Níne zet je aan het denken en spoort je aan om te doen

Er is veel eten wat je opnieuw kan laten groeien. Ik heb het alleen nooit geprobeerd. Nu heb ik veel bieten, want opeens kleine blaadjes uitkwamen. Dit bracht mij op het idee om ze te laten groeien. Wordt vervolgt!

Pannenkoeken ongezond? Havermout saai? Ik heb net de lekkerste en gezondste pannenkoeken ooit gebakken! Het is heel simpel (daar houd ik van). Allereerst blender/staafmix havermout tot het meel is. Voeg dan wat water en wat amandelmelk toe tot het een fijn beslag is. Verhit de pan, doe er wat kokosolie in gevolgd door het beslag. Flip it en voilá binnen no-time heb je heerlijke stevige pannenkoeken. Lekker met banaan, appel, kaneel, appelstroop, honing.. Oja, het blijven pannenkoeken dus blijf niet te lang weg bij de pan. Anders zijn ze zwart (ik heb het zojuist ervaren)

Af en toe komt het voor dat een animatiefilm je aandacht vasthoud en meesleurt in het verhaal. Dat had ik bij de films Boxtrolls en Inside Out. Boxtrolls is erg aandoenlijk, die moet je eigenlijk gewoon kijken zonder je in te lezen. Ik vind het misschien wel de leukste animatie film op dit moment. Inside out is een heel ander soort animatiefilm dan ik gewent ben. Hier gaat het namelijk over de emoties van een meisje die als wezentjes in haar hoofd wonen. Zij besturen een panel, waarop het meisje reageert. Het verhaal roept zelf ook emoties op, als irritatie, plezier en angst. Het is een mooi werk met een psychologische gedachten. Het geeft een leuke en vernieuwende kijk, hoewel niet direct realistisch.

Donderdag woonde ik het klimaatdebat bij over de Urgenda klimaatzaak. Zo opgelucht dat ik was toen Urgenda de zaak won, zo teleurgesteld was ik donderdag. Het kabinet gaat in hoger beroep, naar de jongerenpartijen wordt niet geluisterd, naar het volk evenmin. Waarom willen zoveel machthebbende mensen het belang niet zien van maatregelen? Zo sterk spraken de drie aanwezige vrouwen van PvdD, GL en D66, zo zwak antwoordden de mannen achter de microfoon. Zelden werd er inhoudelijk gereageerd en er werden loze argumenten gegeven (we doen toch al zoveel, Nederland is koploper..). Uitspraken die de kern niet raakten en tevens gebrek aan ambitie toonden. Niet onbegrijpelijk werd een paar keer de vergelijking gemaakt met een kleuterklas. Het was treurig om te zien dat dit debat maar weinig opleverde. Ieder leek bij zijn eigen punt te blijven. Het is erg jammer dat er moeilijk wordt gedaan over dit soort eenvoudige kwesties. Er word eerder gekozen voor geld dan tijd, maar de tijd is niet in ov

Vegucated. Een film die ik waardeer, net als Cowspiracy. Maar op een andere manier. Beide gaan ze over de bio-industrie. Cowspiracy gaat in op het wetenschappelijke debat, beweegredenen en wat er achter de schermen gebeurt. Bij Vegucated ligt de nadruk op de persoonlijke ervaring van mensen, een film die wellicht toegankelijker is. Ook keek ik laatst Blackfish, deze film vond ik wat langdradig. Maar de strekking van het verhaal zette mij aan het denken. De film gaat over walvissen-baby's die uit de zee worden geplukt om vervolgens in een aquarium kunstjes te doen voor publiek. Ik had mij nog niet volledig gerealiseerd hoe dieren in een dierentuin terechtkomen. Alle dieren die wij zien die eigenlijk wild zijn, zijn simpelweg uit het wild geplukt. Kleintjes worden weggenomen van hun moeder en in een totaal nieuwe omgeving geplaatst. Zo werd er in de film gesproken over een trauma dat de walvis ondervond, hij werd dan ook niet liefdevol behandeld. Ik snap niet hoe mensen zo inhumaan m

Een voordeel van bospeen is dat je het met loof kan kopen. Waarom dit een voordeel is? Omdat het te eten is! Ik maakte wortelloofsoep. De flinke bos loof hakte ik fijn, dit voegde ik toe aan een pan met kokend water. Daarbij fijn gesneden, worteltjes, een aardappel, venkel, knoflook en ui. Gewoon omdat ik dit in huis had. Dit liet ik koken tot het gaar was. Toen het wat was afgekoeld at ik het op. Het heeft een bijzondere smaak en is erg kruidig. Probeer het maar eens!

Studenten, de een gaat mee met de stroom, de ander verzet zich. Leven in een studentenhuis is best ingewikkeld, ofwel het is lastig om je te verzetten tegen de stroom. Koelestudenten voert campagne om studentenhuizen duurzamer te maken. Maar dat lijkt mij ontzettend lastig. Als de meerderheid een droger wil, de kraan laat lopen, lang doucht, de wasmachine draait voor een paar shirts of de verwarming hoog zet. Al is het maar een enkeling, dan betaalt de rest automatisch mee. En wat ik altijd heb gehad is dat je niet de energiekosten betaalt voor je huis maar voor het hele complex. Je hebt dus geen directe invloed op je energiekosten. Je kunt wel bezuinigen, maar de kans dat je rekening omlaag gaat is klein, of het zal weinig schelen. Precies hierdoor worden studenten niet gestimuleerd op hun gedrag te letten. Enkel de fanaten zoals ik, voor wie het niet om het geld gaat maar om de impact. Terwijl voor velen is geld de eerste drijfveer, en als woningcorporaties hier niks in doen, zal er

Brandnetels, ze zijn vervelend en kunnen echt zeer doen. Maar in plaats van mezelf te vermoeien met omspitten, schoffelen, etc. besloot ik te 'om-denken'. En dus kookte ik de brandnetels. Brandnetelsoep maken is ontzettend gemakkelijk, ik heb de topjes van de brandnetels geplukt (de jonge blaadjes zijn eetbaar de grote oudere niet). Uiteraard met echt dikke handschoenen aan, want ze prikken venijnig door dunne handschoenen heen. Al snel had ik een pannetje gevuld. Ik spoelde de brandnetels in een vergiet en deed ze in een grote pan met kokend water. Vervolgens hakte in een uitje, knoflook, bleekselderij en venkel fijn en gooide dit bij de brandnetel. Ook voegde ik een pakje champignonsoep toe, omdat we dit nog hadden staan, maar bouillon smaakt denk ik ook heerlijk. Ik kookte alle groentes tot ze gaar waren. Toen ik de eerste hap overleefd had, durfde ik de rest ook op te eten. Het is verbazingwekkend hoe afstandelijk en lekker een zelfde plant kan zijn op. En weet je wat h

Laatst was ik bij een lezing van Green Evelien, die naast schrijven ook heel inspirerend blijkt te schrijven. Op haar blog geeft ze praktische tips om je leven duurzamer te maken. Ze is de meest duurzame persoon die ik ken en brengt het op een fijne manier. Ze geeft een mooi kijkje in haar leven met haar gezin in België. Bekijk (met name de onderste) filmpjes op haar pagina en lees haar blog voor tips .

Bio vlees en bio eieren, het geeft mensen een goed gevoel. De nare bijsmaak wordt verminderen, ze doen iets goeds voor de wereld. Denken ze. Maar dit is te simplistisch gedacht. Het blijft dierenmishandeling, en de klimaat impact is niet minder. Het nadeel is dat mensen niet stoppen met het eten van vlees door het geweten dat knaagt, ze denken werkelijk iets goeds te doen. Maar biologisch staat niet gelijk aan een goed dierenleven, het kan enkel betrekking hebben op de voeding die ze krijgen. Ze huppelen niet vrolijk door de weide, want ook biologische boeren kunnen duizenden dieren hebben. Zo hoorde ik ook het argument in de film Cowspiracy dat Meatless Monday, weliswaar leuk bedacht is. Maar dat dat niet de overige zes dagen waarop vlees geconsumeerd wordt goed maakt. Dit geldt voor veel dingen die als besparend of goed worden gezien, mensen gaan toch compenseren. Hebben ze zonnepanelen, dan denken ze dat ze nu extra lang kunnen douchen. Het een is goed, maar heeft weer een negatief

Ik betrap mijzelf op de gedachte dat wespen nutteloos zijn. Net als muggen. Spinnen hebben tenminste een nut: ze eten andere insecten. Maar is deze gedachte correct? Het is antropocentrisch. Puur vanuit de mens bekeken. Wat hebben ze ons te bieden? En dat terwijl ik bij dieren vind dat ze niet voor consumptie bedoeld zijn. De gedachtegang van een veganist. Elk dier heeft recht op zijn eigen vrije leven, net als de mensen. Alle organismen zijn waardevol voor het ecosysteem. Maar wespen en muggen wekken irritatie op, met een schuldgevoel breng ik ze om. Is dat wel ethisch? Heb ik dat recht? Dat iedereen het doet is natuurlijk geen excuus. Ik ben bang dat zij mij pijn doen als ik ze niet pak. Is dat echt angst? En hebben we het echt over pijn? Eigenlijk zijn wij als mensen ongelofelijk irritant, met onze invloed en terreur op het ecosysteem.  

De ecowasbal . Ik gebruik hem zelf niet, omdat ik wasnoten gebruik. Deze wasbal is bedoeld voor wasmiddel, waarvan je veel minder hoeft te gebruiken met deze bal. Zes tips om juist de gezondste delen van fruit te eten, die we normaal weggooiden: Klik hier De site en app Peerby . Hiermee kan je spullen lenen en uitlenen. Dit is heel handig als je maar zelden iets nodig hebt en daarom niet aan wilt schaffen. Zo leenden wij eens een bakfiets.

Ik kijk naar het spoor, en het leven dat zich erop afspeelt. En de sporen van leven. Groene plantjes en verdorde. Wc-papier en flesjes. Een brilmontuur glimt in het zonlicht. De sporen roestbruin maar bovenop glimmend. Donkere planken met donkere stenen, afgewisseld door nog schone grijze stenen. De plastic bovenkant van een to go koffie. In de trein raak ik altijd al snel gefascineerd door de mensen en hun gesprekken. Het is een zoektocht naar hun relatie, naar waar ze het over hebben. Je ziet nog eens wat. Meisjes die praten over spareribs, anderen roddelen over bekenden, en ik hoor mysterieuze mannen die misschien niet zo gevaarlijk zijn als ze lijken. Lieve dametjes, waar gaan ze naar toe? Een jongen met een bepaalde handicap die gekke geluiden maakt, ik stoor mij er niet aan. Zouden zijn begeleiders eraan wennen? Kinderen die soms verbazingwekkend stil zijn of bezig zijn met snoepjes afgewisseld door kinderen die net zo irritant zijn als hun ouders. Moeders met telefoons. Verward

Liften blijft spannend maar niet een vervelende spanning. Is het adrenaline? Dan is het misschien wel de enige adrenaline waar ik voor kies. De weg ligt voor je open, waar wil je heen? Opvallend is dat bestuurders vaak de andere kant op gaan dan waar je heen wilt. Betekent dat dat je een ander pad moet kiezen, je route wijzigen of toch volhouden? Het geeft energie en is vermoeiend. We hadden niks gepland, we hadden alleen een idee waar we heen wilden. Een tent, een kaart en een paar campingadressen. De mooie berglandschappen dreven voorbij, een vakantiegevoel. Een ontspanning van de steden en wegenborden waarop onze concentratie lag. Oostenrijk is zo mooi! De bergen en valleien. We hadden naar Wenen, Boedapest en het Gardameer kunnen gaan. We hadden de makkelijke weg kunnen kiezen en het aanbod van mensen aan kunnen nemen. Maar kozen toch voor nieuwe plekken. We hebben geen spijt gekregen, het was een mooie reis. Een reis die je leert dat je ergens wel komt en dat het niet snel hoe

Sommige banen draaien enkel om geld. Dat is het enige te bereiken doel. Een aantal advocaten, economen, mensen in de bio-industrie, mensen die leugens verspreiden. Leugens die in stand worden gehouden door volgende generaties die geld willen verdienen. Er wordt zelden afstand genomen en kritisch gekeken naar wat we zelf doen. Maar hoe kan geld verdienen een doel zijn? Hoe kan mensen uitbuiten een manier zijn om rijk te worden? Waarom kiezen mensen niet voor iets leuks en verdienen geld ernaast? Waarom is het bezit en uitgeven van geld zo belangrijk dat er moorden voor worden gepleegd? De situatie verschilt overal, maar er zijn veel mensen die werken voor het geld, ten koste van van alles, ze zouden minder met geld bezig moeten zijn en meer met wat ze echt nodig hebben.

Mijn toekomst. Ik snap het niet. Hoe kan het dat volwassenen in schulden komen? Hoe kan het dat ze aan een of zelfs twee fulltime salarissen niet genoeg hebben? Drieduizend euro in de maand, dat is veel! Dan heb je in een paar jaar makkelijk een huis, en dan? Waarom is niet iedereen miljonair? Ik snap het niet. Begrijp ik de volwassen wereld nog niet en zal ik het wel begrijpen als ik werk? Of zal ik haar dan nog steeds niet begrijpen? Dat verwacht ik eigenlijk. Net als dat ik mede-studenten niet begrijp. Ik wil niet werken om al mijn uitgaven te kunnen doen. Dan ben je een slaaf van je koopgedrag in plaats van dat je leeft. Dan kan je beter zoeken naar wat wilt met je leven. En dat is een goede vraag. Niet hoeveel geld je kunt verdienen.

Hoewel ik wasnoten pas een half jaar ken, is het niks nieuws. Vreemd eigenlijk, gezien het ook op mijn wondermiddelen lijstje staat. Het is een natuurlijk wasmiddel, dat je kleren schoonmaakt zonder een chemische geur achter te laten. Het is duurzaam en erg zuinig: ik doe al een half jaar met een pakje van 150 gram. Seepje is het merk dat de wasnoten bekend heeft gemaakt, maar is wel prijzig. Er zijn veel goedkopere varianten. Het is echt de moeite waard. Zie bijv. http://wasnoten.eu/

Ik ben weer terug van vakantie, en wel met een nieuwe ontdekking: Kokosolie. Dit blijkt niet alleen erg gezond te zijn om mee te bakken en als boter op brood, maar ook een natuurlijk middel te gebruiken als bodylotion, massageolie, make-up remover, te gebruiken bij het scheren, deodorant en in combinatie met zuiveringszout als tandpasta. Een wondermiddel! In mijn ogen draagt het bij aan een gezonder en duurzamer leven, zonder de chemische toevoegingen van cosmetica. Ik ben meteen langs gegaan bij de bio-supermarkt en heb het nu zelf in mijn bezit. Ik ben al overtuigd, jij ook? Zie bijv. http://www.grazia.nl/lifestyle/waar-kokosolie-allemaal-kan-gebruiken

Ik ben een minimalist. Dat wist ik eigenlijk al vroeg. Het kleine maakt mij gelukkig, een pure smaak zonder saus. Een eenvoudig ontbijt. Zijn in de natuur, slapen in een zacht bed. Zo gemakkelijk is het om gelukkig te zijn. Vrij van zorgen over shoppen, over consumeren, over dingen die als luxe beschouwd worden. Mijn vrijheid in mijn eigen huis en buiten. Niet gevangen in een restaurant of cafe. Niet gevangen in door verwachtingen van het drinken of kleden. Het tegen de patronen in gaan, met mijn eigen ritme. Dingen zijn niet logisch die als gewoon worden gezien. Zo wordt wat ik als gewoon zie niet als logisch gezien. En zo zou iedereen moeten proberen te om denken. Bij alles wat vreemd oogt, het gewone inzien. Lachen maar nadenken in plaats van kwade gedachten. Stilstaan en je opvatting herzien. Dan is harmonie mogelijk. Al zal dit wellicht nooit echt gebeuren. Het is een utopie. Die enkel in stapjes uit zal komen.

Net op de middelbare school, stond ik voor een dilemma. Ik was aan het shoppen. Ik zag een ontzettend mooi armbandje en wist dat ik hem niet moest kopen. Het geld had ik maar ik wist dat ik niet alles zou kunnen hebben. Ik wilde mij verzetten tegen de drang van het bezit. Hoe mooi het armbandje ook was, het zou mij niet gelukkiger maken. Hij zou op mijn kamer belanden, en daar jaren liggen, ongedragen. In de winkel denk je nog dat het je leven mooier zal maken en dat je het gaat dragen. Maar ik doorzag dit, nooit eerder had ik mij dit gerealiseerd. En nu wist ik dat ik het moest laten, anderen zouden mij niet begrijpen. Ik wist dat het goed voor me zou zijn om niet alle verleidingen aan te gaan en erin te stappen. Wijselijk liet ik het hangen, vele kledingstukken en sieraden volgden. Het was een proces van het consumeren naar het stoppen van dit gedrag. Pas nu ben ik zover dat ik niets meer wil kopen. Niks van wat ik niet nodig heb. Als je het armbandje niet draagt is er niemand die

Een schets van een willekeurig punt uit mijn leven: Ik vertrek van huis met de angst dat ik mijn sleutels vergeet, al heb ik het al drie keer gecheckt. Ik heb ze nu, maar wellicht straks niet meer. Haastig fiets ik naar het station, om vervolgens tien minuten op het perron te wachten, je weet maar nooit. Ik stap in de trein en twijfel enorm aan mezelf. Kan ik er ook nu op vertrouwen dat ik me uit routine heb ingecheckt? Moet ik voor de zekerheid een conducteur aanspreken? Nee toch? Bovendien wil ik mijn trein niet missen. Ik schrik want mijn mobiel zit niet op zijn vaste plek. Wanneer ik uit de trein stap realiseer ik me dat ik moet plassen. Daar had ik net alle tijd voor, nu duurt het echter nog even voor er weer een gelegenheid komt. Ik ga ergens heen met een reden, die ik me pas later realiseer. Ik vergeet. Een mens zal nooit volledig helder van geest zijn.

In deze wereld bestaan ondenkbaar veel werelden. Soms kom ik een nieuwe wereld tegen. Ik doel op iemands leefwereld, een obsessie bijna. Zo keek ik laatst een film over de Scientology Church. En realiseerde me dat veel mensen met één wereld bezig zijn; een religie, geloof of opvatting. Een politieke opvatting, levensovertuiging of leefwijze. Veel mensen hebben wel een focus, die hun wereld kleurt. Best bijzonder eigenlijk dat al die werelden één wereld vormen. De wereld die zichtbaar is, maar waarvan sub-werelden maar zelden zichtbaar zijn. Ze leven in iemands hoofd, in iemand gedrag. Mensen die leven in een bubbel, maar voor een vreemde is het moeilijk die bubbels te zien. Waarom heeft ieder zo’n andere focus, helpt het iets? Of is het puur voor het eigen gemak? In welke wereld leef jij?

We gingen op vakantie, en als ik er zo op terugkijk, vonden we best veel frustrerend. Zoals de Tour de France die het ons onmogelijk maakte om de stad uit te komen, na ruim een uur alle opties geprobeerd te hebben om met de fiets (en backpack) bij het station te komen in de brandende zon, (hoewel de tour om fietsen draait, was het onmogelijk om te fietsen door afgezette wegen en hordes mensen) besloten we de fiets terug naar huis te brengen en te voet naar het station te gaan. Vervolgens moesten we beiden vijf euro extra betalen om bij Brussel Airport uit te mogen stappen (volgens een bepaald corrupt systeem moet iedereen die daar uitstapt geld betalen voor een tunnel die al lang afbetaald is). Het stoten van mijn teen aan een verstopte boomwortel die nog steeds pijn doet. Drie uur in de rij staan bij een festival waarna bleek dat we in de verkeerde rij stonden (op een bordje stond in het Frans dat de rij was voor de vrijwilligers, wat aan het begin niet te zien was en we bovendien ni

Recentelijk ben ik verhuisd. Ver-huizen: ver-plaatsing tussen-huizen, even heb je er twee, en dan wisselen ze om. Jouw spullen komen in de nieuwe ruimte, ver wordt dichtbij. Mijn verhuizingen tekenen de fases van mijn studententijd, hoe ik als eerstejaars eindelijk een kamer van 9 m² vond bij een hospita, vervolgens op 12 m² en na een half jaar in Wenen gewoond te hebben een kamer in een studentenhuis bemachtigde. Nu, tegen het einde van mijn vierde jaar, woon ik samen in een appartement. De groei in kamers naarmate je ouder wordt. Het is een proces dat je moet doorgaan. Elke stap is eng, je weet niet of de nieuwe plek beter is dan die je had. Maar als je nooit stappen had gezet, woonde je nog steeds bij je ouders. Zo besloot ik ook deze te wagen, op mezelf wonen. Geen huisgenoten over wie je kunt zeuren en met wie je kunt kletsen. Geen troep die niet je eigen schuld is. Dus nu was ik braaf elke dag af en maak ik alle randjes en hoekjes schoon, eigenlijk is dat best fijn. Ik heb nu ve

Vandaag waren we bij Damn Foodwaste in Rotterdam. Ik ben erg blij dat we gegaan zijn. Het was een groot terrein vol met meerdere kraampjes, allerlei informatie over voedsel, verspilling, er waren workshops en proeverijen. Zo hebben wij een zakje gemaakt van een oud laken bij het meisje van Zero Trash. Dat kunnen we gebruiken tijdens het boodschappen doen voor groenten, fruit, brood etc.  Op deze manier heb je nooit een plastic tasje nodig. Wij maakten uiteraard al gebruik van linnen tasjes, maar nu hebben we er een op maat zonder een opdruk erop (wat beter is in de supermarkt).  Heel handig dus! Wij leven al vrij verpakkingsloos, maar helaas kopen we wel vaak producten die al verpakt zijn. Dit meisje koopt niks wat verpakt is, zij koopt het meeste op de markt. Best goed. We hebben heerlijke veganistische soep en pasta gegeten, gemaakt van 'afval'groenten. Er waren meer  Heel lekker en alles gratis. Daarnaast deelden ze afgekeurde groenten en fruit uit. Alles zag er goed

Gisteren was ik bij Tivoli, een concert- en uitgaansgebouw. Rond acht uur arriveerden we en schoven aan bij een orkest. De zaal was zo ingericht dat waar je ook zat; op welke hoogte of aan welke kant, je hebt altijd een goed zicht op het ensemble. Waarom is dit niet in alle concertzalen zo? In Wenen waren de zalen zo groot dat het voor kon komen dat je heel ver van het podium af zat, een groot deel van de ervaring gaat dan verloren. Dat je het kan zien, is wat in mijn ogen het grootste onderscheid maakt met het beluisteren van een CD. Ik ontspande op een roodfluwelen stoel en nam alles is mij op. Ik genoot van de klank maar focuste me al snel op wat ik zag: de dirigent. Deze vond ik nooit zo boeiend, degenen die ik gezien heb stonden altijd wat stijfjes met hun stokje te zwaaien. Maar nu stond de dirigent in het middelpunt, alles leek om hem te draaien. Zijn hele lichaam ging op in de muziek. Je kon zien dat hij het voelde, hij leek een theatrale dans uit te voeren. Hij beeldde uit wa

Op elke overwegend zonnige dag is dat deuntje te horen. Het doet me denken aan een tv-programma voor kinderen. Het heeft een tropisch tintje, ik zie koala’s voor me die dansen op een strand met sambaballen in hun poten. Wanneer ik echter uit het raam kijk, zie ik een wit busje met het Italiaanse woord “gelato” erop. Niks spannends of exotisch. Ik durf te wedden dat hij dezelfde ijsjes als de supermarkt verkoopt, alleen komt deze naar je deur toe. Hoe komt het dat de bakker en de melkboer niet meer langs komen, maar de ijsjes nog wel? Is dat zo’n booming business, meer dan  een groenteboer zou zijn? Of is het vooral een eenvoudige business met een product waar mensen eigenlijk geen behoefte aan hebben maar toch verleid toe worden? Kinderen waarbij het water in de mond loopt wanneer ze opgewekt worden door het deuntje. Al zijn er geen schattige diertjes te zien, en heeft het busje noch de verkoper iets Italiaans, het liedje heeft een voldoende werking op de verbeelding. Dat ijsje wil j

Wat is foodwaste? Ofwel wat is voedselverspilling en wat is afval? Er wordt jaarlijks mega veel voedsel weggegooid, wat eigenlijk nog eetbaar is. Maar wat hebben ze in hun berekening gerekend als eetbaar? De opvattingen hierover lopen namelijk enorm uiteen. Wat dacht je van de groene bladeren van de prei, de stronk van de broccoli en de bladeren van de bloemkool? De yoghurt die in het pak blijft zitten wanneer je het op de kop houdt, de boterham van gisteren en het pak waarop stond dat de advies datum gisteren was. Mensen gooien eten weg, regelmatig, maar de vraag is of ze het beseffen. Want wat zij zien als afval, ziet de ander nog als eten. Wat doe je als de paprika gaat rimpelen, de banaan bruin is en de sla gaat hangen? Wat doe je als er een rot plekje op de appel zit of een koekje op de grond valt? Het zijn veel vragen, ik ben mij ervan bewust en zorg dat ik geen van dit alle weg gooi. Alleen als iets een groen donslaagje krijgt, maar zover zou ik het niet laten komen. Het probl

waren mijn gedachten maar bloemetjes die als creaties uit mijn hoofd groeiden in het zonlicht bloeiden of als vlindertjes naar buiten vlogen en zich verspreiden hun schoonheid laten zien als een trotse pauw als ik zulke gedachten had

Elk land heeft haar eigen huis. Eigen deuren en ramen. Gordijnen en tuinen. Lichtknopjes en brievenbussen. Kranen en deurklinken. Elk land heeft zijn eigen. Wie heeft dat ooit bedacht? Let er maar eens op, als je ergens anders vertoeft. Het is anders, niet alleen de taal of de mensen, maar ook de huizen.

Vandaag liep ik door de stad en kwam tot de conclusie dat winkels eigenlijk overbodig zijn. Of worden. Wat hebben mensen nog nodig? Als je niet weet wat je voor je verjaardag wilt, dan betekent dat toch dat je verzadigd bent. Als winkels zouden verdwijnen, kan iedereen nog makkelijk voort blijven leven. Make-up, sieraden, hakken, kleding; het is allemaal niet nodig. Als we stoppen met het produceren van alle overbodige spullen en ons zouden focussen op het hier en nu, het leven en voortbestaan. We zouden ruilen en lenen wat we nodig hebben, functioneert de samenleving dan ook niet beter? Wanneer het minder gaat draaien om consumeren, en meer om het delen. Natuurlijk kan je vragen stellen bij het afschaffen van alles wat overbodig is. Want wat is er nog nuttig? Toch denk ik dat als we de productie terug zouden dringen, we meer kunnen bereiken als wereld. We kunnen duurzamere hobby’s creëren, als dingen maken van afval en tuinieren. Uiteraard gaat er soms iets stuk, iets wat je nodig h

Goedkoop is niet altijd goed en al helemaal niet duurzaam. Wij denken al snel vanuit onze eigen consumentenrol, we willen zo weinig mogelijk betalen. Maar het eten in Nederland is al zo goedkoop, dat het eigenlijk te gek voor woorden is. We komen in de goedkope routine en houden het op deze manier in stand. Maar wat krijgen de boeren er werkelijk voor? Krijgt er iemand een eerlijke prijs? Je bespaart geld maar niet de aarde. Het helpt ook niet mee dat aan biologische producten vaak een grotere winstmarge hangt, vanuit de supermarkt. Hierdoor is het prijsverschil enorm, maar is het voor boeren niet per se aantrekkelijk. Bij de moestuintjes van de Albert Heijn was ik erg enthousiast. Waarna ik me afvroeg of ze zichzelf niet in de vingers snijden? Al snel kwam ik erachter: nee. Natuurlijk wekt het moederaarde gevoelens op en de drang naar tuinieren. Maar mensen beseffen ook hoeveel werk het kost en hoe onzeker het is. Ik denk dat wanneer mensen een natuurlijkere kijk krijgen op producti

Een warme dag vol spanning en zweet. Straks komt de ontlading. Ik voel het, het hangt in de lucht. Het drukt op me. Het zuigt alle zuurstof uit me. Wolken vormen zich en stapelen zich op. Ik beweeg me voort, snel, mijn wielen wekken meer spanning op. Iedereen lijkt in haast bij te dragen aan de spanning. Geruisloos tekenen oranje lijntjes zich af in de verte. Dunne streepjes uit de wolken. Maar de ontlading laat op zich wachten. En dan, als uit het niets, barst het los. Breken de wolken die te zwaar beladen zijn. Ik ben gefascineerd door het geluid, het volume waarop de luchtbotsing te horen is. Hoe een natuurlijk proces zoveel geluid teweeg kan brengen. Het water dat de hitte wegspoelt en de wind die het wegblaast. De rust keert terug.

Is er verspilde tijd in je leven als je uiteindelijk dood gaat? Heeft het leven zin binnen de definitie van tijd? Als tijd er toe zou doen, hoe zou je het dan efficiënt kunnen gebruiken? Is er zoiets als efficiënt tijd gebruik? Want wat doet iets er toe als het tijdelijk is? Wat is de zin van tijd?

Wat betekend levensgroot eigenlijk? Dit vroeg ik mij af op het moment dat ik het woord laatst zei. Zo groot als het leven? Is dat een uitdrukking? Het is me laatst wel uitgelegd dat peperduur komt van de tijd dat peper erg duur was, volgens mij voor de VOC. Soms sta je opeens stil bij worden die je al je hele leven gebruikt, en je realiseert dat je niet weet waar het vandaan komt. Berengelukkig, zijn beren zo gelukkig? Taal heeft vele lagen, praktisch, expressioneel en grappig. 

Het gaat zelden soepel of vlekkeloos. Onze eerste stap was het halen van een oven met gasfornuis. Dit is vrij lastig als je niet in het bezit van een auto bent en het een half uur fietsen is, waardoor lopen al geen optie is. Het is bovendien een groot en zwaar ding. Gelukkig lukte het ons om via Peerby, een leen website, een bakfiets van iemand te lenen. Zaterdag ochtend om negen uur. We kwamen erachter dat fietsen op een bakfiets is niet zo simpel als het klinkt. Het is groot en zwaar. Ik zal niet uitweiden over alle details, maar eenmaal bij de oven bleek die niet zomaar ontkoppeld te kunnen worden. We moesten een bako lenen van de buren en vervolgens het ding van de trap afsjouwen. Het was een zware ochtend, letterlijk. Verhuizingsdag twee begon met een tegenslag. Na de oven naar ons nieuwe appartement gesjouwd te hebben, konden we ons in appartement geen gasaansluiting vinden. We gingen er vanuit dat deze er zou zijn, gezien er al gas op onze eerste rekening staat. Het bl

Je weet pas dat je in een bubbel leeft, wanneer er iets in steekt. Zo ontdekt ik in Amerika dat ik duurzaamheid heel vanzelfsprekend vind. Zo merk ik nu dat ik dacht dat veganisme veel gebruikelijker was dan het is. Als je een broodje wil bestellen is het ofwel kaas +.., vlees + ..,  ei+.., of iets met mayonaise, yoghurt of crème fraiche. Ik was teleurgesteld. Ik dacht dat het tegenwoordig wel zo hip was de ze op ze minst een volledige veganistische optie hadden, wat ik eigenlijk nog karig vindt. Het is grappig om te merken, hoe je opeens in een bubbel zit. Want een half jaar geleden, had ik hier nog niet over na gedacht en zag ik dierlijke producten niet als een slecht iets. Ik stond er niet bij stil, het zat niet in mijn systeem. Ik vond het grappig dat er veganistische broodjes verkocht werden, maar dit vond ik nooit een vereiste. Nu ben ik verontwaardigd dat mensen niet hetzelfde denken als ik. Dat ze niet automatisch veganistisch denken. Het lastige vind ik vooral dat alles wa

Ik creëerde laatst een ontzettend lekker avondmaal: rijst met rauwe radijsjes, bleekselderij, tomaat, olijven, gebakken ui en knoflook. Dit at ik buiten als een zomersalade, ik had geen kruiden nodig. Net bakte ik een rabarber taart – door 140 gram suiker (bruine basterd en vanille suiker) te mengen met 260 gram tarwebloem, een zakje bakpoeder, mespunt zout, theelepel kaneel, 100 gram gesmolten margarine, zo’n 500 gram stukjes rabarber en 200 ml sojamelk. Een uur in de oven op 150 graden. Het was ontzettend lekker! Zelf appel- of rabarbermoes maken is super eenvoudig; een klein laagje water in een pan doen, de stukjes appel en of rabarber erbij voegen, koken tot het zacht is (binnen tien minuten op zacht vuur) en opeten met wat suiker. Lekker te eten als toetje. Muesli-koekjes maken is bijna net zo simpel. Mix muesli met rozijnen en bijvoorbeeld fijngemalen walnoten, en vervolgens met gepureerde banaan. Naar smaak kun je er kaneel of cacao bij doen. Probeer er balletjes va

Ergens tijdens mijn middelbare schoolperiode besloot ik dat ik niet meer elke dag vlees wilde eten. Eerst verving ik die plek van het bord met een vleesvervanger, maar als snel besefte ik mij dat die plek geen opvulling nodig heeft. Een vegetarische burger bestaat vooral uit groente en peulvruchten, je hoeft geen burger te eten. Toen veranderde mijn avond maal naar rijst met groenten, af en toe aangevuld door peulvruchten en noten. Sinds ik student ben heb ik zelf nooit echt vlees gekocht, alleen af en toe knakworstjes. Vis kocht ik wel nog eens per twee weken. Nu ben ik op weg naar een veganistisch bestaan. Ik heb meerdere veganistische vrienden en realiseerde me dat ik al vrij veganistisch leef. Het enige was dat ik yoghurt en kaas consumeerde. Nu heb ik besloten hier beter op te gaan letten, niet alleen voor de dieren is dat beter maar ook voor onze wereld. Mensen schrikken altijd als je het woord veganisme noemt, ze denken dat dat mensen zijn die sociaal gestoord zijn en enk

Alleen fiets ik door de nacht. Pas halverwege realiseer ik mij hoe ontspannen ik fiets. Ik heb een eigen fietspad, auto's zijn geen gevaar. Bovendien ben ik in vijf minuten thuis. Ik kijk om me heen, zo vredig is het hier. Al moet ik wel bekennen dat het fietsen overdag mij wat tegenviel, zo chaotisch! Best stressvol, veel fietsers en vervelende stoplichten. Het fietsen in Nederland is uniek.

De vrijmarkt is eigenlijk maar iets raars Heel leuk omdat iedereen van zijn spullen afkomt en iedereen koopjes vindt Maar raar omdat de prijzen zo ontzettend laag zijn Boven de euro is in een keer duur, terwijl je voor hetzelfde in de winkel veel meer over hebt Of voor het biertje en de friet die je net hebt gehaald' Begint iemand het vijf als start punt, dan ben je blij als je het voor drie krijgt was diegene bij drie begonnen dan vond je een-vijftig de max de prijs is zo situatie gebonden, afhankelijk van vele factoren ook van hoe duur het bij de vorige kraam was en zo weet je als verkoper niet met hoeveel geld je naar huis gaat en hoeveel meer het had kunnen zijn uiteindelijke gaat het ook om het spel de macht die je hebt en de onmacht je bent onder de mensen, buiten en in de stad geld verdienen is een mooie bijkomstigheid

Vanochtend waren er veel vogeltjes Luid lieten ze zich horen Zo vrolijk en voor zo lang meestal houd het rond negen uur wel op maar om elf uur hoorde ik ze nog ik besloot in bed te blijven en te luisteren dat was erg ontspannend Ik besefte me hoe fijn het bed lag hoe warm en knus en heb zo een paar uur genoten

Het WC papier is hier anders, niet zo zacht. Het water is anders, het heeft geen smaak, in plaats van chloor. Het brood is ook neutraal, in plaats van erg zoet en zout. Het is hier stil en vredig. De stad hier is gezellig, dit verklaard waarom wij het woord gezellig hebben, en niet in het Engels. Hier is het gezellig, daarom hebben wij het woord nodig. Onze wasmachines zijn een stuk kleiner, en zowel buiten als binnen zie ik hier waslijnen. De straten bestaan niet uit blokken, maar hebben een meer vrije vorm. Het fietsen is makkelijker. Maar mensen groeten hier niet op straat. Over een tijdje zal ik waarschijnlijk kunnen zeggen wat ik mis van New Orleans, op dit moment ben ik enkel nog zo verliefd op Nederland.

Wat is een jetlag eigenlijk? Dat vroeg ik me al lange tijd af, het klinkt eng. En onbekend. Zou ik een jetlag krijgen? Hoe zou ik dat merken? Toen ik 's nachts werd wist ik het. Ik heb een jetlag. Ik was klaar wakker van twee tot zes en overdag was ik moe. De volgende nacht kon ik überhaupt niet in slaap komen, pas tegen vieren kreeg ik was slaap. Mijn lichaam is in de war, het zegt andere dingen dan mijn hersenen weer anders dan mijn gevoel.  Het is verwarrend. Niet alleen om het leven van Nederland te ervaren, maar ook het licht. Het is hier zó licht en lang. Ik zit nu aan tafel en eet mijn avond eten, maar het is nog licht en het lijkt er niet op dat het snel donker wordt. Ik zie dat het acht uur is, mijn gevoel zegt dat het vijf uur is en mijn lichaam zegt dat het 13 uur is en dat ik al veel te lang wakker ben. Dat is een jetlag, moeheid en verwarring. Maar er is ook een andere zijde, en dat is dat ik erg blij ben weer thuis te zijn. Het geeft zoveel energie om in mijn vertr

Een verse boterham voelt zo heerlijk zacht Al eet ik ze liever geroosterd Verse croissants ruiken heerlijk Al doet de smaak mij niks Snoepjes zien er aantrekkelijk uit Maar die zal ik niet vrijwillig nuttigen Zo vaak wordt je door de geur of de substantie verleid. Maar bij de aanraking met je tong, is al de magie verdwenen. Ze hebben zoveel aan de prikkels gewerkt, dat ze de smaak, de sensatie, zijn vergeten. Van fruit, dat je niet van ver al ruikt, kan ik genieten. Een intense smaakbeleving die al de geur en kleurstoffen niet kunnen evenaren. Puur natuur.

[geschreven rond januari 2013] Er zit een jongen onder de boom Onder een treurwilg Hij staart voor zich uit Over het water In gedachten verzonken Met zijn blik op de vogels die rusten Hij leunt tegen de boom met zijn rug Zijn bruine haren zitten warrig Voor hem ligt een zwart boekje en een pen Hij pakt ze op En begint te schrijven Dan tuurt hij weer over het water In een onbereikbare wereld

21-01-2013 Legoman en het vullen van zijn buikje Het legomannetje werd vaak verplaatst Van de vensterbank naar de grond In de plant en in de kast Maar nooit kwam hij in de keuken Wel keek hij hier vaker op uit Terwijl kinderen koekjes aten speelden ze met hem Of stopten met spelen als ze gingen eten Zo kreeg hij nooit een hapje Maar zou best wel een wat in zijn buikje willen hebben Het gevoel van een volle buik Het kauwen De smaak Hoe zou dat zijn? Toen ook de ouders naar bed gingen Klauterde het legomannetje van de vensterbank Tastend door het donker baande hij een weg Met vallen en botsen liep hij in de richting van de keuken Hij voelde aan de grond dat hij de keuken had bereikt Hij was het paradijs binnen getreden Waar moest hij beginnen? De koelkast kreeg hij onmogelijk met zijn eigen handen open Die was veel te groot Na een tijdje zitten en diep nadenken Viel zijn oog op de brandweer auto Die zou hij kunnen gebruiken Net als de sjaal die over de stoel

[geschreven in juli 2014] Mevrouw loopt met haar hondje De hond trekt haar vooruit Hij poept en plast Ze kijkt om zich heen En loopt door Achter de hond Ze praat tegen hem Soms wordt ze boos Dan trekt ze aan de lijn Maar waarom zit haar dochter thuis Met elektronica te spelen Waarom wandelt moeder niet met dochter En laten ze de hond thuis Straks kijken ze samen tv En eten ze allemaal wat lekkers Want dat is gezellig

[geschreven in augustus 2014] Mijn hoofd wil ik leeg Want ik wil niet zoveel denken Niet zoveel zorgen Niet zoveel verwachten Ik wou dat ik niet zoveel wou Ik wou dat ik beter alleen kon zijn Maar ik voel me dan altijd zo kwetsbaar en klein Omdat ik zo graag samen ben Maar mensen gaan altijd weg En doen andere dingen En zijn alleen zonder dat ze het erg vinden En dat wil ik ook kunnen Maar dat lukt me zo zelden Want ik wil geluid en warmte Verhalen en gelach Of enkel een gedag Want dan krijg ik energie Word ik vrolijk en kan ik mijn eigen gang gaan Omdat ik samen ben

Afstand kan gemeten worden met tijd. Hoe grotere afstand hoe verder de tijd, hoe langer het duurt. De afstand wordt niet kleiner, maar de tijd wordt korter. Gevoelsmatig kom je dichterbij. De tijd moet verstrijken om de afstand te overbruggen. Dan vliegt de tijd en ben ik thuis. Geen afstand en geen tijd. Dan is alles hier en nu.

Op een of andere manier denken we vaak dat Amerikanen zijn zoals wij, ook uit het westen, ook modern, en zien er hetzelfde uit. Maar is dat wel zo? Als je beter kijkt zie je toch wel verschil tussen Amerikanen en bijvoorbeeld Nederlanders. Om te beginnen met de make-up van de vrouwen, ze hebben een heel eigen stijl. Met veel foundation, mascara, oogschaduw, lippenstift. Het kan best mooi zijn, in tegenstelling tot als Nederlandse vrouwen zichzelf opmaken. Maar naast dat ze het wel mooi doen, vraag ik me af of het mooier is dat hun natuurlijke gezicht. Ik houd zelf niet van make-up, het is als een masker waar je niet doorheen kunt kijken. Alsof ze zichzelf verbergen. De gebleekte tanden vind ik al helemaal overdreven, waarom moet toch alles chemisch en gestileerd? Het kan nooit goed zijn om je natuurlijkheid te bedekken. Ze hebben ook wel een eigen kledingstijl, passend bij hun make-up en kapsel: uitgedost. Ze shoppen veel en dragen vaak hoge hakken. Ik schets nu een bepaald beeld va

Vannacht werd ik opeens onrustig Ik voelde het aan mijn lichaam Het raakte in paniek Mijn hart klopte snel Ik dacht aan een meisje dat verongelukt was Met haar vriend in het vliegtuig Ik kende haar nauwelijks Maar het maakte mij van slag Kun je opeens dood zijn? Kunnen mensen je opeens verlaten Zonder er grip op te hebben, zonder afscheid? Zo ging het door in mijn hoofd Tegelijkertijd vertelde ik mijzelf Dat met aan de dood te denken Of je er druk om te maken De dood niet verder weg is Je leven wordt enkel gestresst Ik denk dat je gewoon moet kunnen leven En als het gaat dan gaat het Ik kwam tot rust Maar het blijft een nare gedachte Onvatbaar

Het is dubbel wat je over Amerikanen hoort. Enerzijds zijn ze erg gastvrij, anderzijds zijn ze oppervlakkig. Ik zal met de positieve eindigen, dus begin ik het met welbekende stereotype. Amerikanen zijn vaak aardig, ze verontschuldigen zich constant en als je ze leert kennen zeggen ze ‘it is so nice to meet you’, ze zijn erg lovend. Ze geven complimenten en zijn enthousiast. Dat is leuk. Maar op een geven moment vraag je je af wat gemeend is en wat niet. Of hun wit gebleekte tanden die ze bloot lachen, is het een echte lach, of hebben ze hun lachspieren veel getraind? Het nadeel is vooral dat het moeilijk is om met Amerikanen bevriend te worden. Ze zijn aardig, nodigen je uit, ondernemen dingen met je, maar er blijft een afstand. Dit heb ik van veel Europeanen gehoord, ze zijn gastvrij maar vrienden worden is lastig. Amerikanen, in het zuiden, zijn gul en gastvrij. Daar kan je niet over klagen. Ze zijn ze warm en open en kletsen graag met je. Ze betalen voor je in een café en ko

Meer hoef ik waarschijnlijk niet te zeggen voor velen. Dit zal veel beelden en associaties oproepen. Als je niet in Amerika geweest bent, weet je het waarschijnlijk van de televisie of films. Voor degenen die het nog niet weten: Ik loop over straat, mensen met honden lopen voorbij. Vaak lopen de honden zelf niet. Ze worden voortgeduwd in een buggy, gedragen in zo’n baby draag-ding op je buik, of voortgetrokken in een kar. Deze honden zien er dan ook meer uit als een baby, met een strik op hun hoofd of een T-shirt aan. En zo worden ze ook behandeld, ik zou eigenlijk eens met zo iemand mee moeten lopen en tellen hoeveel mensen de hond aanspreken, naar de naam vragen, ze kusjes geven en dan complimenten geven aan het baasje. Want dat gebeurt echt constant, steeds als ik een hond zie is er iemand die overdreven op de hond reageert. Je zou bijna denken dat ze de heilige koe van Amerika zijn, maar dan nog overdrevener. Echt, je kunt niet tegen een willekeurige Amerikaan zeggen dat je di

In het park, zitten om te rusten. Rust van de wereld. En de drukte.  De gedachten en gesprekken.  Alleen met de wind.  De zon die de schaduwen van de bomen laat rusten op de met bladeren bedekte grond.  Beestjes die mijn lichaam verkennen.  Die mij kriebelen. Mensen die ik niet ken rennen voorbij.  Een eekhoorntje kruipt voorzichtig over de grond.  Hij heeft zijn oren gespitst.  Dan hopt hij als een konijn naar een andere boom.  In de verte zie ik meer eekhoorntjes over de grond speuren.  De bladeren zijn fel groen in de zonneschijn. Ze sieren de boom.  Een lichtkrans om de grootsheid van de boom.   De bomen hangen mooi naar elkaar, als een boog. Vol licht en groen. 

Stomme boeken lezen is niet leuk. Maar stoppen met een boek is ook niks, want dan weet je niet of het toch goed was. Maar nu wordt het frustrerend, het boek is gewoon stom geschreven. Snel uitlezen maar, want nu kan ik toch eigenlijk niet meer stoppen. Ik weet nog niet hoe het afloopt. Hopelijk heb ik bij het volgende boek meer geluk. Ik ben toch gestopt met het boek, het was echt stom. Wat en verlossing! Nu lees ik eindelijk een leuk boek. Want lezen kan erg fijn zijn, als het boek je meeneemt naar een andere wereld. Dan kun je heerlijk ontspannen. En dat is wat ik nu ga doen.

Ik ben altijd aan het zoeken geweest. Wie ben ik? Wat wil ik? Hoe wil ik leven? Ik heb het altijd geweten, maar was me er eigenlijk niet bewust van. Ik wees mijn ouders er bijvoorbeeld op, op vrij jonge leeftijd, dat ze de kraan niet moeten laten stromen als ze hun handen wassen. Alleen de kraan opendraaien wanneer je hem gebruikt. Nu weet ik het, omdat ik mensen vind met dezelfde ideeën. Een duurzaam milieubewust leven. Ik ben wellicht een hippie, of ik word er een. Constant ben ik op zoek met hoe het beter kan. Leven met zo min mogelijk impact, zo gezond mogelijk voor jezelf en je omgeving. Idealistische ideeën, verzetten tegen wat anderen normaal vinden. Zoals het leven met cosmetica, het leven met verspilling en consumeren.  Het is prettig om me te realiseren dat ik niet de enige ben, dat ik me zelfs bevind in een land waar steeds meer mensen mijn ideeën delen.  Het is een streven, een zoektocht. Hoe kan het beter? Het is een levensstijl, hoewel ik weet dat ik zelf wellicht

Door het afnemen van interviews kom ik erachter dat je je veel vragen nog nooit hebt gesteld Sommige dingen nooit hebt afgevraagd Sommige onderwerpen nooit hebt besproken Waar voel jij je thuis? En hoe zit dat voor je geliefde, of voor je zus? Op welke manier is eten voor jou belangrijk, welk eten, welke momenten roept dat op? En hoe ervaren je ouders dat? Waar voelen zij zich thuis, en welke eten zorgt daarvoor? Nu is dit mijn onderwerp, dus heb ik hier al vaker over nagedacht. Maar veel onderwerpen zijn niet mijn onderwerp. En dus nog niet uitgedacht in mijn hoofd. Zoals.. Deze vragen die ik vond op de website van Ted: What are you grateful for? What are you proudest of? What’s been the happiest moment of your life so far? What’s been the hardest moment of your life, and how did you get through it? What are the most important lessons you’ve learned in life? How would you describe yourself as a child? Were you happy? Who has been kindest to you? How do you want to be r

Ik heb vieze voeten Want ze zijn steeds bloot Alleen in huis Maar daar ben ik best veel Ik slaap veel Dan kom je de tijd makkelijk door Je hebt het mij wellicht vaak horen zeggen Maar buitenland is niet alleen maar feest Ja het is veel zonneschijn Maar dat maakt het nog geen feest Want weet je Ze hebben hier geen grachten, die vol geparkeerd staan met fietsen En waar zijn mijn lieve en vertrouwde mensen Buitenland is spannend en leuk Maar niet voor lang Nu ben ik heel realistisch en ervaar ik een harde waarheid Er zijn altijd mensen die wel in een droom kunnen blijven Maar ik niet Als een huismus vlieg ik straks naar huis En dan hoef ik helemaal nergens heen Dan maak ik thuis mijn voeten vies Want dat kan ook

Ik loop over het voetpad, ik probeer om me heen te kijken maar let ook goed op de grond. Het voetpad bestaat hier uit tegen elkaar gelegde tegels met bomen langs de kant. Deze bomen hebben krachtige wortels en duwen op veel plekken de stoep omhoog. Soms creëert het gaten maar ook spitse heuvels. Toch kijk ik dus om mij heen. Naar de grote bomen die de straat van het voetpad scheiden, ik zie eekhoorntjes voorbij hupsen en de boom in rennen. Ik bestuur de huizen die veelal vrijstaand zijn en ieder een eigen kleur over het hout geschilderd hebben. Roze huizen, groene huizen. Op de stoep voor diverse huizen ligt een krant in een plastic tas. Die zullen wel zo bezorgd worden, net als je ziet in films. Een enkele fietser komt voorbij. Het is best mooi en vredig hier, het ziet eruit als vakantie. Soms vergeet ik dat ik in Amerika zit. Toch ontkom je er niet aan, grote auto’s zijn overal. Echt dikke mensen zijn hier ook geen uitzondering. Hoewel het in mindere mate zal zijn dan in de rest va

Het tellen van dagen duurt mij te lang. Een dag meer of minder doet er niet toe. Weken hebben wel zin. Weken afstrepen maken thuis dichterbij. Nog drie weken. Dat is een klein getal. Drie is zo voorbij. Dat het dichterbij komt maakt mij niet geduldiger. Ongeduldiger. Mijn geduld raakt op. Het duurt lang. Machteloos zwaar. Ik droom steeds over die ene dag. Maar hij is maar niet daar.

Soms gaat de tijd te snel, en soms niet snel genoeg. Ik snap deze tijd niet. Mijn tijd. Mijn dag begint terwijl hij bij jou al afloopt. Goedemorgen en goede avond op hetzelfde moment. De tijd van ver weg is een lange tijd. En een langzame.

Een bar zonder live muziek is hier echt een uitzondering. Parijs is de stad van de liefde, New Orleans is de stad van de muziek. En niet zomaar muziek, nee jazz. Nu moet ik bekennen dat ik nog niet erg bekend was met jazz en dacht dat ik het niks vond. Ik heb hier geleerd dat ik jazz erg leuk vind, in ieder geval live jazz. Het kleurt de straten, ik zit op een bankje en luister naar een band met instrumenten die ik nog nooit gezien heb. Het is zonnig en de sfeer is goed. Als je over straat loopt in de French Quarter kom je allerlei acts en bandjes tegen. Dat is hier heel gewoon en creëert een vakantiegevoel. Muziek is echt wat een stad verrijkt, nu ik hier ben lijkt het een vreemd idee dat andere steden niet om muziek draaien. De parades tijdens feesten worden ook veelal begeleid door bands die jazz spelen. Vaak hele schoolklassen, waarvan de meeste meisjes dansen en de jongens grootse instrumenten voortslepen en bespelen. Het lijkt alsof iedereen in New Orleans muzikaal is, over

Ja, ik ben ik Amerika en ik spreek Duits. Hoe kan dat? Ik heb drie Duitse vriendinnen en zij wonen aan het meer. Voor hun is het gewoon de campus, ver van de stad. Voor mij was het een vakantieparadijs. Een studentendorp met een zwembad in het midden. Overal kom je je vrienden tegen, overdag zwem je en ’s avonds ga je barbecueën. We hebben veel gezwommen, want dat wilde ik graag. Zij doen het nauwelijks, wellicht omdat het zwembad er gewoon is en ze het haast vergeten. Hetzelfde geldt voor het mooie meer. We hebben er twee keer ontbeten en zijn er geweest tijdens zonsondergang. Je kunt er niet zwemmen, door de krokodillen en andere onderwaterdieren. Maar om aan het meer te zitten is erg mooi. Pelikanen die laag over het water vliegen, meerkoeten die drie aan drie voorbij peddelen, vissen die plots uit het water omhoog springen. Zij ontbijten echter nooit aan het meer, ik zou het elke morgen doen na ik een paar baantjes heb getrokken. Wellicht doen zij dat nu ook vaker, nu ze weten hoe

New Orleans is de stad van eten en muziek, het wordt zelfs de culinaire hoofdstad van Amerika genoemd. 'Noemt iemand de stad New Orleans, dan volgt er in de volgende zin iets over eten' werd mij verteld, en dit is waar. Het is een unieke stad in Amerika met een eigen eetcultuur, ook wel aangeduid als Creole. Ze hebben hier gumbo, po’boy, red beans and rice, jambalaya, etouffee, aligator, praliné, breadpudding en meer. Het is hier dat ik mij realiseerde dat wij in Nederland niet echt een eetcultuur hebben. Van boterhammen met kaas en hutspot kan je niet je hele leven eten. Hier is het eten zo smaakvol, ‘spicy but not too spicy, just flavorful’ wordt mij trots verteld. Mensen zijn hier vooral trots op hun gumbo, ieder heeft zijn eigen recept, dat het beste is. De Po’boy lijkt een simpel maar toch uniek belegd stokbrood, zo kan je deze bestellen met gefrituurde garnalen, wat ik zelf nooit zou bedenken. Red beans en rice was een gerecht waar ik me niks bij voor kon stellen, hoe k

Airco Het is lekker weer buiten. Ik trek een jurkje aan; het minst warme kledingstuk. Dan stap ik in de bus, waar de airco op volle toeren draait. De bus is niet de enige, elke ruimte waar ik binnenkom is het koud. Niet gewoon aangenaam maar echt koud. Zelfs Amerikanen vertellen mij dat ze in hoog zomer een vest meenemen, omdat het in veel ruimtes echt koud is.  Ik ben blij dat het hier eindelijk warm is, afgelopen maand was het hier zo koud dat ik handschoenen heb moeten kopen. Ik heb nu geen zin om vervolgens binnen een trui aan te moeten vanwege de airco. Ijskoud Is restaurants krijg je gratis water met onbeperkte refill, wat erg fijn is. Maar als je water bestelt krijg je geen water, maar een glas vol ijsklontjes met een beetje water. Ze lijken hier echt verslaafd aan koud! Ik probeer dus nu steeds te onthouden water zonder ijs te vragen. Verspilling Naast bovengenoemde energieverspilling, heeft Amerika een wegwerpcultuur. In de supermarkt krijg je automatisc