Níne zet je aan het denken en spoort je aan om te doen

Vaak als ik buiten ben, stoor ik mij aan afval. Rondliggende blikjes waarvoor niet eens de moeite is genomen ze in te drukken, kapotte oordopjes die waarschijnlijk tussen de spaken zijn gevlogen, maar nog het ergste: glas. Scherven die je pas ziet als je er doorheen rijd, of - wanneer je ze al aan ziet komen - niet bij kan sturen vanwege een langsrijdende auto. De rest van de fietstocht maak ik mij zorgen of ik lekke band zal krijgen en zie al voor me hoe ik te laat kom voor de afspraken die dag. Ik stoor me nog niet eens per se aan het glas en de macht die dit heeft over mijn fietsband. Dat iemand dit heeft laten vallen en gewoon is doorgereden! Waardoor de halve stad een lekke band heeft! En dat bovendien, ik er de komende week elke dag omheen probeer te slingeren. Waardoor ik mij ook afvraag wie het op gaat ruimen. Kunnen de mensen die hier wonen dat niet even doen? Die hebben er toch ook zeker last van? Ik ga in ieder geval niet met stoffer en blik gewapend door de stad fietsen.

Laatst gebruikte ik eens mijn boekenkast waarvoor die bedoeld is; niet puur als decoratieve opvulling van de ruimte, maar ik las de ruggen van de boeken en pakte er toen één uit. De winnaar van vandaag. Nu wil ik niet de schijn ophouden dat ik al mijn boeken gelezen heb, maar dit keer pakte ik een boek dat ik al kende. Boeken zijn eigenlijk een beetje 'ons kent ons'. Want de boeken die ongelezen in mijn kast staan, hebben mij niet overtuigd. Mensen hebben mij niet aangemoedigd deze te lezen en evenmin lijkt de kaft moeite te doen. In plaats daarvan, leen ik de favoriete boeken van vrienden. Als het boek dan uit is, wil ik deze in mijn kast hebben staan. Zodat ik die trots kan uitlenen als iemand voor mijn boekenkast staat. In plaats van beschamend te zeggen dat ik niks gelezen heb, wil ik minstens de helft aan kunnen prijzen. Het is niet dat ik de andere boeken geen kans heb gegeven, met medelijden word ik soms aan hun lot herinnerd en pak er één uit de kast. Ik blader erin

We zitten in een hip cafeetje, zo een met minimalistische tekeningen aan de muur, hangende planten en een bonte verzameling stoelen. Ik kijk om me heen want ik zie dat zij dat ook doet, haar aankijken zou dus een beetje gek zijn. Ik denk ondertussen diep na over iets leuks dat ik zou kunnen vertellen. Had ik niet iets grappigs beleeft vandaag op het werk, in de trein, op de fiets? Hmm, afgelopen week dan? Ik blader in mijn hoofd mijn digitale agenda door, wat me niet zo goed lukt. Oké, nieuwe poging, welke films heb ik gezien. Ah! Ik heb er één. "Ik zag dus laatst zo'n interessante film..." onderbreek ik de stilte. Ik heb haar aandacht, en zo rollen we op een volgend onderwerp. Maar tien minuten later is het weer stil. Geef ik op? Wat heb ik toch. En wat heeft zij? Als zij opseminst wat te vertellen had, dan viel het niet op dat ik geen inspiratie had voor een leuk gesprek. Dus stel ik voor een spel uit de kast te pakken, dan is het in ieder geval nog een beetje gezellig.

Eens in de zoveel maanden schrijf ik. Opeens heb ik heel veel ideeën en schrijf ik een dag lang, of nacht. Om me heen verzamelen zich kruimels, borden en mandarijnschillen. Ik vergeet mijn telefoon, niemand mag mij storen. Naar de wc trek ik een sprintje, om maar niet deze stroom aan briljante ideeën kwijt te raken. Ik voel me onverwoestbaar, energiek, creatief maar bovenal een schrijver. Ik heb een nieuwe stijl te pakken, ik weet nu echt wat mij ligt. Ik weet nu echt zeker dat ik een van hen ben zie en voor me hoe ik mijn gebundelde verhalen uitbreng. Het ligt open op de salontafel, iemand leest eruit, lacht, legt het opzij en verteld erover tegen de vriend die ook in een boek verwikkeld zit. En toch, vervaagt dit al snel in de dagen erop. Ik teer nog even op mijn nieuwe stukjes tot ze op zijn. Ik raak verzuild in de dagelijkse dingen en vergeet weer dat ik mijn roeping had gevonden. Misschien is het toch niet iets voor mij. Tot ik weer eens voor me uit staar op een zonnige dag en

November: De gele schoonmaakhandschoenen hangen met blauwe wasknijpers aan de waslijn. Ze steken fel af aan de grijze lucht. Ze verwarmen het uitzicht met hun vreemde gedaante. Ik heb geen idee hoe lang ze daar al hangen. Droger zullen ze in ieder geval niet worden met dit weer. Tegen de muur hangt een slinger die ooit vrolijk iemand hartelijk feliciteerde. Inmiddels echter in de vergetelheid is geraakt; in het hoekje geschoven en zachtjes huilt zij in de wind. De kleur is eruit, de letters in elkaar gekruld. Is dat het lot van de handschoenen? December: De gele schoonmaakhandschoenen kleuren mooi bij de blauwe lucht. Het lijkt wel lente. De vogels fluiten achtergrondmuziek voor dit zonnige tafereel. Rustig deinen ze mee met de wind, haast trots als een kind met nieuwe schoenen. Hoewel de handschoenen al een maand aan de waslijn hangen, zijn ze nog niks veranderd. Ze hangen daar wel goed. En geef ze ongelijk, op een dag als deze. Maart: Drie maanden later was ik het za