Rust

Daar zit ik dan.
Aan de gracht, in de schaduw.
Met een leesboek in mijn handen,
op het zakje naast me ligt een boterham met kaas.
Mijn slippers liggen voor me.

Elke seconde komt er een kano, waterfiets of bootje langs.
Velen botsen tegen de kant, de bootjes varen nonchalant en zelfverzekerd.

Soms komt er een gracht-water lucht langs,
soms een stoot benzine,
af en toe geuren van het restaurant naast me.

Ik zit lekker tot rust te komen,
waardoor ik de hoofdpijn soms vergeet.
Voorhoofdsholte ontsteking.
Bah.

Ik vind hoofdpijn mensen altijd maar aanstellers,
mensen die om de haverklap een paracetamol nemen.
'Het kan toch geen kwaad'
Toch vind ik het onnatuurlijk.
Je moet je hoofd gewoon met rust laten,
rust en frisse lucht geven.
Water drinken en gezond eten.

Maar nu ik zelf hoofdpijn heb,
wat aanhoud,
vind ik dat toch erg vervelend.
En snap ik de neiging van asperientjes.

Al slik ik ze maar zelden.
Hoofdpijn is naar, maar mee te leven.
Het is vervelend, zeurderig en neemt energie weg.

Al kan dat ook komen door de ontsteking.
En dus anders dan gewone hoofdpijn.

Ik zit hier.
En dat is lekker.
Gewoon niet te veel binnen zijn,
computer vermijden,
water drinken en fruit eten.
Dat lijkt mij het beste medicijn.

De kerkklokken spelen een lied,
mensen fietsen boven langs.
Ik ruik een vlaag olijven.
De boterhammen smaken goed,
ook mijn water vind ik lekker.

Het groene water golft,
het is hier mooi.
Ik bestudeer het water,
hoe zou ik het schilderen?
Ik bekijk de gracht,
de bruggen,
de bakstenen.

Lekker rustig.
Ik sla mijn boek weer open.