Onverwoestbaar

Eens in de zoveel maanden schrijf ik. Opeens heb ik heel veel ideeën en schrijf ik een dag lang, of nacht. Om me heen verzamelen zich kruimels, borden en mandarijnschillen. Ik vergeet mijn telefoon, niemand mag mij storen. Naar de wc trek ik een sprintje, om maar niet deze stroom aan briljante ideeën kwijt te raken. Ik voel me onverwoestbaar, energiek, creatief maar bovenal een schrijver. Ik heb een nieuwe stijl te pakken, ik weet nu echt wat mij ligt.
Ik weet nu echt zeker dat ik een van hen ben zie en voor me hoe ik mijn gebundelde verhalen uitbreng. Het ligt open op de salontafel, iemand leest eruit, lacht, legt het opzij en verteld erover tegen de vriend die ook in een boek verwikkeld zit.
En toch, vervaagt dit al snel in de dagen erop. Ik teer nog even op mijn nieuwe stukjes tot ze op zijn. Ik raak verzuild in de dagelijkse dingen en vergeet weer dat ik mijn roeping had gevonden. Misschien is het toch niet iets voor mij.
Tot ik weer eens voor me uit staar op een zonnige dag en me bedenk: laat ik weer eens gaan schrijven.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Waarom ik Amerikanen niet begrijp en ik niet in Amerika zou kunnen wonen

Bank

Chill