Níne zet je aan het denken en spoort je aan om te doen

Het tellen van dagen duurt mij te lang. Een dag meer of minder doet er niet toe. Weken hebben wel zin. Weken afstrepen maken thuis dichterbij. Nog drie weken. Dat is een klein getal. Drie is zo voorbij. Dat het dichterbij komt maakt mij niet geduldiger. Ongeduldiger. Mijn geduld raakt op. Het duurt lang. Machteloos zwaar. Ik droom steeds over die ene dag. Maar hij is maar niet daar.

Soms gaat de tijd te snel, en soms niet snel genoeg. Ik snap deze tijd niet. Mijn tijd. Mijn dag begint terwijl hij bij jou al afloopt. Goedemorgen en goede avond op hetzelfde moment. De tijd van ver weg is een lange tijd. En een langzame.

Een bar zonder live muziek is hier echt een uitzondering. Parijs is de stad van de liefde, New Orleans is de stad van de muziek. En niet zomaar muziek, nee jazz. Nu moet ik bekennen dat ik nog niet erg bekend was met jazz en dacht dat ik het niks vond. Ik heb hier geleerd dat ik jazz erg leuk vind, in ieder geval live jazz. Het kleurt de straten, ik zit op een bankje en luister naar een band met instrumenten die ik nog nooit gezien heb. Het is zonnig en de sfeer is goed. Als je over straat loopt in de French Quarter kom je allerlei acts en bandjes tegen. Dat is hier heel gewoon en creëert een vakantiegevoel. Muziek is echt wat een stad verrijkt, nu ik hier ben lijkt het een vreemd idee dat andere steden niet om muziek draaien. De parades tijdens feesten worden ook veelal begeleid door bands die jazz spelen. Vaak hele schoolklassen, waarvan de meeste meisjes dansen en de jongens grootse instrumenten voortslepen en bespelen. Het lijkt alsof iedereen in New Orleans muzikaal is, over

Ja, ik ben ik Amerika en ik spreek Duits. Hoe kan dat? Ik heb drie Duitse vriendinnen en zij wonen aan het meer. Voor hun is het gewoon de campus, ver van de stad. Voor mij was het een vakantieparadijs. Een studentendorp met een zwembad in het midden. Overal kom je je vrienden tegen, overdag zwem je en ’s avonds ga je barbecueën. We hebben veel gezwommen, want dat wilde ik graag. Zij doen het nauwelijks, wellicht omdat het zwembad er gewoon is en ze het haast vergeten. Hetzelfde geldt voor het mooie meer. We hebben er twee keer ontbeten en zijn er geweest tijdens zonsondergang. Je kunt er niet zwemmen, door de krokodillen en andere onderwaterdieren. Maar om aan het meer te zitten is erg mooi. Pelikanen die laag over het water vliegen, meerkoeten die drie aan drie voorbij peddelen, vissen die plots uit het water omhoog springen. Zij ontbijten echter nooit aan het meer, ik zou het elke morgen doen na ik een paar baantjes heb getrokken. Wellicht doen zij dat nu ook vaker, nu ze weten hoe

New Orleans is de stad van eten en muziek, het wordt zelfs de culinaire hoofdstad van Amerika genoemd. 'Noemt iemand de stad New Orleans, dan volgt er in de volgende zin iets over eten' werd mij verteld, en dit is waar. Het is een unieke stad in Amerika met een eigen eetcultuur, ook wel aangeduid als Creole. Ze hebben hier gumbo, po’boy, red beans and rice, jambalaya, etouffee, aligator, praliné, breadpudding en meer. Het is hier dat ik mij realiseerde dat wij in Nederland niet echt een eetcultuur hebben. Van boterhammen met kaas en hutspot kan je niet je hele leven eten. Hier is het eten zo smaakvol, ‘spicy but not too spicy, just flavorful’ wordt mij trots verteld. Mensen zijn hier vooral trots op hun gumbo, ieder heeft zijn eigen recept, dat het beste is. De Po’boy lijkt een simpel maar toch uniek belegd stokbrood, zo kan je deze bestellen met gefrituurde garnalen, wat ik zelf nooit zou bedenken. Red beans en rice was een gerecht waar ik me niks bij voor kon stellen, hoe k

Airco Het is lekker weer buiten. Ik trek een jurkje aan; het minst warme kledingstuk. Dan stap ik in de bus, waar de airco op volle toeren draait. De bus is niet de enige, elke ruimte waar ik binnenkom is het koud. Niet gewoon aangenaam maar echt koud. Zelfs Amerikanen vertellen mij dat ze in hoog zomer een vest meenemen, omdat het in veel ruimtes echt koud is.  Ik ben blij dat het hier eindelijk warm is, afgelopen maand was het hier zo koud dat ik handschoenen heb moeten kopen. Ik heb nu geen zin om vervolgens binnen een trui aan te moeten vanwege de airco. Ijskoud Is restaurants krijg je gratis water met onbeperkte refill, wat erg fijn is. Maar als je water bestelt krijg je geen water, maar een glas vol ijsklontjes met een beetje water. Ze lijken hier echt verslaafd aan koud! Ik probeer dus nu steeds te onthouden water zonder ijs te vragen. Verspilling Naast bovengenoemde energieverspilling, heeft Amerika een wegwerpcultuur. In de supermarkt krijg je automatisc

Het is nu precies tien uur in de ochtend, ik sta bij de tramhalte. Het is mijn derde dag in New Orleans, hoog tijd om de tram te nemen. Ik heb mij erg verwonderd over de naam, ze noemen hier de tram namelijk de streetcar en maken grappen over Engelsen die het een trolley noemen. Maar streetcar vind ik ook vreemd klinken, ik begreep eerst dan ook niet dat ze de tram bedoelden. Ik kijk om me heen, het is hier mooi. Brede wegen, grote bomen, lage huizen. Ik word ongeduldig. Vanaf dit punt is de tram het enige openbaar vervoer dat me naar de stad kan brengen, maar het komt maar niet. Na twintig minuten komt er een tram aansjokken. Deze zit vol en rijdt door. Vijf minuten later komt er een andere tram, gelukkig heeft hij wel plek. Ik gooi $1,25 in de automaat en ga zitten. Met de tram waggel ik de weg over. New Orleans is een stad zonder haast, dit leerde ik snel. Als ik niet twintig minuten op de tram wacht, dan is het wel veertig. Ik begreep dat deze komt wanneer hij wil en stop

New Orleans, dat is toch die stad van Katrina? Dat klopt, maar er is meer dan dat. In Nederland is New Orleans eigenlijk niet zo bekend, maar hier in Amerika is het echt ‘the place to be’. Het staat bekend als het Europa van Amerika. The big easy, de stad waar alles kan, de bruisende stad vol muziek en eten. En dat is waar. Het is een trekpleister voor toeristen die een leuke tijd willen hebben, een populaire bestemming voor bachelor party’s. Mensen verkleden zich en drinken veel. De French Quarter (het toeristische centrum) zit er vol mee. Daarnaast zijn hier elke week festivals en vieringen, ze vieren hier alles en dat doen ze groots. Mardi Gras is het grote feest, het twee weken durende carnaval. Het is ondenkbaar wat voor een gekkenhuis het hier dan is. Ik heb gelezen dat zo’n 1.2 miljoen mensen Mardi Gras vieren in New Orleans, dit is 3,5 keer meer dan de bevolking. In de bomen hangen plastic kettingen, huizen zijn versierd in de kleuren paars-geel-groen en de winkels verk