Burgerplicht

Vaak als ik buiten ben, stoor ik mij aan afval. Rondliggende blikjes waarvoor niet eens de moeite is genomen ze in te drukken, kapotte oordopjes die waarschijnlijk tussen de spaken zijn gevlogen, maar nog het ergste: glas. Scherven die je pas ziet als je er doorheen rijd, of - wanneer je ze al aan ziet komen - niet bij kan sturen vanwege een langsrijdende auto. De rest van de fietstocht maak ik mij zorgen of ik lekke band zal krijgen en zie al voor me hoe ik te laat kom voor de afspraken die dag.

Ik stoor me nog niet eens per se aan het glas en de macht die dit heeft over mijn fietsband. Dat iemand dit heeft laten vallen en gewoon is doorgereden! Waardoor de halve stad een lekke band heeft! En dat bovendien, ik er de komende week elke dag omheen probeer te slingeren. Waardoor ik mij ook afvraag wie het op gaat ruimen. Kunnen de mensen die hier wonen dat niet even doen? Die hebben er toch ook zeker last van? Ik ga in ieder geval niet met stoffer en blik gewapend door de stad fietsen. Dat is toch niet mijn verantwoordelijkheid?

Vindend dat mensen wat beter hun burgerplicht moeten vervullen, stoorde ik mij aan de glassplinters bij het stoplicht voor het huis. Tot ik besefte dat dit mijn call was. Het was tijd om mijn burgerplicht te vervullen. Met stoffer en blik liep ik het fietspad op. Ik hurkte en nam de tijd om al die splinters op te vegen. Zouden de voorbijgangers zien hoe nobel ik bezig was of zouden ze denken dat ik mijn eigen troep aan het opruimen was? Hoe dan ook zagen ze dat ik aan het opruimen was, wellicht zullen zij voortaan hetzelfde doen als zij glas zien. Maar misschien is het niet hun probleem. Ik heb in ieder geval besloten dat ik alleen mag klagen als ik er actief wat aan doe.