Níne zet je aan het denken en spoort je aan om te doen

Braaf gooiden we de resterende appels weg voor we bij de douane kwamen. De rest van het eten zouden we vanzelf horen. Eerst moesten we weer vertellen wat we kwamen doen, hoelang en hoeveel geld weer hadden. Waar we gingen slapen, we moesten zelfs vinger afdrukken maken en er werd en dorp van ons gemaakt. Toch was dit prettiger dan in Nederland want hier waren ze vriendelijker. Wel kwamen al die controles onze neus uit, er volgden nog en aantal bagage en paspoort checks. Gelukkig zeiden ze niks over het eten. Mijn keel werd steeds droger, ik kon nog amper praten. We wachtte anderhalf uur in de gate op ons volgende vliegtuig, we werden omringt door Amerikanen die fastfood aten en naar CNN keken.  We vlogen met een klein toestel vergeleken met de heenweg, ook deze zat niet vol. Als ze wat minder vluchten zouden hebben  zouden ze tenminste vol komen. Deze vlucht duurde maar een uur. Er was geen dekentje en het zat minder lekker. Wel kregen we en drankje. Tegen de tijd dat weer landde

Ik was zenuwachtig wat mijn twijfel deed groeien. Toen ik het vliegtuig in stapte ging verdween mijn stress en zorg. Het is een ruim vliegtuig die er mooi uitziet. We zaten bij het raam en kregen een welkom gevoel door de vele drankje en eten dat ons aangeboden werd: een warme maaltijd, sla, ijs, krackers, la vache cirie en een stukje vlaai. Als ik dat wist had ik ik niet zo'n voedselvoorraad mee hoeven nemen. Het zou me niks verbazen als we zo een zakje chips krijgen. Ik was van te voren gewaarschuwd dat ik erop moest letten dat ik niet uit zou drogen, daarom had ik een twee liter fles met water meegenomen. Ik vond het erg prettig dat ze hier ook rekening mee hielden door regelmatig drinken uit te delen. Ik kan me niet herinneren dat ik in een vliegtuig heb gezeten waarin het niet mogelijk was om iets te bestellen maar waar je alles gratis kreeg. Vijf vrouwen op leeftijd waren de stewardessen. Ze hebben blijkbaar minder strenge voorschriften dan bij KLM, waar de vrouwen jong moet

Terwijl ik wacht op het vliegtuig vraag ik me af waarom ik dit doe. Ik ben net door de douane check heen waar ik een flink verhoor kreeg. Dit gaf mij het gevoel dat ze mij niet vertrouwde, erg onprettig. Het gevoel van 'waarom' had ik sinds vanochtend toen ik om vijf uur op stond. Ik had koorts en nauwelijks geslapen. Veel liever zou ik in bed blijven. Ook heb ik veel tranen gelaten, wat ik helemaal niet wilde. Ik voelde mij ellendig. Waarom reis ik steeds? Het is als een draaikolk waarin ik wordt meegezogen. Het is wat van je verwacht wordt door medestudenten. 'Waar ben jij geweest?' 'Oh, ik ook!' en meteen heb je een klik. Waarom willen we ervaring op doen en ontwikkelen door middel van reizen? Worden we er echt wijzer van? Uiteindelijk keren we weer naar ons thuisland en gaan we door met ons leven. Zijn we veranderd door de ervaring? Naar mijn mening is het een herinnering die steeds verder wegzakt. Tot het enkel nog een feit is. Ik heb veel landen gezien maa

Nodig je alle tien tegelijkertijd uit of één voor één? Waar let je op? Wie is leuk? Ik blijf het vreemd vinden dat je iemand moet kiezen aan de hand van hoogstens tien minuten. Beter zou het zijn om iemand wat beter te leren kennen en aan de hand daarvan beslissen of die persoon geschikt is. Wellicht zou de eerste ook al geschikt zijn. Is het trouwens wel goed om te letten op wie je het aardigst lijkt? Mensen die goed zijn in aardig overkomen, zijn goed in acteren en wellicht niet goed in aardig blijven. Mensen die saai overkomen, zullen dit wellicht blijven of ontpoppen, maar zijn wellicht socialer. Veel kun je eigenlijk niet over onbekenden zeggen, je kunt alleen je wederzijdse verwachting uitspreken. Hoe langer je met huisgenoten woont, hoe vervelender én hoe leuker ze worden. Je begint je te irriteren aan bepaalde eigenschappen maar je vindt ze ook aardiger omdat je ze beter leert kennen. Huisgenoten zullen nooit perfect zijn, waarom iemand dan afwijzen? Met name iemand die er al v

Het lijkt erop dat actie punten geen functie meer hebben, of althans de naam is niet meer relevant. Het zijn nog steeds punten die gedaan moeten worden, maar de actie ontbreekt. Ik zie regelmatig bij mijn medestudenten dat ze hun actie punten niet nakomen of veel te lang uitstellen. Deadlines zijn even ineffectief. Is de student niet gemotiveerd, niet geïnteresseerd genoeg of zijn ze laks? Waarom is het invullen van datumprikkers zo lastig voor ze? Waarom kunnen we een paar simpele dingen niet volbrengen? Waarom zitten ze überhaupt in een commissie/bestuur? Ik heb het gevoel dat velen erin zitten zonder gemotiveerd te zijn, maar waarom zitten ze er dan in? Doen ze dingen enkel voor hun CV zonder verantwoordelijkheid te dragen voor hun taak? Het demotiveert mij wanneer anderen niks uitvoeren, terwijl ik juist heel actief nadenk over verbeter punten en nieuwe actie punten. Dit zelfde geldt voor huistaken, ik houd alles graag schoon. Maar wanneer huisgenoten hun taak niet doen, vraag ik m

Kon ik altijd maar van rechts komen. Dan hoefde ik niet mijn vaart te minderen om om onmogelijke hoeken te kijken, dan hoefde ik niet te stoppen voor anderen. Als ik nou een route uitstippel zodat ik altijd van rechts kan komen en op voorrangswegen rijdt. Dan is het verkeer zoveel makkelijker en hoef ik enkel te kijken of ik voorrang krijg.

Nog steeds vind ik het jammer maar ook fascinerend dat je met een foto niet kunt vangen hoe je iets ziet. Niet dezelfde scherpte, diepte, kleuren, sfeer en licht. Het lijkt of de foto iets anders fotografeert, maar wat? Hoe kan een camera een foto van iets maken, maar het anders weergeven? Het is bijzonder maar jammer. Een camera is helaas niet toereikend maar geeft een impressie van een andere wereld, soms mooier soms minder mooi. Het geeft altijd maar een beperkt beeld.

Iemand komt naast je staan terwijl diegene rookt of je bent bij een feestje waar gerookt wordt. Hoe kort het ook is, die doordringende rookgeur laat je niet meer los. Hoelang je ook buiten in de wind blijft, zo makkelijk als de geur op je kwam zo makkelijk wapper je hem niet van je af. Zelf als je onder de douche stapt en je haren wast met shampoo zelfs dan blijf je de geur ruiken. Hoe kan dat? Waarom roken mensen überhaupt? Zij zelf ruiken het waarschijnlijk niet meer, maar het is vies. Ik heb laatst ervaren hoe het is om in een ruimte met rokers te zijn. De lucht werd muf en er kwam hoofdpijn op zetten. Toen ik buiten kwam wilde ik wel de hele nacht in de wind blijven staan, om te reinigen. Ik had het gevoel dat als ik de wind inademde dat mijn longen wellicht schoner zouden worden. Maar ook de volgende dag had ik nog last van mijn ogen, hoofdpijn en het gevoel dat de rook in me zat. 

Steeds als ik langs de Oude Gracht loop verbaas ik me over de kledingwinkels. Niet over het aantal winkels of de kleding die ze verkopen, nee over de winkels zelf. Je zou ze niet herkennen als dusdanig. Ze zijn groot, ruim en hebben harde dansmuziek aan. De Only bijvoorbeeld, heeft een ruime witte winkel waar zelfs grote discoballen hangen. Overdag moet ik er niet aan denken om er binnen te lopen. Wel zou het leuk zijn als ze de winkel ’s avonds zouden openen en dansruimte zouden creëren. Dat je er ’s avonds kunt komen dansen en eventueel ondertussen kleding kopen. Dat zou leuk zijn. Maar nu loop ik er altijd nog langs.   Ik heb zelfs vernomen dat ze bij Abercombi & Fitch modellen in dienst hebben die altijd in de winkel dansen. Het is sowieso een vreemde winkel, ze huren ook modellen in om een bepaalde parfum steeds te verspreiden. Daarnaast betalen ze ook mannelijke modellen om met een ontbloot bovenlijf op de foto te gaan met klanten. Het is dan ook een Amerikaanse winkelk

‘Lelijke en misvormde groenten’ binnenkort bij de Albert Heijn. Dit irriteert mij, waarom wordt er waarde toegekend aan vorm? Waarom worden groenten mooi of lelijk genoemd? Ik snap daar helemaal niks van. Bij groenten gaat het om de smaak, ik vind dan ook dat álle groenten op soort in de schappen moeten liggen ongeacht hun vorm. Het maakt mij echt niet uit als een wortel twee benen heeft of een aardappel niet ovaalvormig is. Ik vind dat eigenlijk wel leuk, het voelt veel natuurlijker dat al dat gepolijste groen. Vreemd vind ik dat mensen dingen gewoon gaan vinden, omdat het altijd zo gedaan wordt waardoor ze het andere vreemd gaan vinden. Kunnen mensen niet buiten dat kader stappen? Elke keer ben ik weer verrast als ik iemand iets op een voor mij nieuwe manier zie doen. En vraag me dan af waarom ik dat niet doe. Dat kleurt mijn leven, het houdt het levendig. Dat zou de houding van ieder mogen zijn, we kunnen het althans proberen.  

Geld kan erg ingewikkeld zijn. Als je wisselgeld moet geven, dit uit je hoofd moet rekenen en als mensen ook nog extra geld geven om het jou 'makkelijker' te maken. Geld is lastig wanneer je je pincode vergeten bent of je enkel contant kan betalen. Er is nog meer wat geld lastig maakt. Op de universiteit veranderen ze regelmatig van betaalmethode; contant, met pinpas, de chipknip, OV-chipkaart en nu iets met je pinpas voor een sensor houden. Dit is frustrerend omdat wanneer je wat wilt printen, je eerst uit moet vogelen hoe het nieuwe systeem werkt en printtegoed moet regelen. Wanneer je het ene snapt komt er weer iets nieuws. Wanneer je eten bij de kantine wilt halen maar er bij de kassa achter komt dat je niet kan betalen. Als ze gewoon bij het pinnen waren gebleven was er geen probleem geweest. Lastig is ook dat aan producten een waarde wordt toegekend, waar je het niet mee eens bent. Zo is de supermarkt op de Uithof maar ook de kantine erg prijzig. Enkel de ongezonde prod

Na een half uur fietsen door de kou en regen was ik er. Meteen was een drukte aan vogelgefluit hoorbaar. Het is echt een winteravond, vogels zijn niet hoorbaar nu, zeker niet zo luid. Ik stalde mijn fiets in de fietsenstalling. Ik was hier nooit geweest en besloot te kijken of deze gratis was. Overal stonden fietsen, geordend in rekken en verdiepingen. Met je OV-chipkaart kan je inloggen bij het stallen van je fiets. Als je weggaat check je weer uit. Erg modern. Via de trap klom ik een paar verdiepingen omhoog. Tot ik een lichtjeshemel zag. Een groot glazen gebouw stond nu voor me. Ik ging het gebouw binnen via de draaideur waarin een televisiescherm op oog hoogte hing, ik was er zelf op te zien. Bij een elektronisch scherm scande ik de QR-code die ik op mijn mobiel toonde en kwam er een bonnetje uit met een nummer en een verdieping. In de wachtruimte zocht ik naar een plek. Hoewel ik de enige was had ik moeite met het vinden van een plek, omdat de voorwerpen in de ruimte er niet zitba

Veel dingen kunnen wat mij betreft afgeschaft worden. Vuurwerk, snoep, veel alcohol en niet te vergeten sigaretten en drugs. Alles is slecht en overbodig, niemand wordt er gelukkig van of in ieder geval maar een enkeling dénkt er gelukkig van te worden. Vuurwerk richt veel schade aan; het geeft troep, is onveilig, levert geluidsoverlast. Snoep maakt kinderen vervelend, maakt tanden slecht en mensen dik. Om maar niet te spreken over fast food wat van mij per direct mag verdwijnen. Alcohol maakt meer kapot dat je lief is, het gaat gepaard met ongelukken, verslaving en armoede. Sigaretten en drugs leveren evenmin weinig op en maken enkel ziek. Allemaal zijn het dingen waarvan ik niet snap dat ze bestaan, of dat ze nog steeds bestaan. Hoe kan het dat slechte producten zo geliefd en winstgevend zijn en dat het zo lastig is voor de overheid om ze af te schaffen. Want alleen dan zullen mensen stoppen, ook al zullen ze protesteren. Later zijn ze je dankbaar.

Als dit al de top van de samenleving is.. Je kunt weinig vragen van studenten. Het lijkt te moeilijk om plastic afval in de feloranje plastic afvalbakken te gooien op de universiteit. Als je erin kijkt zie je weinig wat op plastic lijkt. Tevens is het vreemd dat studenten die elke dag koffie uit de automaat halen nooit een eigen mok meenemen, maar achteloos de plastic bekertjes gebruiken en vervolgens weggooien. Nog vreemder vind ik het als docenten dat doen, die hebben immers een eigen kamer waar ze een mok kunnen bewaren en meenemen naar de automaat. Duurzaam en klimaatbewust-zijn is hip, maar het lijkt meer in woorden dan in daden. Velen praten erover maar in hun gedrag zie je er weinig van terug. De verwarming gloeit elke dag, de kraan drupt en het lichtknopje wordt zelden uitgeklikt. Nog het schokkendst vind ik hoeveel eten er wordt weggegooid. Zelfs eten dat nog prima is. ‘Ja maar dat brood is niet lekker meer’ krijg ik als antwoord wanneer ik wijs op een paar sneetjes brood in

Iets na zevenen fietste ik langs de Oudegracht, het was koud en donker. Toch is Utrecht altijd gezellig, de gracht en de lampjes. Ook was er nog veel leven op straat. Ik gedachten verzonken fietste ik naar het restaurant waar we gingen eten. Tot een hamerend geluid mij ontwaakte, ijzer. Ik keek om en zag een man bij een fiets, een slot, een hamer. Ondertussen fietste ik door maar bleef achterom kijken. Ik zag het goed, hij probeerde het slot kapot te maken. Van een fiets die zeker niet de zijne was. Ik had dit niet verwacht en wist niet wat ik moest doen. Toen ik stopte en Rik riep, waren we al verder weg. En zag ik de man met de fiets wegrijden. Had ik iets kunnen doen? Ik had wat moeten doen. Maar een man met hamer in het donker vind ik eng, zeker als hij een fiets aan het stelen is en ik alleen ben. Het bleef aan mij knagen en dat doet het nog. Hoe kan het dat iemand op straat een fiets steelt en niemand er iets aan doet? Waar is de politie? Ik snapte er helemaal niks van en werd er

Facebook. Waarom gebruik ik het? En waarom vind ik het zo heftig als iemand besluit het niet meer te gebruiken? Het is belangrijk voor mijn sociale leven, voor communicatie. Niet alleen de chat en het bekijken van foto's, maar vooral ook evenementen en verjaardagen. Je onderhoudt makkelijk contact en komt meer te weten over anderen. Maar dat betekend niet dat ik er de hele dag op hoef te kijken. Even 's avonds zou genoeg moeten zijn. Maar waarom doe ik het dan toch? Waarom ben ik er zo overtuigd van dat ik het minder moet doen, maar doe ik het niet? Waarom zou ik eigenlijk foto's delen, maakt de waardering ('like') van anderen mij uit? Is het een manier om meer vrienden te krijgen wellicht? Ik weet het niet en ik zou er graag mee willen stoppen. Maar het lijkt erin gegoten en gewoonte. Ik wil er vanaf en ga nog eens nadenken over hoe mij dat werkelijk gaat lukken. Wellicht moet ik vragen stellen over hoe onze maatschappij in elkaar zit.