Rondhangen

Ik ben weer op een punt waar ik vaker ben geweest, je wordt wakker. Je kunt zolang blijven liggen als je wilt, je besluit uiteindelijk wat te gaan doen. Je computert wat, internet valt steeds uit en is traag. Je staat op het punt te vertrekken, maar blijft nog even wachten tot vrienden laten weten hoe laat en waar we afspreken. Vervolgens blijf je de hele dag rond klungelen omdat ze niks laten horen. Uiteindelijk als ze laten weten dat ze toch niet maar gaan, is je energie en zin om iets te doen ook op. Veel liever was je gaan lezen, tekenen, rondlopen of fietsen. Maar dat heb je niet gedaan en geen zin meer om dat nog te doen. Het enige waar je jezelf nog toe zet is op bed met de laptop te gaan zitten en wachten tot de dag voorbij is. Ik voel altijd nog wel de aanwezigheid van mijn leuke ideeën, maar ik luister er niet naar. Ik voel me moe en verveeld, al kan ik positief denken, ik doe het dan gewoon even niet. Het enige wat ik wil is mensen zien. Maar goed dan gaat zo’n dag voorbij, en als je terugkijkt heb je niks bereikt en had je je dag heel anders in kunnen richten. Dat was dus mijn dag.
Het is wennen om weer in Wenen te zijn. Het was zo fijn in Nederland, en dan kom je weer hier in de kou, in de grote stad en moet je je dagen weer veel meer gaan invullen. Ik vind het lastig mijn draai weer te vinden en invulling te geven aan mijn dagen. Ik heb hier leuke vrienden, waar ik uiteraard mee afspreek, maar er zijn niet altijd mensen die kunnen. En dan zit ik uiteindelijk toch alleen op mijn kamer en mis ik het hebben van leuke huisgenootjes. Terug verlangen naar Nederland is dan ook geen moeilijke stap. Het heeft tijd nodig om een nieuwe stad in een ander land als je thuis te kunnen voelen. Vooral als je het thuis zo fijn hebt.

Ik vind het jammer dat ik niet meer elke dag schrijf, ik wil jullie niet teleurstellen. Soms is het lastig om er aan te denken, te bedenken waarover en zin te hebben. Ik zal mijn best doen er vaker voor te gaan zitten en leuke stukjes je schrijven.