Níne zet je aan het denken en spoort je aan om te doen

Mensen met schreeuwerige T-shirts. Korte nikszeggende teksten die ‘hip’ zijn of afbeeldingen die echt ‘hipster-uniek’ overkomen omdat ze zo lelijk zijn. Waarom schreeuwen mensen zo? Is kleding niet een hulpmiddel, iets wat bijdraagt aan hoe je jezelf wil uitdragen. In plaats van dat je kleding op zichzelf staat en jij geen rol meer speelt. Dat schreeuwerige vind ik meer bij kinderen passen, kinderen dragen altijd veel kleuren en motieven. Bij opgroeien vind ik rust horen, neutralere kleding die minder smaak gebonden en puberaal is. Kleding blijft een boodschap uitdragen, maar ik geef de voorkeur aan een rustige boodschap.

Mijn eerste reactie wanneer ik uit het raam kijk en sneeuw zie is bah, het is onwennig. Het is glad, koud, vies, wat het fietsen lastig en vervelend maakt en vervolgens kondigt de ns aan minder treinen in te zetten, en dat allemaal bij elkaar. Ellendig. Maar nu, dag twee ben ik over dat ellendige heen. Toen ik vanochtend uit het raam keek en zag dat het ijs zelfs aan de binnenkant van mijn raam zat en tevens constateerde dat de sneeuw nog wit was, kreeg ik zin om naar buiten te gaan. Voor mijn plezier ga ik dan naar buiten om de zon te voelen in de kou, de sneeuw te horen kraken en gedrup van de bomen om mij heen te zien. Te aanschouwen hoe de wereld langzamer is en verlicht door sneeuw. Het glitteren van de sneeuw en de fluitende vogels. Om te ervaren hoe warm een koude dag kan zijn.

Mensen hechten veel waarde aan muziek. Hier praten ze dan ook graag over. Wat is jouw favoriete muziek? Wat luisterde je vroeger? Wat luisteren je ouders?  Snel probeer ik het beste meest unieke op te noemen. Om zo cool mogelijk over te komen. Ik ga mee in het gedrag van anderen. Achteraf vraag ik me af waarom? Ik vind het af en toe fijn om muziek te luisteren en op te dansen. Maar van mij hoeft het allemaal niet zo gewichtig te zijn. Ik hoef niet het uniekste te luisteren en ik hoef er niet met anderen over te praten. Dus ik zet nu de radio harder. Geniet van de liedjes, irriteer me aan het geklets tussendoor maar eigenlijk ook aan de slechte muziek. Maar daar zal ik niet op in gaan. Eigenlijk weet ik helemaal niet wat goede muziek is. Ik vind muziek goed wanneer het fijn klinkt, wellicht met een mooie tekst. Maar verder heb ik er geen verstand van. Wellicht is dat ook de reden dat ik geen zin heb om mee te gaan met al dat gepraat over muziek. Ik vind iets gewoon mooi en het maakt me

“Wat doe jij naast hier werken, studeer je?” “Ja ik ben student.” “En jullie?” “Ik ben werkzoekende, ik heb werk nodig want de rekening is elke maand zo hoog.” “Heb je een eigen appartement?” “Ja, ik woon allang samen.” “En jij?” “Ik werk, maar het zijn te weinig uren, daarom werk ik hier.” “Hoe oud zijn jullie?” “Vijfentwintig.” “Ja ik ook.” Vijfentwintig.. over een paar jaar ben ik dat ook. Dan ben ik ook werkzoekende, samenwonend. Dat staat nog zo ver van mij af. Ik probeer zo lang mogelijk te studeren om er niet mee geconfronteerd te worden. Het liefst blijf ik in het vredige studentenleven, waarin ik alleen hoef te doen wat van mij gevraagd wordt, ik zelf mijn vakken kies, ik veel vrije tijd heb en in een gezellig studentenhuis woon.

Kerst, voor iedereen betekent het wat anders en ook verandert de betekenis per jaar. Voor velen betekent het een kerstboom in huis met cadeaus eronder en kerstdiners met de familie. Vroeger hadden we een kerstboom en kregen we cadeaus. Later ging ik steeds met kerst naar oma, zonder kerstboom of cadeaus. Toen ze vorig jaar overleed wist ik niet zo goed wat ik moest doen. Ook opa die op tweede kerstdag jarig was overleed vorig jaar. Naar mijn ouders gaan is leuk, maar minder speciaal omdat mijn zus elk jaar in Oostenrijk zit. Dit jaar heb ik een nieuwe mogelijkheid gevonden, met mijn vriend mee naar zijn ouders waar ze met het hele gezin kerstdineren. Fijne kerstdagen, hopelijk weet jij het ook een leuke invulling te geven.     

Ik ben weer eens met de trein gegaan. Dit is altijd een leuk moment om mensen te observeren. Met name kinderen, gezien zij zich het meest laten horen. Kinderen die spelletjes spelen, zingen maar met name vragen stellen. Vragen die je aan het denken zetten en laten lachen. Ze maken tevens leuke grapjes. Zo hoorde ik een kindje 'postbodegrave' zeggen. En een kindje dat mij vrolijk vertelt dat hij jarig is. Toen ik in de trein zat terug naar Utrecht van Parijs, zat de trein vol met feestgangers, die om 9:00 klaar waren met feesten. Ze zaten onder gekleurd poeder, wat in combinatie met alcohol en zweet er niet erg fris uit zag. Ze waren nog onder invloed, waardoor ze erg luidruchtig waren. Hun gesprekken waren dan ook goed te verstaan, ondanks dat het zo vroeg was, kon ik er wel om grinniken. In een stiltecoupé kan de treinreis ook heel ontspannend zijn, ik studeer dan vaak goed. Wanneer mensen echter rumoerig zijn, levert het irritaties op. Maar ik kan me steeds beter afsluiten.

Sinds het begin van dit studiejaar zit ik in het bestuur van de Groentetas. Wij verkopen biologische groenten aan studenten. Ik zeg altijd dat ik alle groente lust, maar sinds ik in het bestuur zit ben ik me ervan bewust dat ik nog niet alle groenten gegeten heb. Ik heb nu zelf steeds de Groentetas, waar onbekende, 'vergeten' groente in zit. Zo word ik 'gedwongen' het te eten, wat lekker en verrassend is. Zo at ik gister een pastinaak-prei stamppot. Ook heb ik al winterpostelein en alfalfa gegeten en verse bieten geschild (met rode handen als gevolg). Op deze manier word ik steeds uitgedaagd en wordt het eten niet saai. Er zijn nog genoeg smaken  die ik niet ken.

Regelmatig zit ik in dubio, wat mede te danken is aan mijn luxepositie. Wil ik werken of niet, zal ik werken of niet? Het geld heb ik niet zozeer nodig, maar is wel handig. De ervaring is fijn, maar of het je goede ervaringen oplevert is de vraag. Mijn gezondheid en studie vind ik het belangrijkst, maar wat doe je met verplichtingen? Gevoel speelt ook een rol. Doorslaggevend is of het werk leuk is, anders ben ik vertrokken.

Er lag een variatie aan kleding, diverse soorten, kleuren en maten. Zo snel mogelijk probeerde ieder het leukste te bemachtigen.  Niemand wil immers met lege handen naar huis. Wanneer alles geanalyseerd was en de kledingstukken die eruit sprongen waren bemachtigd, namen de vrouwen meer tijd. Aandachtig gingen ze de resterende kleding nog eens na. Ook werd er nu fanatiek gepast. Broeken werden in het openbaar verwisseld. Jurken, rokjes en hempjes werden nauwkeurig bekeken in de spiegel. Er werd gelachen om te grote jurken, te kleine broeken en kleding met gekke patronen. Steeds minder kleding lag op de tafels uitgespreid. De vrouwen waren voornamelijk tussen de twintig en dertig jaar oud. Ze hadden verschillende maten en smaak, toch slaagde iedereen erin om een aantal kledingstukken mee naar huis te nemen voor een nieuw leven. Ik vond maar liefst acht kledingstukken, als nieuwe uitdagingen. Kleding die ik wellicht niet zou kopen, maar waar ik door ze te passen er achter kwam dat ze be

's Weekends overkomt het mij vaak dat ik in slaap val tijdens het leren. Ik heb dan uitgebreid geluncht waarna ik op bed ga zitten met mijn studieboek. Ik zit liever op bed met een warme deken dan aan mijn bureau. Het bed is zo lekker zacht. En dat weet ik. De after-lunch-dip treft mij. Mijn ogen raken vermoeid van al die letters. Ik zak steeds meer onderuit en zo dommel ik langzaam in slaap. Af en toe word ik een beetje wakker van geluiden, maar dan dommel ik weer in. Zo soes ik makkelijk twee uur. Tenzij ik verplichtingen heb waarvoor ik mijzelf ertoe moet zetten op te staan. Anders pak ik af en toe mijn boek erbij en lees ik een paar bladzijden. Het weekend is immers om uit te rusten. Door de week zit ik wel weer aan mijn bureau.

Een avondwandeling langs de mooie grachten van Utrecht. Het miezerde en was gelukkig niet zo koud. Het was rustig op straat, mensen zaten binnen voor hun televisie. Ik gluurde naar binnen en zag een paar keer Jan Smit en spelshows. Ik kijk geen televisie, en ben daar zeer tevreden mee wanneer ik de mensen voor de tv zag. Zo passief, vaak met iets anders bezig, omdat het programma niet interessant is. Mensen die spelletjes spelen zien er gezelliger uit. Bij een huis zat er een steen in het raam, toen we beter keken zagen we dat beide helften van de steen aan beide kanten van het raam was geplakt. Verder zagen we veel lichtspelingen in gebouwen en lampjes op straat. Er waren veel restfietsen te zien in de stad, op het punt waar het park begint zelfs vier fietsen waar bijna niks meer aanzat. Niet een goede plek om je fiets achter te laten dus. Het is fijn om 's avonds te wandelen, er vallen je dan heel andere dingen op dan overdag. Maar 's avonds zou ik niet alleen gaan, overd

Kleine impressie van een uitgestrekt strand

Parijs is heel divers, maar heeft sterk haar eigen karakter. Het idyllische, van de kleine straatjes, de Seine, de huizen met balkonnetjes, het chaotische van het verkeer, de toeristen. De rijke-chique geklede mensen, de zakenmannen, dure merk winkels, kostbare koffie tegenover de vele daklozen en armere wijken die slechter onderhouden zijn. Toeristen met selfie-sticks, meisjes gekleed als poppetjes, extra-vagant geklede mensen en verliefde stelletjes. We hebben van alles gezien. Maar omdat we er doordeweeks waren en het geen vakantie was, was het relatief rustig. We zijn niet naar de Eiffeltoren gegaan, maar bij het Louvre zagen we dat het altijd toeristen blijft trekken. Wel zijn we bij Centre Pompidou naar binnen gegaan, er was immers geen rij! Bovendien was het gratis voor studenten. Een interessante, gevarieerde collectie. Met gekleurde schilderijen, lichtobjecten, een krijtbord-kamer, composities en meer wat je ogen opende. Musea kunnen heel verrassend en inspirerend zijn. Maa

We kwamen aan om zes uur 's ochtends, in het donkere, koude Parijs. Het was rustig, maar je zag wel dat het leven er al op gang was. Er was al veel autoverkeer en hardlopers.We besloten dat we naar een mooi punt moesten gaan om de zonsopkomst te bekijken. We kozen voor de Sacré-C œ ur. Het was mooi om Parijs zo rustig mee te maken. We hadden een mooi uitzicht op Parijs. De kerk zelf was vrij leeg, waardoor we rustig een kijkje konden nemen. Het is fijn om niet omgeven te worden door toeristen. De zon scheen die dag, maar het was wel erg koud. Een museumbezoek zou de tijd doden en ons meer warmte geven. Eenmaal bij Centre Pompidou bleek dit pas om elf uur te openen. We liepen vervolgens naar het Louvre waar al een rij stond. We besloten daarom om in het parkje bij het Louvre te gaan zitten, bij een fontein in de zon.  We konden pas tegen twaalf uur naar ons appartement, vandaar dat we tijd hadden te doden. Het kost altijd even voordat je weet waar je moet zijn, voor je ee

Boze schaduwspellen

Het was gister heerlijk weer, ik heb gestudeerd in de zon voor het huis.

Het is inmiddels anderhalve week geleden. In de tussentijd leek ik verslaafd aan Ibuprofen. Hoewel ik probeerde om het zo min mogelijk te slikken, kwam ik toch aan de max. Ik wil niet afhankelijk zijn van medicijnen, maar gezien de pijn moest ik er wel aan toegeven. De tand bleef zeuren, mijn oor deed pijn, ik was erg moe en misselijk. Ik had ook vaker het gevoel dat de Ibuprofen niet hielp, omdat het zo'n pijn deed. Op momenten waarop hij werkte, was het vreemd, ik voelde dan een paar uur niet dat ik last had van mijn tand. Allemaal niet echt ideaal als je moet leren voor je tentamen, eigenlijk is het nooit ideaal. Nu, eindelijk, lijkt de pijn weg te trekken. Ik voel het nog wel, maar de ibuprofen heb ik niet meer nodig. Het lijkt er op dat ik mijn tentamen in redelijke staat kan maken. Helaas heb ik nog een verstandskies in mijn mond, ik ben er nog niet van af.

De universiteit. Overal staan fietsen, hoe kan het dat de bus nog vol zit?

Wachten op de trein, kan heel mooi zijn.

Vertrouwen. Het lijkt een groot wordt, maar eigenlijk speelt het constant een rol in je leven. Algemeen vertrouwen in je medemens kom je dagelijks tegen. Je verwacht dat mensen zo fatsoenlijk zijn om elkaar beleeft te behandelen. Dat je niet opeens uitgescholden, mishandeld of beroofd wordt. Je bent je hier wellicht niet bewust van, maar je komt elke dag met anderen in aanraking, waarin een bepaald vertrouwen een rol speelt. Regelmatig laat ik mijn tas op mijn stoel en mijn laptop op een tafeltje in de trein staan als ik naar het toilet ga. Dit zelfde geldt voor wanneer ik op de universiteit aan het studeren ben. Dan laat ik zelfs mijn mobiel op mijn tafel liggen. Ik verwacht dat er voldoende sociale controle is, wat mensen weerhoud van het stelen van andermans spullen. Ik wil mensen kunnen vertrouwen, het vertrouwen in anderen wil ik niet laten verpesten door verhalen van gestolen spullen. Mijn fiets zet ik wel altijd op dubbel slot, omdat ik weet dat er velen gekken rondlopen die

 Overdag studeren terwijl de zon schijnt    Studeren tot het donker wordt en buiten met binnen samenvalt. 

Mijn hart ging te keer toen ik gister in de stoel bij de kaakchirurg zat. Een ding was zeker, het zou niet voelen als veertjes. Ik had diverse verhalen van vrienden gehoord, de een neutraal de ander gruwelijk. Nu was het mijn beurt. Mijn verstandskies zou binnen een half uur weg zijn. Mijn vingers tintelden. Hoewel ik mijzelf vertelde dat ik moest kalmeren, was ik onrustig. De assistente vroeg me allerlei dingen over mijn studie en mijn huis, om mij te laten ontspannen. Er werd van alles gedaan om de tand uit mijn mond te krijgen. Er werd geslepen, geprikt, getrokken, gebroken en uiteindelijk gehecht. Ruim een half uur later stond ik buiten, een man lachte vriendelijk naar me, maar ik lachte terug als een boer met kiespijn. Ik heb die dag op bed doorgebracht met een boek. Ik heb het overleeft, maar fijn is anders.

Mensen complimenteren elkaar wel eens met dat ze mooie ogen hebben. Als dat mij overkomt, dan merk ik dat ik daardoor een beetje verwart raak. Ik kijk nooit zo oplettend naar ogen. Ik zie ogen als een plek waar de persoonlijkheid achter schuilt. Niet als een ding op zich om naar te kijken.

Zo ziet de zondag eruit. 

Wat is nou eigenlijk mooi? Dat vraag ik mij vaak af. Ik ben mij ervan bewust dat er een algemene beoordeling is over wat mooi is. Aan welke punten iets of iemand moet voldoen om mooi te zijn. Dit is deels cultureel en deels internationaal bepaald denk ik. Door je eigen omgeving krijg je bepaalde normen en waarden mee, en door internationale bedrijven die je opleggen wat er door hen mooi gevonden wordt. Waarom vind ik bruine ogen met bruin haar mooi? Omdat iedereen dat vindt. Waarom worden vrouwen met blonde haren en blauwe ogen mooi gevonden? Omdat zij vaak in bladen staan, en een beeld van een mooie vrouw schetsen. Zo heb ik lang gedacht, dat vrouwen slank moesten zijn om mooi te zijn. Slanke vrouwen zijn de enige vrouwen die je ziet in de media. Als presentatrice, in reclames, in tijdschriften, overal. Nu ben ik zelf meer curvy, en kwam in dubio met wat ik mooi vind. Want ik ben nou eenmaal zo, dus ik zou het moeten accepteren. Maar toen hoorde ik uit betrouwbare bron, dat curvy vrou

Dit was een mistige zondag

Dag en dauw. Goedemorgen.

Zomerfoto's van de wegwerpcamera van een vriendin, ik vind foto's leuk, vooral als je van te voren niet weet hoe ze gaan worden en dan leuke herinneringen hebt. Foto's die herinneringen vastleggen en zorgen dat ze niet vergeten worden. Hier wachtte ik op de film van het filmfestival. 

De keer dat ik in mijn vinger sneed.

Vandaag reed ik met een vriend naar de Oostvaardersplassen. Normaal gingen we liften, vandaag voor het eerst met de auto. Voor het eerst naar Flevoland. Daar kwamen we er al snel achter dat zelf rijden niet sneller hoeft te zijn. De weg die we moesten hebben was afgesloten. En Flevoland heeft een tekort aan alternatieve wegen. Zodoende reden we ruim een half uur om. Om uiteindelijk de weg vanaf de andere kant in te rijden. Na een lange rit kwamen we eindelijk bij de plassen. We verwachtte iets moois, maar wisten er eigenlijk weinig van. Al snel bleek het weinig voor te stellen. We waren het erover eens dat er mooiere plekken dichterbij waren. Maar we liepen en de zon scheen. We zagen wilden paarden, omringt door velen mensen met grote camera's. We liepen naar uitkijktorens, die vol zaten met mensen met camera's en verrekijkers. Wij waren zelf niet geïnteresseerd in vogels, dus liepen we door. Bij een rustig watertje hebben we gezeten. Het bleek een klein gebied te zijn, dus we

Zulke dingen doe ik als ik een film ga kijken.

Wat zijn vrienden? Op Facebook heb ik er achthonderd Met twintig spreek ik regelmatig af Aan een paar vertel ik alles Sommigen ken ik al lang Sommigen ken ik pas sinds kort Mijn oma zei eens dat je vrienden op een hand te tellen zijn, de rest zijn kennissen Toch weet ik niet of ik het daarmee eens ben Want als je iemand aardig vindt En daarmee afspreekt Noem ik diegene gerust een vriend Als het contact stopt, is het geen vriend meer Vrienden die ik regelmatig zie, voelen het meest vriend Er zijn gradaties vriendschappen verschillende soorten Het is vreemd hoe vriendschap ontstaat Hoe het begint en waar het vandaan komt Waarom je met sommigen niet bevriend bent en dat het soms opeens over is Vroeger had ik altijd een hartsvriendin Iemand die ik elke dag zag en met wie ik speelde Nu is dat anders Nu heb je diverse vrienden, meestal kook ik met ze of ondernemen we iets Alles blijft veranderen later zal ik vrienden hebben met kinderen die je af en toe ziet als d

Ik heb een agenda op mijn mobiel en geen papieren. Dit omdat ik altijd mijn mobiel bij mij heb en geen zin heb om met een boekwerk te sjouwen. Bovendien is het mobiel erg overzichtelijk, je kunt alles makkelijk bijwerken, zoeken en je krijgt meldingen van je afspraken. Hoewel ik in een studentenflat woon in een studentenwijk, is er weinig overlast. Ik slaap dan ook vaak best goed. Er zijn echter weken waarop de buren de smaak van het feesten te pakken hebben en graag aan iedereen laten horen welke muziek ze draaien. Ook vinden ze het dan fijn om buiten met elkaar op een hard niveau een conversatie te beginnen. Dit kan vervelend zijn als dit om 3:00 gebeurt en uit je slaap trekt. Ja, ik woon in een studentenwijk, maar een beetje rekening met elkaar houden mag van mij wel. Sommige huizen draaien ook overdag harde muziek, wat eigenlijk ook niet erg prettig is als je wilt lezen. Veel artikelen lees ik op de computer, dit scheelt printen en is dus beter voor het milieu. Bovendien kun je

Vanaf dat moment denk ik terug aan afgelopen week, langzaam zie ik beelden langskomen. Ik kom net terug van het filmhuis. Daar zag ik meerdere korte films achter elkaar door het filmfestival. Indrukwekkende films, films waarover je blijft denken. Fragmenten die ik voor mij zie. Ik wil al de films overdenken, overpeinzen, nabeschouwen. Toch laten ze me niet heel vrolijk achter, hoewel ze pogen positief te eindigen, zit er toch een eenzaamheid in de films. Dat komt overeen met wat ik voel bij het vak dat ik volg. Het gaat over oorlog, conflicten en trauma's. Het maakt mij in de war, het klutst mijn hoofd. Hoe vanzelfsprekend zijn dingen. Ik wil niet denken over nare dingen, ik wil leven in een roes. Ik wil het op afstand houden, zo ver mogelijk. Ik leef mee en denk er over na. Ik vind het afschuwelijk en snap de wereld niet. Ik ben me bewust van de kleine dingen waar wij ons druk om maken, waarover wij verdriet hebben. Zijn er gradaties van verdriet en pijn, kun je het met elkaar ver

Ik zit op de fiets, ik fiets, het gaat automatisch. Mijn gedachten zijn niet bij het fietsen. Zachtjes voel ik druppels op mijn neus, het miezert. Het is al donker, maar niet laat. De straatlantaarns geven alles een zachte gele gloed. Ik kijk om mij heen en steek het kruispunt over. Even later draai ik de sleutel om en sta ik in mijn kamer. Ik doe de kerstlampjes aan die mijn kamer verlichten met hun warme gele gloed. Meteen open ik het raam en sluit de gordijnen. Ik ben thuis. Mijn trui en jas doe ik uit, ik heb het warm, zoals altijd na het fietsen. Ik loop naar de WC, zoals meestal als ik thuiskom. Daar zie een spin, een grote dikke. Stil staat hij naast de voordeur. Oh ja, het is weer koud en de spinnen kruipen huizen binnen. Fijn idee zo 's avonds. Maar, ik wil me ook niet laten beïnvloeden door ons aangeleerde idee dat spinnen eng zijn. Toch sluit ik meteen mijn kamerdeur, die ik normaal open laat. In mijn kamer. Ik schuif de foto's van mijn computer af en ga zitten. Mijn

Taal is erg handig. Zonder taal zou communicatie lastig zijn. Er zouden meer onduidelijkheden en onenigheden zijn. Toch zitten er ook onduidelijkheden in taal verscholen. Namelijk wanneer je iemand niet verstaat. Ik merk de laatste tijd vaak dat als iemand onverwacht een Engels woord gebruikt, dat ik diegene niet begrijp. Als je niet ingesteld bent op een Engels woord, dan zoek je naar de betekenis van de klank in het Nederlands. Hoe dat woord klinkt komt echter niet voor in je eigen Nederlandse woordenboek, en je raakt in te war. Je vraagt de ander om het woord te spellen, nadat diegene het woord drie keer herhaalt heeft. Deze persoon kijkt je niet begrijpend aan, 'zo ingewikkeld is het toch niet?'. Op dat punt kom je erachter dat het om een Engels woord gaat 'Ohhh'. Ligt het aan andermans uitspraak? Of aan je eigen beperktheid van denken, het denken binnen een bepaald kader?

Ik hoor wel vaker mensen zeggen dat het typisch Nederlands is om over het weer te praten. Het eerste onderwerp is ook meestal het weer. Vooral als je een inhoudsloos praatje maakt. 'Goh lekker weer héh' ofwel 'Bah, wat een weer vandaag'. Allereerst vraag ik mij af of werkelijk enkel Nederlanders dit doen. In andere landen is het weer ook opmerkelijk, de moeite om er wat over te zeggen. Wij hebben het er in het buitenland in ieder geval ook over. Weer heeft ook een grote invloed op hoe je je voelt. Van zon worden mensen actief en vrolijk en van kou vaak passief en wat norser. Weer is trouwens ook heel leuk om naar te kijken. Regelmatig zie je wel een mooie lucht of een foto van wolken, zon, gekleurde ofwel een donkere lucht en regenbogen. Dus ook al besluit je niet over het weer te praten, ernaar kijken is ook zeer vermakelijk. Zomeravond bij de Veluwe Zomeravond in Stockholm

Soms denk ik dat wij ons te weinig zorgen maken, we zijn erg nonchalant.  We sms'en tijdens het fietsen, bellen tijdens het autorijden, roken, eten ongezond, drinken uit andermans glas, hebben onveilige seks, fietsen zonder licht etc. Alles omdat we de mogelijke consequenties ervan niet inzien. Ze lijken onrealistisch ver weg en we kiezen voor het huidige gemak. En straks is het wellicht toch te laat. Maar zorgen maken lijkt me ook niet goed. Dat kost meer energie en ongemak dan nodig. Bewustzijn is denk ik voldoende. Iets beter nadenken over je gedrag en de mogelijke gevolgen. Hoe vaak heb je niet verhalen van mensen gehoord die wat is overkomen door de bovengenoemde handelingen? 

Dit is alweer mijn vijfhonderdste blog, in twee-en-een-half jaar tijd. Daaraan zie je dat het niet menselijk is om 365 blogs per jaar te schrijven. Bijvoorbeeld wanneer ik op vakantie ben, wat best vaak voorkomt, plaats ik niet elke dag een blog. Soms heb ik op een dag niet zoveel te vertellen en soms heb ik gewoon even geen zin. Maar toch ook vaak wel, anders was ik niet aan de vijfhonderd gekomen. Vandaag wilde ik vertellen dat het mij opvalt dat het zo ontzettend druk is op de universiteit. Alle studieplekken zijn bezet, het is een chaos op het fietspad en ook de stalling zit bom vol. Overal zijn studenten. Dit kan ik mij niet herinneren van vorig jaar. Blijkbaar komt iedereen in de begin periode nog naar college. Dat neemt af omdat mensen merken dat colleges niet verplicht zijn, niet interessant zijn of wellicht omdat ze stoppen met studeren. Hoe dan ook is het druk en vol, overal.

Ik liep door het bos  En zag de met bladeren bedekte grond Ik fietste door het donker  Terwijl het nog zo laat niet was Ik zag kerstlampjes in iemands tuin  En het was al best koud Er zat dikke spin op mijn kamer Die groot en harig was Ik heb thee gedronken  En stamppot gegeten De herfst is in aantocht  En de truien mogen weer aan We moeten weer in het donker slapen gaan  En straks ook in het donker opstaan

Studeren is nooit enkel studeren het is ook om je heen kijken wegdromen afdwalen zien                                      

Kleine dingen kunnen gelukkig maken grote dingen ook Ik heb nu ook op mijn kamer lichtgevende sterren op het plafond net als ik vroeger had vertrouwd lichten ze op als ik in bed lig Bewegen in de buitenlucht het begeven in de zon Binnen zijn tijdens de regen Mijn lief, elk moment als ik hem zie Gelukkig als ik denk aan alle fijne momenten in het leven

Zoveel vragen zoveel beslissingen alsof mijn leven lastig is waar ik niks van merk wanneer ik in het park zit wanneer ik ontspan een maaltijd deel of een boek lees maar als ik dingen moet beslissen waar ik nog geen grip op heb dingen die ver weg lijken antwoorden die niet in mijn bereik liggen wordt mijn leven zo lastig hoe zorg je toch dat je nu al keuzes maakt knopen doorhakt en tot inzichten komt ik moet het nog ontdekken