de Groentetas. Wij verkopen biologische groenten aan studenten. Ik zeg altijd dat ik alle groente lust, maar sinds ik in het bestuur zit ben ik me ervan bewust dat ik nog niet alle groenten gegeten heb. Ik heb nu zelf steeds de Groentetas, waar onbekende, 'vergeten' groente in zit. Zo word ik 'gedwongen' het te eten, wat lekker en verrassend is. Zo at ik gister een pastinaak-prei stamppot. Ook heb ik al winterpostelein en alfalfa gegeten en verse bieten geschild (met rode handen als gevolg). Op deze manier word ik steeds uitgedaagd en wordt het eten niet saai. Er zijn nog genoeg smaken  die ik niet ken.

Regelmatig zit ik in dubio, wat mede te danken is aan mijn luxepositie. Wil ik werken of niet, zal ik werken of niet? Het geld heb ik niet zozeer nodig, maar is wel handig. De ervaring is fijn, maar of het je goede ervaringen oplevert is de vraag. Mijn gezondheid en studie vind ik het belangrijkst, maar wat doe je met verplichtingen? Gevoel speelt ook een rol. Doorslaggevend is of het werk leuk is, anders ben ik vertrokken.

Er lag een variatie aan kleding, diverse soorten, kleuren en maten. Zo snel mogelijk probeerde ieder het leukste te bemachtigen.  Niemand wil immers met lege handen naar huis. Wanneer alles geanalyseerd was en de kledingstukken die eruit sprongen waren bemachtigd, namen de vrouwen meer tijd. Aandachtig gingen ze de resterende kleding nog eens na. Ook werd er nu fanatiek gepast. Broeken werden in het openbaar verwisseld. Jurken, rokjes en hempjes werden nauwkeurig bekeken in de spiegel. Er werd gelachen om te grote jurken, te kleine broeken en kleding met gekke patronen. Steeds minder kleding lag op de tafels uitgespreid. De vrouwen waren voornamelijk tussen de twintig en dertig jaar oud. Ze hadden verschillende maten en smaak, toch slaagde iedereen erin om een aantal kledingstukken mee naar huis te nemen voor een nieuw leven. Ik vond maar liefst acht kledingstukken, als nieuwe uitdagingen. Kleding die ik wellicht niet zou kopen, maar waar ik door ze te passen er achter kwam dat ze be

's Weekends overkomt het mij vaak dat ik in slaap val tijdens het leren. Ik heb dan uitgebreid geluncht waarna ik op bed ga zitten met mijn studieboek. Ik zit liever op bed met een warme deken dan aan mijn bureau. Het bed is zo lekker zacht. En dat weet ik. De after-lunch-dip treft mij. Mijn ogen raken vermoeid van al die letters. Ik zak steeds meer onderuit en zo dommel ik langzaam in slaap. Af en toe word ik een beetje wakker van geluiden, maar dan dommel ik weer in. Zo soes ik makkelijk twee uur. Tenzij ik verplichtingen heb waarvoor ik mijzelf ertoe moet zetten op te staan. Anders pak ik af en toe mijn boek erbij en lees ik een paar bladzijden. Het weekend is immers om uit te rusten. Door de week zit ik wel weer aan mijn bureau.

Een avondwandeling langs de mooie grachten van Utrecht. Het miezerde en was gelukkig niet zo koud. Het was rustig op straat, mensen zaten binnen voor hun televisie. Ik gluurde naar binnen en zag een paar keer Jan Smit en spelshows. Ik kijk geen televisie, en ben daar zeer tevreden mee wanneer ik de mensen voor de tv zag. Zo passief, vaak met iets anders bezig, omdat het programma niet interessant is. Mensen die spelletjes spelen zien er gezelliger uit. Bij een huis zat er een steen in het raam, toen we beter keken zagen we dat beide helften van de steen aan beide kanten van het raam was geplakt. Verder zagen we veel lichtspelingen in gebouwen en lampjes op straat. Er waren veel restfietsen te zien in de stad, op het punt waar het park begint zelfs vier fietsen waar bijna niks meer aanzat. Niet een goede plek om je fiets achter te laten dus. Het is fijn om 's avonds te wandelen, er vallen je dan heel andere dingen op dan overdag. Maar 's avonds zou ik niet alleen gaan, overd

Kleine impressie van een uitgestrekt strand

Parijs is heel divers, maar heeft sterk haar eigen karakter. Het idyllische, van de kleine straatjes, de Seine, de huizen met balkonnetjes, het chaotische van het verkeer, de toeristen. De rijke-chique geklede mensen, de zakenmannen, dure merk winkels, kostbare koffie tegenover de vele daklozen en armere wijken die slechter onderhouden zijn. Toeristen met selfie-sticks, meisjes gekleed als poppetjes, extra-vagant geklede mensen en verliefde stelletjes. We hebben van alles gezien. Maar omdat we er doordeweeks waren en het geen vakantie was, was het relatief rustig. We zijn niet naar de Eiffeltoren gegaan, maar bij het Louvre zagen we dat het altijd toeristen blijft trekken. Wel zijn we bij Centre Pompidou naar binnen gegaan, er was immers geen rij! Bovendien was het gratis voor studenten. Een interessante, gevarieerde collectie. Met gekleurde schilderijen, lichtobjecten, een krijtbord-kamer, composities en meer wat je ogen opende. Musea kunnen heel verrassend en inspirerend zijn. Maa

We kwamen aan om zes uur 's ochtends, in het donkere, koude Parijs. Het was rustig, maar je zag wel dat het leven er al op gang was. Er was al veel autoverkeer en hardlopers.We besloten dat we naar een mooi punt moesten gaan om de zonsopkomst te bekijken. We kozen voor de Sacré-C œ ur. Het was mooi om Parijs zo rustig mee te maken. We hadden een mooi uitzicht op Parijs. De kerk zelf was vrij leeg, waardoor we rustig een kijkje konden nemen. Het is fijn om niet omgeven te worden door toeristen. De zon scheen die dag, maar het was wel erg koud. Een museumbezoek zou de tijd doden en ons meer warmte geven. Eenmaal bij Centre Pompidou bleek dit pas om elf uur te openen. We liepen vervolgens naar het Louvre waar al een rij stond. We besloten daarom om in het parkje bij het Louvre te gaan zitten, bij een fontein in de zon.  We konden pas tegen twaalf uur naar ons appartement, vandaar dat we tijd hadden te doden. Het kost altijd even voordat je weet waar je moet zijn, voor je ee

Boze schaduwspellen

Het was gister heerlijk weer, ik heb gestudeerd in de zon voor het huis.

Het is inmiddels anderhalve week geleden. In de tussentijd leek ik verslaafd aan Ibuprofen. Hoewel ik probeerde om het zo min mogelijk te slikken, kwam ik toch aan de max. Ik wil niet afhankelijk zijn van medicijnen, maar gezien de pijn moest ik er wel aan toegeven. De tand bleef zeuren, mijn oor deed pijn, ik was erg moe en misselijk. Ik had ook vaker het gevoel dat de Ibuprofen niet hielp, omdat het zo'n pijn deed. Op momenten waarop hij werkte, was het vreemd, ik voelde dan een paar uur niet dat ik last had van mijn tand. Allemaal niet echt ideaal als je moet leren voor je tentamen, eigenlijk is het nooit ideaal. Nu, eindelijk, lijkt de pijn weg te trekken. Ik voel het nog wel, maar de ibuprofen heb ik niet meer nodig. Het lijkt er op dat ik mijn tentamen in redelijke staat kan maken. Helaas heb ik nog een verstandskies in mijn mond, ik ben er nog niet van af.