Fruitschaal
Ziek zijn - iedereen is het wel eens, en toch denk ik weer 'o ja' elke keer als ik het ben. Eenmaal beter ben je zo weer vergeten hoe hulpeloos lamlendig je in bed hebt gelegen. Eigenlijk heb ik dat maandelijks, als ik ongesteld ben. Waardoor ik me afvraag wie in mijn omgeving wel niet allemaal ongesteld is geweest en zich lamlendig heeft gevoeld. Had ik meer rekening met ze moeten houden?
In al je fitheid en energie, heb je soms gewoon geen oog voor de zieke. En dat is een trieste realisatie, vanonder de dekens. Want die paar goede zielen die langskomen met boodschappen en een soepje voor je maken, zijn de helden van de maand. Of misschien wel voor altijd, want ik weet nog goed die keer dat ik ziek was in Wenen en een vriendin een soepje voor mij kookte. Door de rest voel je je in de steek gelaten. Geeft er dan wel iemand om mij?
Schuldbewust denk ik na over de laatste keer dat ik iemand ziekenbezoek heb gebracht. Mensen vragen mij ook gewoon meestal niet of ik langs wil komen als ze ziek zijn.
Maar, dat heb ik zelf ook niet gedaan en toch vind ik het stom dat mensen niet komen. Gewoon, spontaan uit zichzelf omdat je belangrijk bent. Ik kan ze eigenlijk niks kwalijk nemen, ik voel me te bezwaard om zielig te doen en vragen of mensen langs willen komen.
Maar waarom? Waarom is een hulpvraag zo moeilijk? Met mensen afspreken als ik fit bent, gaat me eenvoudig af. Hoeveel anders is dit? "Kom je bij mij eten vanavond? Oja, ik voel me niet echt fit, dus als je wat boodschappen mee kan nemen zou dat fijn zijn" zou ik ze dan sturen.
Wat ik denk dat eronder ligt, is dat we sterk willen zijn en leuk. Ik red me wel, ik heb niemand nodig en ik ben altijd grappig. Iemand laten zien dat je saai onder een kleedje ligt, vraagt dan best wat van je. Want je lokt wel ook iemand jouw bacteriële huis in om voor een semi-gezellig hoopje snot te koken.
Ik neem mij voor om voortaan tijd de maken voor de zieken in mijn omgeving, voor ze te koken en ze fruitschalen langs te brengen. Al is het maar om even iemands held te zijn.
In al je fitheid en energie, heb je soms gewoon geen oog voor de zieke. En dat is een trieste realisatie, vanonder de dekens. Want die paar goede zielen die langskomen met boodschappen en een soepje voor je maken, zijn de helden van de maand. Of misschien wel voor altijd, want ik weet nog goed die keer dat ik ziek was in Wenen en een vriendin een soepje voor mij kookte. Door de rest voel je je in de steek gelaten. Geeft er dan wel iemand om mij?
Schuldbewust denk ik na over de laatste keer dat ik iemand ziekenbezoek heb gebracht. Mensen vragen mij ook gewoon meestal niet of ik langs wil komen als ze ziek zijn.
Maar, dat heb ik zelf ook niet gedaan en toch vind ik het stom dat mensen niet komen. Gewoon, spontaan uit zichzelf omdat je belangrijk bent. Ik kan ze eigenlijk niks kwalijk nemen, ik voel me te bezwaard om zielig te doen en vragen of mensen langs willen komen.
Maar waarom? Waarom is een hulpvraag zo moeilijk? Met mensen afspreken als ik fit bent, gaat me eenvoudig af. Hoeveel anders is dit? "Kom je bij mij eten vanavond? Oja, ik voel me niet echt fit, dus als je wat boodschappen mee kan nemen zou dat fijn zijn" zou ik ze dan sturen.
Wat ik denk dat eronder ligt, is dat we sterk willen zijn en leuk. Ik red me wel, ik heb niemand nodig en ik ben altijd grappig. Iemand laten zien dat je saai onder een kleedje ligt, vraagt dan best wat van je. Want je lokt wel ook iemand jouw bacteriële huis in om voor een semi-gezellig hoopje snot te koken.
Ik neem mij voor om voortaan tijd de maken voor de zieken in mijn omgeving, voor ze te koken en ze fruitschalen langs te brengen. Al is het maar om even iemands held te zijn.
Reacties
Een reactie posten