We vallen allemaal wel eens

Soms, dan kijk ik naar mensen en snap ik er niets van. Ik wacht op de trein en zie hoe mensen zich de roltrap op dringen. Hoe iedereen naar een scherm staart en niemand opkijkt naar het vogeltje dat driftig fluit en een nestje lijkt te hebben gebouwd tussen de balken. Mensen in nette kleding die straks in de eerste klas gaan zitten en zich beter voelen dan de rest. Maar dan, ik zie iemand struikelen. En besef me, als we vallen zijn we opeens allemaal mens. Als het glad is glijdt iedereen uit en heeft iedereen pijn. En opeens zie ik alleen nog maar mensen om me heen, die ook wel eens verdriet hebben, verliefd worden en die misschien ook allemaal hun brood te lang in de rooster hadden vanochtend.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Je bent wat je eet

Waarom ik Amerikanen niet begrijp en ik niet in Amerika zou kunnen wonen

lief de lach