Koopschuld

Net op de middelbare school, stond ik voor een dilemma. Ik was aan het shoppen. Ik zag een ontzettend mooi armbandje en wist dat ik hem niet moest kopen. Het geld had ik maar ik wist dat ik niet alles zou kunnen hebben. Ik wilde mij verzetten tegen de drang van het bezit. Hoe mooi het armbandje ook was, het zou mij niet gelukkiger maken. Hij zou op mijn kamer belanden, en daar jaren liggen, ongedragen. In de winkel denk je nog dat het je leven mooier zal maken en dat je het gaat dragen. Maar ik doorzag dit, nooit eerder had ik mij dit gerealiseerd. En nu wist ik dat ik het moest laten, anderen zouden mij niet begrijpen. Ik wist dat het goed voor me zou zijn om niet alle verleidingen aan te gaan en erin te stappen. Wijselijk liet ik het hangen, vele kledingstukken en sieraden volgden. Het was een proces van het consumeren naar het stoppen van dit gedrag. Pas nu ben ik zover dat ik niets meer wil kopen. Niks van wat ik niet nodig heb.
Als je het armbandje niet draagt is er niemand die weet dat je hem hebt. Als je wel dat jurkje draagt weet niemand wat de rest van je garderobe inhoudt. Koop je mooie dingen voor anderen, voor hun waardering? Mij maakt het niet gelukkig. Je kunt je mooi voelen in je kleding, en dat is ook belangrijk. Maar het stellen van hoge eisen levert enkel onrust op. Nu is het punt dat ik niet meer twijfel, nu is het punt dat ik me geen slaaf voel van de consumptiemaatschappij. Vraag jezelf voor je iets koopt of het echt wat toevoegt. En denk er eerst over na en kom later terug. Spijt is het naarste gevolg van aanschaf. Een gevoel dat ik vaker in mijn kast tegenkwam, en dat wil ik niet meer.