Nog meer opvallend: de post

Wat mij hier opvalt, is dat de huizen geen brievenbussen hebben. Je hebt hier geen huizen zoals in Nederland, enkel gebouwen waar vele appartementen in zijn. Niet zoals een flat, maar een groot statig gebouw. De deuren hebben geen brievenbus, maar binnen zijn de postvakken. Ik vraag mij nu af hoe de post in die vakjes komt, hebben alle postbodes de sleutels van de voordeuren? Ik heb werkelijk geen idee.. ik heb hier nog nooit een postbode gezien.
Ik heb het nagevraagd, de postbodes hebben hier blijkbaar universele sleutels. Het lijkt me erg veel werk om elk gebouw een voor een in te gaan en steeds alle postvakjes open maken (want daar kun je niet gewoon wat in doen).
De stoplichten hier tikken voor voetgangers net als in Nederland. Het enige verschil is dat ze dezelfde melodie tikken wanneer het groen is als wanneer het rood is. Echt praktisch is dat niet..
Het fietsen hier is fijn. Ze kennen hier net als in Nederland helaas koude wind. Verder zijn de wegen hier helaas niet zo plat als in Nederland, er is altijd weerstand. Bergopwaards, al kun je het nauwelijks zien, is het hier veel vermoeiender fietsen. Aan het fietsen op de weg ben ik al gewend geraakt, enkel fiets ik nog wel op het voetpad als er geen autoweg maar tramweg is. Want op de tramweg rijden is wel erg gevaarlijk. Dit lijkt hier een beetje een tussenstapje met fietsen in Italië/Spanje, waar je op de snelweg fietsen moet. Ook is het fietsen vermoeiender omdat ze enkel mountainbikes hebben, of gewone fietsen waarbij het stuur erg laag is waardoor je voorover zit, wat zwaarder is voor je armen. Maar in ieder geval kan ik fietsen en heb ik wat beweging en frisse lucht.
Het valt me ook op dat ik het hier ’s nachts altijd wat koud heb, terwijl in Nederland ik het altijd heet heb.
Mijn eerste college van Antropologie heb ik gehad, de zaal zat vol. Echt veel antropologie studenten hier! De mensen zien er leuk uit, ook al heb ik minimaal contact met ze. Velen zitten gewoon en gaan weer weg. Ze klappen hier niet na het college, maar tikken met hun knokkels op de tafels. Het valt me ook op dat ze hier constant in en uit lopen, wij doen dat enkel in de pauzes.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Routine en het vergeten

Een schets van een willekeurig punt uit mijn leven: Ik vertrek van huis met de angst dat ik mijn sleutels vergeet, al heb ik het al drie keer gecheckt. Ik heb ze nu, maar wellicht straks niet meer. Haastig fiets ik naar het station, om vervolgens tien minuten op het perron te wachten, je weet maar nooit. Ik stap in de trein en twijfel enorm aan mezelf. Kan ik er ook nu op vertrouwen dat ik me uit routine heb ingecheckt? Moet ik voor de zekerheid een conducteur aanspreken? Nee toch? Bovendien wil ik mijn trein niet missen. Ik schrik want mijn mobiel zit niet op zijn vaste plek. Wanneer ik uit de trein stap realiseer ik me dat ik moet plassen. Daar had ik net alle tijd voor, nu duurt het echter nog even voor er weer een gelegenheid komt. Ik ga ergens heen met een reden, die ik me pas later realiseer. Ik vergeet. Een mens zal nooit volledig helder van geest zijn.
Meer lezen

De ijscoman

Op elke overwegend zonnige dag is dat deuntje te horen. Het doet me denken aan een tv-programma voor kinderen. Het heeft een tropisch tintje, ik zie koala’s voor me die dansen op een strand met sambaballen in hun poten. Wanneer ik echter uit het raam kijk, zie ik een wit busje met het Italiaanse woord “gelato” erop. Niks spannends of exotisch. Ik durf te wedden dat hij dezelfde ijsjes als de supermarkt verkoopt, alleen komt deze naar je deur toe. Hoe komt het dat de bakker en de melkboer niet meer langs komen, maar de ijsjes nog wel? Is dat zo’n booming business, meer dan  een groenteboer zou zijn? Of is het vooral een eenvoudige business met een product waar mensen eigenlijk geen behoefte aan hebben maar toch verleid toe worden? Kinderen waarbij het water in de mond loopt wanneer ze opgewekt worden door het deuntje. Al zijn er geen schattige diertjes te zien, en heeft het busje noch de verkoper iets Italiaans, het liedje heeft een voldoende werking op de verbeelding. Dat ijsje w...
Meer lezen

Verhuizen

Het gaat zelden soepel of vlekkeloos. Onze eerste stap was het halen van een oven met gasfornuis. Dit is vrij lastig als je niet in het bezit van een auto bent en het een half uur fietsen is, waardoor lopen al geen optie is. Het is bovendien een groot en zwaar ding. Gelukkig lukte het ons om via Peerby, een leen website, een bakfiets van iemand te lenen. Zaterdag ochtend om negen uur. We kwamen erachter dat fietsen op een bakfiets is niet zo simpel als het klinkt. Het is groot en zwaar. Ik zal niet uitweiden over alle details, maar eenmaal bij de oven bleek die niet zomaar ontkoppeld te kunnen worden. We moesten een bako lenen van de buren en vervolgens het ding van de trap afsjouwen. Het was een zware ochtend, letterlijk. Verhuizingsdag twee begon met een tegenslag. Na de oven naar ons nieuwe appartement gesjouwd te hebben, konden we ons in appartement geen gasaansluiting vinden. We gingen er vanuit dat deze er zou zijn, gezien er al gas op onze eerste rekening staat. Het bl...
Meer lezen