Níne zet je aan het denken en spoort je aan om te doen

Een jaar geleden vertelde een vriendin over haar filmbezoekjes. Keer op keer had ze een leuke film gezien en wilde ze mij overtuigen dat ik toch echt ook zo'n filmpas aan moest schaffen. Maar, hield ik vol, ik wil op de bank, in een joggingbroek, onder een kleedje, met een kop thee, een film kijken wanneer ik wil. En dat laatste was nog het meest belangrijk: films dwingen je op ongelukkige tijden te gaan zitten kijken. Wanneer je of nog aan het werk bent, moet eten of slapen. En toch, ondanks al mijn bezwaren, ben ik ervoor gezwicht. Zo zat ik op een dag met haar in de film. En bedacht ik me dat alles went. Mijn schoenen had ik uitgetrokken, mijn voeten leunde op de stoel voor me, we deelden een thermoskan en ik had al vroeg gegeten. Nu hoorde ik bij de filmkenners, en zou net als zij aan iedereen verkondigen hoe geweldig zo'n pas is.

Soms, dan kijk ik naar mensen en snap ik er niets van. Ik wacht op de trein en zie hoe mensen zich de roltrap op dringen. Hoe iedereen naar een scherm staart en niemand opkijkt naar het vogeltje dat driftig fluit en een nestje lijkt te hebben gebouwd tussen de balken. Mensen in nette kleding die straks in de eerste klas gaan zitten en zich beter voelen dan de rest. Maar dan, ik zie iemand struikelen. En besef me, als we vallen zijn we opeens allemaal mens. Als het glad is glijdt iedereen uit en heeft iedereen pijn. En opeens zie ik alleen nog maar mensen om me heen, die ook wel eens verdriet hebben, verliefd worden en die misschien ook allemaal hun brood te lang in de rooster hadden vanochtend.

Ziek zijn - iedereen is het wel eens, en toch denk ik weer 'o ja' elke keer als ik het ben. Eenmaal beter ben je zo weer vergeten hoe hulpeloos lamlendig je in bed hebt gelegen. Eigenlijk heb ik dat maandelijks, als ik ongesteld ben. Waardoor ik me afvraag wie in mijn omgeving wel niet allemaal ongesteld is geweest en zich lamlendig heeft gevoeld. Had ik meer rekening met ze moeten houden? In al je fitheid en energie, heb je soms gewoon geen oog voor de zieke. En dat is een trieste realisatie, vanonder de dekens. Want die paar goede zielen die langskomen met boodschappen en een soepje voor je maken, zijn de helden van de maand. Of misschien wel voor altijd, want ik weet nog goed die keer dat ik ziek was in Wenen en een vriendin een soepje voor mij kookte. Door de rest voel je je in de steek gelaten. Geeft er dan wel iemand om mij? Schuldbewust denk ik na over de laatste keer dat ik iemand ziekenbezoek heb gebracht. Mensen vragen mij ook gewoon meestal niet of ik langs wil k

"Wil je eigenlijk wel afspreken?" Verschijnt er op mijn beeldscherm. Tja. Dat is nou niet echt een overtuigende vraag wat mij betreft. Soms ontstaat er een stilte tijdens een online gesprek. Je hebt dan twee soorten mensen: 1) mensen die na nog een poging tot een leuk gesprek, het opgeven 2) mensen die denken dat je ze stom vind en een vraag stellen waar dit duidelijk uit blijkt. Als deze laatste strategie mij overkomt (ik ben dus degene die steeds niet of laat reageert en die vervolgens een passief agressief berichtje ontvangt) voel ik me een dader die zojuist een slachtoffer heeft gemaakt. Ik moet de ander wel dusdanig aardig vinden, om diegene te overtuigen dat het tegendeel waar is. Voor de andere gevallen, leg ik me er maar gewoon bij neer. Mompel iets terug en laat het erbij. Als die ander zich zo voelt, gaat het toch niks meer worden. Ik voel me rot. Terwijl! Mensen denken vooral aan zichzelf. Ik verkies altijd strategie één. Want: meestal betekend een stilte dat de an