Angst

Angstig loop ik langs de supermarkt.
Het liefst vermijd ik hem helemaal.
Het is september.
Voorzichtig voetje voor voetje schuifel ik de winkel binnen.
Langzaam beweeg ik mijn hoofd, zo dat ik van de grond uiteindelijk, aftastend, op oog hoogte kijk.
Pff, gelukkig.
Ik kan weer normaal adem halen.
Maar mijn hart bonst nog.
Ik voel de opluchting door mijn lichaam.
Nog geen pepernoten te zien.
Ja, in september is het zover.
Dan wanneer de scholen net weer zijn begonnen.
En de zomer nog in je hoofd zit.
Liggen ze daar op eens.
Niet verscholen of voorzichtig.
Nee, pontificaal, arrogant en zelfverzekerd.
Het zijn aandachttrekkers.
In vele vormen en maten.
Smaken en verpakkingen.
In diep rode verpakkingen.
Met allerlei kartonnen borden erom heen.
Ze liggen ook niet in de schappen,
maar ergens midden in de winkel.
Je wordt ermee overdonderd.
Als een naald steekt het in je oog,
als een fel licht na een donkere maand.
Het creëert een shock.
Velen hopen over deze shock heen te komen
door er maar aan te beginnen.
Ze in het dagelijks leven in te bedden.
Nee, ik niet.
Het klopt niet.
Het is zomer.
De pepernoten koop je niet in de winkel.
Je krijgt ze,
geduldig zal je moeten wachten.
Met liefde in je hart,
bonzend afwachtend.
Er hoort sfeer bij,
spanning,
gezelligheid.
Het is niet een of andere zoetigheid die je als tussendoortje neemt.
Nee, het is veel meer dan dat.
Iets wat je moet respecteren,
en speciaal moet laten.
Je moet je erop kunnen verheugen,
en dankbaar zijn.
Alle hebberigheid, consumenten gedrag,
laat het achterwege.
Voel weer eens,
en ervaar.