Het ligt niet aan jou
"Wil je eigenlijk wel afspreken?" Verschijnt er op mijn beeldscherm. Tja. Dat is nou niet echt een overtuigende vraag wat mij betreft.
Soms ontstaat er een stilte tijdens een online gesprek. Je hebt dan twee soorten mensen: 1) mensen die na nog een poging tot een leuk gesprek, het opgeven 2) mensen die denken dat je ze stom vind en een vraag stellen waar dit duidelijk uit blijkt.
Als deze laatste strategie mij overkomt (ik ben dus degene die steeds niet of laat reageert en die vervolgens een passief agressief berichtje ontvangt) voel ik me een dader die zojuist een slachtoffer heeft gemaakt. Ik moet de ander wel dusdanig aardig vinden, om diegene te overtuigen dat het tegendeel waar is. Voor de andere gevallen, leg ik me er maar gewoon bij neer. Mompel iets terug en laat het erbij. Als die ander zich zo voelt, gaat het toch niks meer worden.
Ik voel me rot.
Terwijl! Mensen denken vooral aan zichzelf. Ik verkies altijd strategie één. Want: meestal betekend een stilte dat de ander het druk heeft, zich niet goed voelt, mentale choas heeft en dat soort dingen. Het ligt dus niet in eerste plaats aan jou dat diegene niet reageert. Vul dat dan dus ook niet voor de ander in. Liever vraag ik na een stilte: 'hoe gaat het met je?'.
Het tonen van interesse kan uitzonderlijk goed werken, bij geen antwoord: gewoon laten rusten. Na een week komt iemand vaak alsnog bij je terug.
En als iemand dat niet doet, moet je iemand soms gewoon die ruimte gunnen. Contacten komen en gaan, het is soms ongrijpbaar. Ik laat het vooral zoveel mogelijk los. Iemand smeken om met je af te spreken helpt toch niet. Het ligt niet aan jou, maar aan de ander.
Soms ontstaat er een stilte tijdens een online gesprek. Je hebt dan twee soorten mensen: 1) mensen die na nog een poging tot een leuk gesprek, het opgeven 2) mensen die denken dat je ze stom vind en een vraag stellen waar dit duidelijk uit blijkt.
Als deze laatste strategie mij overkomt (ik ben dus degene die steeds niet of laat reageert en die vervolgens een passief agressief berichtje ontvangt) voel ik me een dader die zojuist een slachtoffer heeft gemaakt. Ik moet de ander wel dusdanig aardig vinden, om diegene te overtuigen dat het tegendeel waar is. Voor de andere gevallen, leg ik me er maar gewoon bij neer. Mompel iets terug en laat het erbij. Als die ander zich zo voelt, gaat het toch niks meer worden.
Ik voel me rot.
Terwijl! Mensen denken vooral aan zichzelf. Ik verkies altijd strategie één. Want: meestal betekend een stilte dat de ander het druk heeft, zich niet goed voelt, mentale choas heeft en dat soort dingen. Het ligt dus niet in eerste plaats aan jou dat diegene niet reageert. Vul dat dan dus ook niet voor de ander in. Liever vraag ik na een stilte: 'hoe gaat het met je?'.
Het tonen van interesse kan uitzonderlijk goed werken, bij geen antwoord: gewoon laten rusten. Na een week komt iemand vaak alsnog bij je terug.
En als iemand dat niet doet, moet je iemand soms gewoon die ruimte gunnen. Contacten komen en gaan, het is soms ongrijpbaar. Ik laat het vooral zoveel mogelijk los. Iemand smeken om met je af te spreken helpt toch niet. Het ligt niet aan jou, maar aan de ander.
Reacties
Een reactie posten