Níne zet je aan het denken en spoort je aan om te doen

Ik ben een minimalist. Dat wist ik eigenlijk al vroeg. Het kleine maakt mij gelukkig, een pure smaak zonder saus. Een eenvoudig ontbijt. Zijn in de natuur, slapen in een zacht bed. Zo gemakkelijk is het om gelukkig te zijn. Vrij van zorgen over shoppen, over consumeren, over dingen die als luxe beschouwd worden. Mijn vrijheid in mijn eigen huis en buiten. Niet gevangen in een restaurant of cafe. Niet gevangen in door verwachtingen van het drinken of kleden. Het tegen de patronen in gaan, met mijn eigen ritme. Dingen zijn niet logisch die als gewoon worden gezien. Zo wordt wat ik als gewoon zie niet als logisch gezien. En zo zou iedereen moeten proberen te om denken. Bij alles wat vreemd oogt, het gewone inzien. Lachen maar nadenken in plaats van kwade gedachten. Stilstaan en je opvatting herzien. Dan is harmonie mogelijk. Al zal dit wellicht nooit echt gebeuren. Het is een utopie. Die enkel in stapjes uit zal komen.

Net op de middelbare school, stond ik voor een dilemma. Ik was aan het shoppen. Ik zag een ontzettend mooi armbandje en wist dat ik hem niet moest kopen. Het geld had ik maar ik wist dat ik niet alles zou kunnen hebben. Ik wilde mij verzetten tegen de drang van het bezit. Hoe mooi het armbandje ook was, het zou mij niet gelukkiger maken. Hij zou op mijn kamer belanden, en daar jaren liggen, ongedragen. In de winkel denk je nog dat het je leven mooier zal maken en dat je het gaat dragen. Maar ik doorzag dit, nooit eerder had ik mij dit gerealiseerd. En nu wist ik dat ik het moest laten, anderen zouden mij niet begrijpen. Ik wist dat het goed voor me zou zijn om niet alle verleidingen aan te gaan en erin te stappen. Wijselijk liet ik het hangen, vele kledingstukken en sieraden volgden. Het was een proces van het consumeren naar het stoppen van dit gedrag. Pas nu ben ik zover dat ik niets meer wil kopen. Niks van wat ik niet nodig heb. Als je het armbandje niet draagt is er niemand die

Een schets van een willekeurig punt uit mijn leven: Ik vertrek van huis met de angst dat ik mijn sleutels vergeet, al heb ik het al drie keer gecheckt. Ik heb ze nu, maar wellicht straks niet meer. Haastig fiets ik naar het station, om vervolgens tien minuten op het perron te wachten, je weet maar nooit. Ik stap in de trein en twijfel enorm aan mezelf. Kan ik er ook nu op vertrouwen dat ik me uit routine heb ingecheckt? Moet ik voor de zekerheid een conducteur aanspreken? Nee toch? Bovendien wil ik mijn trein niet missen. Ik schrik want mijn mobiel zit niet op zijn vaste plek. Wanneer ik uit de trein stap realiseer ik me dat ik moet plassen. Daar had ik net alle tijd voor, nu duurt het echter nog even voor er weer een gelegenheid komt. Ik ga ergens heen met een reden, die ik me pas later realiseer. Ik vergeet. Een mens zal nooit volledig helder van geest zijn.

In deze wereld bestaan ondenkbaar veel werelden. Soms kom ik een nieuwe wereld tegen. Ik doel op iemands leefwereld, een obsessie bijna. Zo keek ik laatst een film over de Scientology Church. En realiseerde me dat veel mensen met één wereld bezig zijn; een religie, geloof of opvatting. Een politieke opvatting, levensovertuiging of leefwijze. Veel mensen hebben wel een focus, die hun wereld kleurt. Best bijzonder eigenlijk dat al die werelden één wereld vormen. De wereld die zichtbaar is, maar waarvan sub-werelden maar zelden zichtbaar zijn. Ze leven in iemands hoofd, in iemand gedrag. Mensen die leven in een bubbel, maar voor een vreemde is het moeilijk die bubbels te zien. Waarom heeft ieder zo’n andere focus, helpt het iets? Of is het puur voor het eigen gemak? In welke wereld leef jij?

We gingen op vakantie, en als ik er zo op terugkijk, vonden we best veel frustrerend. Zoals de Tour de France die het ons onmogelijk maakte om de stad uit te komen, na ruim een uur alle opties geprobeerd te hebben om met de fiets (en backpack) bij het station te komen in de brandende zon, (hoewel de tour om fietsen draait, was het onmogelijk om te fietsen door afgezette wegen en hordes mensen) besloten we de fiets terug naar huis te brengen en te voet naar het station te gaan. Vervolgens moesten we beiden vijf euro extra betalen om bij Brussel Airport uit te mogen stappen (volgens een bepaald corrupt systeem moet iedereen die daar uitstapt geld betalen voor een tunnel die al lang afbetaald is). Het stoten van mijn teen aan een verstopte boomwortel die nog steeds pijn doet. Drie uur in de rij staan bij een festival waarna bleek dat we in de verkeerde rij stonden (op een bordje stond in het Frans dat de rij was voor de vrijwilligers, wat aan het begin niet te zien was en we bovendien ni