Fietsen: de weddenschap
Ik vermaak me nog goed met mijn fiets. De fietspaden zijn erg rustig en daardoor niet zo stoffig. Op de wegen waait het zand op door de brommers en auto’s. Nog steeds blijven mensen zeggen dat wanneer het warmer word ik wel over zal stappen op een brommer.
Ik geloof dat nog niet zo, fietsen is toch wel erg belangrijk voor mij. En bij veertig graden wil je toch ook niet op een brommer zitten? Wij gaan het in ieder geval proberen vol te houden, als een soort weddenschap, om te laten zien dat het wel kan. Hopelijk stimuleren we anderen hiermee. Brommer rijden zit echt in de Indiase cultuur; ze fungeren als statussymbool en mensen blijken hier graag snel te willen zijn. Voor mij is fietsen juist een manier om de omgeving te leren kennen en is het een groot deel van mijn Nederlandse identiteit. De kronkelige fietspaden maken het fietsen avontuurlijk, ik heb hier dan ook een mountainbike. Het is een goede work-out. Het wordt elke dag warmer, dus ik besef me wel dat ik op een gegeven moment een extra shirt mee moet gaan nemen om niet te bezweet ergens aan te komen.
De Matrimandir is een gouden koepel in het midden van Auroville, met een tuin en een hek eromheen. Dit is het symbool van Auroville dat alle toeristen bezoeken en een plek waar inwoners mediteren. Deze zorgt helaas wel voor een onlogische wegenstructuur. In plaats van rechtdoor te gaan, moet je hierdoor altijd om fietsen. Iets wat het fietsen ook ingewikkeld maakt, is de afwezigheid van straatnamen en huisnummers. Ze spreken hier van gemeenschappen, elke heeft een eigen naam. Hier staan een paar huizen, je moet dan gewoon iemand vragen waar de betreffende persoon woont of waar de cursus gegeven wordt. Af en toe heb je geluk als er bordjes staan met de naam van een gemeenschap of organisatie. Hoe je ergens komt moet je zelf uitzoeken. Je kunt mensen de weg vragen, maar er is een kans dat ze het of niet weten of je de verkeerde kant opsturen. Dit merkte ik met name onder de Indiase populatie wier Engels niet zo goed is. Blijkbaar willen die graag een antwoord geven, waardoor je weleens kan verdwalen. Gelukkig heb ik gps, wat het vinden van locaties een stuk eenvoudiger maakt. Toch staat niet alles op mijn online kaart, waardoor ik een keer een uur heb gezocht zonder succes. Nu, na een maand, ken ik eindelijk de weg goed, weet ik plekken te vinden en snap ik de verbindingen. De volgende stap is het ontdekken van de short-cuts.
Ik geloof dat nog niet zo, fietsen is toch wel erg belangrijk voor mij. En bij veertig graden wil je toch ook niet op een brommer zitten? Wij gaan het in ieder geval proberen vol te houden, als een soort weddenschap, om te laten zien dat het wel kan. Hopelijk stimuleren we anderen hiermee. Brommer rijden zit echt in de Indiase cultuur; ze fungeren als statussymbool en mensen blijken hier graag snel te willen zijn. Voor mij is fietsen juist een manier om de omgeving te leren kennen en is het een groot deel van mijn Nederlandse identiteit. De kronkelige fietspaden maken het fietsen avontuurlijk, ik heb hier dan ook een mountainbike. Het is een goede work-out. Het wordt elke dag warmer, dus ik besef me wel dat ik op een gegeven moment een extra shirt mee moet gaan nemen om niet te bezweet ergens aan te komen.
De Matrimandir is een gouden koepel in het midden van Auroville, met een tuin en een hek eromheen. Dit is het symbool van Auroville dat alle toeristen bezoeken en een plek waar inwoners mediteren. Deze zorgt helaas wel voor een onlogische wegenstructuur. In plaats van rechtdoor te gaan, moet je hierdoor altijd om fietsen. Iets wat het fietsen ook ingewikkeld maakt, is de afwezigheid van straatnamen en huisnummers. Ze spreken hier van gemeenschappen, elke heeft een eigen naam. Hier staan een paar huizen, je moet dan gewoon iemand vragen waar de betreffende persoon woont of waar de cursus gegeven wordt. Af en toe heb je geluk als er bordjes staan met de naam van een gemeenschap of organisatie. Hoe je ergens komt moet je zelf uitzoeken. Je kunt mensen de weg vragen, maar er is een kans dat ze het of niet weten of je de verkeerde kant opsturen. Dit merkte ik met name onder de Indiase populatie wier Engels niet zo goed is. Blijkbaar willen die graag een antwoord geven, waardoor je weleens kan verdwalen. Gelukkig heb ik gps, wat het vinden van locaties een stuk eenvoudiger maakt. Toch staat niet alles op mijn online kaart, waardoor ik een keer een uur heb gezocht zonder succes. Nu, na een maand, ken ik eindelijk de weg goed, weet ik plekken te vinden en snap ik de verbindingen. De volgende stap is het ontdekken van de short-cuts.
