Tot ziens

Langzaam verlaat ik Utrecht. Mijn vertrouwde stad. Mijn eigen plekje. Mijn kamer, de straten, cafés, grachten, fietspaden, plekken, ervaringen en bovenal mijn vrienden. Het is wel een mooi afscheid. De laatste dagen waren rustig. Ontspannen zat ik op mijn kamertje, wat lezen, schrijven, skypen en slapen. Terwijl ik een voor een afscheid nam van mijn vrienden. Gisteren werd ik wakker in de zon en fietste ik 's avonds onder de donkere heldere sterrenhemel. Ik verlang naar de zomer, om weer aan de grachten te zitten, langs het water te lunchen en in de zon te wandelen. Ik zal het stappen missen, het fietsen en al het leuks met mijn trouwe vrienden. De zon gaat nu onder, de hemel is roze-geel-oranje gekleurd, terwijl de lucht langzaam donker blauw wordt. Nu ik ook van mijn laatste vriendinnetje afscheid heb genomen, voelt mijn vertrek toch best serieus. De wereld die ik hier achterlaat zal ik missen. De kamer die ik eigen had gemaakt, is nu kaal en galmt. Nooit gedacht dat ik zoveel spullen had. Onze grote volkswagen zat bomvol spullen. De meubels en servies liet ik achter. Zoveel kleding en zoveel troep. Van alles wat ik heb verzamelt. En zo veel spullen die ik ook mee naar Wenen ga sjouwen, het voelt absurd. Ik laat zoveel achter en alsnog neem ik ook zoveel mee. Ik wil het niet, maar veel kan ik ook niet hier achterlaten. Morgen ben ik in Wenen. Dan begint een volgend deel van mijn leven, nieuwe straten, omgeving, ervaringen, cafés en mensen. Morgen wordt een heel nieuwe dag.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Angst

Angstig loop ik langs de supermarkt. Het liefst vermijd ik hem helemaal. Het is september. Voorzichtig voetje voor voetje schuifel ik de winkel binnen. Langzaam beweeg ik mijn hoofd, zo dat ik van de grond uiteindelijk, aftastend, op oog hoogte kijk. Pff, gelukkig. Ik kan weer normaal adem halen. Maar mijn hart bonst nog. Ik voel de opluchting door mijn lichaam. Nog geen pepernoten te zien. Ja, in september is het zover. Dan wanneer de scholen net weer zijn begonnen. En de zomer nog in je hoofd zit. Liggen ze daar op eens. Niet verscholen of voorzichtig. Nee, pontificaal, arrogant en zelfverzekerd. Het zijn aandachttrekkers. In vele vormen en maten. Smaken en verpakkingen. In diep rode verpakkingen. Met allerlei kartonnen borden erom heen. Ze liggen ook niet in de schappen, maar ergens midden in de winkel. Je wordt ermee overdonderd. Als een naald steekt het in je oog, als een fel licht na een donkere maand. Het creëert een shock. Velen hopen over deze shock
Meer lezen

Lievelings

Afbeelding
Wat is jouw lievelingskleur? Wat is jouw geluksgetal? Lievelings, kinderen gebruiken het dagelijks als gespreksonderwerp. Dit is een manier om hun mening te uiten en groepjes te vormen. Om bij anderen te horen en aansluiting te vinden. Toch is dit niet enkel voor kinderen. De vragen die in een vriendenboekje staan komen overeen met de vragen die Facebook stelt en vragen die je aan een ander stelt om deze persoon ‘te leren kennen’. Maar waarom? Ik betwijfel het of je iemand op deze manier leert kennen. Ik vind de vraagstelling lievelings en favoriet dat ook niet goed. Waarom verkies je het een boven het ander? ‘Omdat het moet’ Hoezo moet? Waar is het goed voor? De opvattingen als favoriet en lievelings zijn gebaseerd op herkenning. Je kiest de een omdat je daar het eerst mee in aanraking kwam, omdat iedereen de koos of omdat je dit koppelt aan iets anders. Mijn lievelingskleuren waren namelijk licht blauw en geel. Deze kleuren staan voor de zon en de blauwe, onbewolkte lucht. De
Meer lezen

Routine en het vergeten

Een schets van een willekeurig punt uit mijn leven: Ik vertrek van huis met de angst dat ik mijn sleutels vergeet, al heb ik het al drie keer gecheckt. Ik heb ze nu, maar wellicht straks niet meer. Haastig fiets ik naar het station, om vervolgens tien minuten op het perron te wachten, je weet maar nooit. Ik stap in de trein en twijfel enorm aan mezelf. Kan ik er ook nu op vertrouwen dat ik me uit routine heb ingecheckt? Moet ik voor de zekerheid een conducteur aanspreken? Nee toch? Bovendien wil ik mijn trein niet missen. Ik schrik want mijn mobiel zit niet op zijn vaste plek. Wanneer ik uit de trein stap realiseer ik me dat ik moet plassen. Daar had ik net alle tijd voor, nu duurt het echter nog even voor er weer een gelegenheid komt. Ik ga ergens heen met een reden, die ik me pas later realiseer. Ik vergeet. Een mens zal nooit volledig helder van geest zijn.
Meer lezen