Naar de film

Een jaar geleden vertelde een vriendin over haar filmbezoekjes. Keer op keer had ze een leuke film gezien en wilde ze mij overtuigen dat ik toch echt ook zo'n filmpas aan moest schaffen.
Maar, hield ik vol, ik wil op de bank, in een joggingbroek, onder een kleedje, met een kop thee, een film kijken wanneer ik wil. En dat laatste was nog het meest belangrijk: films dwingen je op ongelukkige tijden te gaan zitten kijken. Wanneer je of nog aan het werk bent, moet eten of slapen.
En toch, ondanks al mijn bezwaren, ben ik ervoor gezwicht. Zo zat ik op een dag met haar in de film. En bedacht ik me dat alles went. Mijn schoenen had ik uitgetrokken, mijn voeten leunde op de stoel voor me, we deelden een thermoskan en ik had al vroeg gegeten. Nu hoorde ik bij de filmkenners, en zou net als zij aan iedereen verkondigen hoe geweldig zo'n pas is.