de Uitslag

Daar sta je dan. Je hart bonst en je knieën knikken. Het stuk papier ligt voor je en het potlood klem je in je zweterige hand. Je kunt eindeloos blijven staren naar de opties, maar je moet toch een keuze maken. Er zijn zó veel mogelijkheden. Als je je goed had voorbereid was het makkelijker geweest. Als je je had ingelezen, testen online gemaakt en met anderen gediscussieerd. Nu is er geen weg meer terug. Je bent er het liefst zo snel mogelijk van af. Bovendien is er een tijdslimiet, er zit dus druk achter, wat de keuze niet makkelijker maakt. Welke strategie hanteer je voor de keuze? Gewoon de eerste mogelijkheid, of juist de laatste, degene die het leukst klinkt, op gevoel of met je ogen dicht?

Eenmaal ingeleverd is er geen weg terug. Je zult moeten wachten op de uitslag. Maar ook als je later de uitslag hoort, weet je niet of je het goed hebt gedaan. Ook al ging het maar om één vraag. Het is wel stom dat alles afhangt van dat ene antwoord. De uitslag is van persoonlijk belang en zal je de komende jaren blijven achtervolgen. Er is echter niks meer aan te doen; geen inzage, geen herkansing, zelfs geen feedback. Gelukkig weet niemand hoe je het hebt gedaan. Er zullen wel nog momenten komen dat je nog eens moet, mag eigenlijk. Natuurlijk is het een keuze, alles is een keuze, alles is een recht. Stemmen is zo makkelijk nog niet.