Níne zet je aan het denken en spoort je aan om te doen

De regen klinkt zo mooi Het druppen hier Het geheel daar De koele lucht die zich verspreidt Een opluchting na een benauwde dag De geur is zo fijn zomers Het liefst ga ik in de regen staan Maar ik blijf toch binnen Kijken naar de regen Ik moet niet ziek worden En natte kleding is ook niet fijn Toch blijf ik erover denken Terwijl ik er naar kijk

Ik ben gefascineerd door de teksten op  verpakkingen van  voedsel en drank . Dat er zoveel woorden nodig zijn om de smaakbeleving en productsverantwoording te beschrijven. Dat klinkt nog mooi, maar meestal staan verpakkingen vol onzin. Woorden die mensen lokken, verleiden om het product te kopen. Maar wie leest het nou? Wellicht thuis als je naar het pak staart. Maar heeft het een positieve invloed? Draagt de tekst bij aan de beleving van het product? Of is het enkel opvulling van de ruimte? Ik vind al dat lekker, eerlijk, gezond, genieten, speciaal, balans, natuur een beetje te veel van het goede. Maar het is wel grappig om te lezen.

Een hoofd vol gedachten Ze spoken door mijn hoofd Steeds weer hetzelfde Steeds weer opnieuw De gedachten draaien rondjes En neemt mijn energie mee Ik wil ze stoppen Ze door mijn mond naar buiten laten stromen Maar het lijkt een vicieuze cirkel Ik heb frisse lucht nodig Ik laat mijn hoofd luchten Zodat ik niet meer denken hoef

Zoveel vragen in de wereld. Zoveel vragen om me heen. Op zoek naar de antwoorden die mij vertellen hoe het zit. Ik speur in de verte, maar zie enkel mist. Hoeveel antwoorden zijn er in deze wereld? Ik vind antwoorden die niet bij de vragen horen. Mijn oude vragen vervang ik door nieuwe. Zodat er vragen blijven, onbeantwoord.

Fietsend over de hobbelige weg. Mijn fiets rammelt, ik weet niet  precies  wat. Ik probeer door groen te fietsen, soms is het vroeg groen, soms laat groen, soms stop ik. Even rust. Ik fiets zo hard ik kan. Niet dat ik haast heb, ik vind het gewoon fijn om hard te fietsen. De drukte aan me voorbij flitsend, de wind langs mijn gezicht. Ik krijg het steeds warmer, maar ik ben nog niet moe. Zo ver is het niet, steeds weer dezelfde route. Maar het verveelt niet, want ik ga snel, ik zoef overal tussendoor. Veel leuker dan een scooter. Nog een paar zonnestralen en dan ben ik binnen. Dan kan ik weer afkoelen.

Als de zon schijnt zegt iets in mij: ga naar buiten! Ik voel een drang. Ook al blijf ik binnen, het blijft roepen. Het is ook het eerste wat mensen vragen: ben je nog buiten geweest? Maar waarom willen we elke zonnestraal mee pakken? Omdat we Nederlanders zijn en je nooit weet wanneer het weer omslaat? Het zou vermoeiend zijn om in Spanje te wonen, dan moet je constant buiten zijn. Af en toe wordt de zon vervelend, is het te heet en krijg ik hoofdpijn. Maar iets in mij zegt dat het zonde is om naar binnen te gaan. Alsof je de zon verspilt. Soms verzet ik me hiertegen en blijf wel binnen. Morgen kan het ook nog, zoveel zon heb ik toch niet nodig? Maar liever was ik toch naar buiten gegaan.

Ik zoek in mijn zakken naar mijn id-kaart, waar heb ik hem toch gestopt? Ik heb hem toch echt meegenomen? Ik begin bijna aan mijzelf te twijfelen, het voelt een beetje ongemakkelijk. Hoe vaak zullen ze dit al meegemaakt hebben? Dan zie ik hem zitten en laat hem zien.  Goedgekeurd. Ik krijg een veel te groot opgevouwen papier. Met mijn tas en jas loop ik naar het hokje toe. Nauwelijks een hokje te noemen. Ik heb altijd het gevoel dat je makkelijk kunt vals spelen. Het voelt gek mijn tas naast het papier te leggen, alsof ik kan spieken uit de aantekeningen uit mijn tas. Of overleggen met degene aan de andere kant van de dunne wand. Maar ik heb geen spiekbriefje of manipulatie materiaal.  Ik vouw het onhandige papier open. Tja, ik heb bedacht op welke partij ik wil stemmen. Maar welke persoon? Daar denk ik nooit aan. Na een tijdje de mogelijkheden bekeken te hebben besluit ik te gokken. Ik kleur het hokje in van de optie die het beste klinkt. Altijd een vrouw. Ik hoop dat ik goed gekoz

Wat doe jij morgen? Ga je met me mee? Zullen we samen varen, varen over zee. Ergens waar de zon schijnt en onze huid nog bruiner wordt. Waar alleen wij zijn, ongestoord. Zonder tijd zijn we daar en denken we enkel aan het zijn. Dat we alleen samen zijn, dat lijkt me fijn.

In mijn hoofd zit een mannetje. Heel klein maar groot genoeg. Op een stoeltje aan een tafel, zit hij al 's morgens vroeg. Hij tikt ijverig op zijn typemachine. Hij verwerkt alle gedachten en verhalen, zo schrijft hij pagina's vol. Kijkend door mijn ogen, weet hij wat hij typen zal. 's Avonds maakt hij dromen, waarbij hij alle verhalen mengt. Het is bijzonder, het is zijn gave. Om zo te schrijven zonder dat hij zelf denkt. Ik zou hem graag ontmoeten, misschien zie ik hem een keer. Wanneer hij even naar buiten klimt, om even te genieten van het heerlijke weer.

Huilen van de pijn. De tranen rollen over mijn wangen en hangen aan mijn neus. Kan ik de pijn weghuilen uit mijn lichaam? Ik wil helemaal niet huilen. Ik wil niet huilend gezien worden. Ik voel me een aansteller, doet het echt zo'n pijn? Ik wil getroost worden, ik voel me net een klein kind. Waarom heb ik nou zo'n pijn. Ik voel me stom, dat dit gebeurde. Had ik beter moeten opletten, kon ik het voorkomen? Ik schaam me, maar ik kan alleen maar huilen, en voel dan een hand op mijn rug.

Van eten kun je soms zo genieten. Van een geroosterde boterham met hagelslag, waarvan de boter al smelt bij de eerste aanraking met het brood. Een rijk gevulde salade, waarbij je niet kunt ‘vissen’ omdat je alles wat erin zit meteen op wilt eten. Een vers gemaakte vruchtensap, waarvan de structuur, smaken en geuren van het net gemixte fruit je intens laat genieten. Chocolatchipcookies, waarbij het veel zelfbeheersing vraagt om na de eerste te stoppen. Knakworstjes met appelmoes, die zo makkelijk zijn maar toch een lach op je gezicht toveren als bij een kind. Een avondschotel, net uit de oven waarvan de gesmolten kaas nog nabubbelt. Afgebakken broodjes, die nog te heet zijn om te eten en waarbij je niet tussen al het beleg kunt kiezen. Of een frisse Radler op een warme dag, waarin de zoetheid en bittere smaak zo vermengd zijn dat het je tong prikkelt. Zoveel voedsel, zoveel momenten. Elk moment een andere formule, een ander recept voor pure verwennerij, voor intens genot.

Ga je met me mee. Een stukje wandelen door het bos. Onder de donkere en lichte bladeren. Over de schaduwspellen op de harde grond. In de frisse ochtendlucht omringd door het vogelgezang. Hand in hand op deze heldere dag. Af en toe een speelse lichtstrook op je gezicht. Onze voetsporen in het zand, zonder moe te worden. Ik wou dat hier geen einde aan kwam, dat we konden blijven lopen. Want het is zo fijn. Maar de volgende keer, gaan we weer.

Wat zou het leuk zijn om een conversatie te voeren in je slaap. Niet dat je er enkel over droomt, maar het ook uitspreekt. Dat er iemand is die antwoordt. Zodat je een gesprek hebt tussen een slapende en een wakkere. Heel absurd of een beetje serieus. Dat je echt kunt antwoorden en luisteren. Niet zomaar brabbelen maar echt articuleren. Dat je boos kunt worden of lachen. Een gesprek van tien minuten, en dan weer stil verder slapen. Het zou zo mooi zijn om te praten, te praten met iemand in je slaap.

Veel mensen hebben een relatie, maar velen zijn ook vrijgezel. Veel mensen zijn getrouwd, maar het lijkt alsof er inmiddels al meer gescheiden zijn. Dit is voor mij moeilijk in te denken. Hoewel veel ouders van vrienden van mij gelukkig samen zijn, is er een aanzienlijk deel met gescheiden ouders. Hoe meer ik er over nadenk, kan ik het me in principe, theoretisch, voorstellen. Mensen veranderen, meningsverschillen die kunnen leiden tot conflicten. Maar scheiden? Terwijl je juist lang bij elkaar bent en hebt besloten te trouwen, zelfs kinderen hebt die uit jullie voortkomen. Tuurlijk het is mogelijk, en niet ondenkbaar. Maar het staat ver van me af, van mijn wereldbeeld. In mijn ogen zijn ouders voor eeuwig verbonden, hebben ouders geen grote ruzies, blijven ze verliefd en elkaar steunen. Aan het begin van een relatie zoek je nog; pas je echt bij elkaar, vind je elkaar echt leuk? Op een gegeven moment weet je dat het goed zit. Er kunnen natuurlijk altijd grote dingen gebeuren die alles

Vroeger werd ik wel eens huilend wakker. Ik had een nachtmerrie. Een droom die me bang maakte. Ik had een dromenvanger op mijn kamer hangen, als ik een nare droom had, wist ik dat ik hem weer eens moest laten luchten. Volwassenen hoor je nog maar zelden over nare dromen. Dromen we minder naar? Kunnen we meer hebben? Of zijn we vergeetachtiger? Ik denk alle drie. Ik droom wel eens naar, het is dan vooral de sfeer die ik onthoud. Dat zijn dagen waarop ik minder vrolijk ben. Ik droom niet over dinosauriërs die mijn ouders opeten of over kinderen wier hoofd opzwelt. Maar over slecht zien. Ik droom regelmatig dat mijn zicht beperkt is. Ik krijg mijn ogen nauwelijks open en zie enkel wazig. Ik zou het niet een nachtmerrie noemen, maar het is wel erg naar. Ik ben dan enorm aan het ploeteren om weer te zien en om te komen waar ik heen moest. Het stomme is, dat mijn dromen altijd in de realiteit zijn. Dat ik tijdens het dromen het gevoel heb dat het echt is. Net als dat je droomt over ruzi

Ze zeggen dat het een roze bril is. Dat wanneer je verliefd bent, alles zoveel mooier is. Dat je meer lacht en minder snel boos wordt. Dat onrustige gevoel, dat je vol energie zit. Dat je je geluk met iedereen wilt delen. Dat je gaat stralen als je aan diegene denkt. Maar door het spreken van de roze bril, klinkt het toch wat minder mooi. Alsof het nep is, alsof je de bril af kunt doen en een grijze wereld ziet. Zo wil je toch helemaal niet denken? De roze wolk klinkt al mooier, maar suggereert ook een bepaalde dromerigheid, weg van de werkelijkheid. Maar het voelt toch echt? Waarom kunnen we niet gewoon accepteren dat de wereld mooier ís als je verliefd bent? Dat hoeft geen naam te hebben, enkel erkenning. De wereld ís mooier, alles ís leuker en je bent vrolijker. En dat is heel fijn, er is niks beters dan echt verliefd te zijn. 

Ik lig al twaalf uur op bed. Ik ben moe. Veel geslapen heb ik niet. Steeds weer graai ik naar een zakdoek, die mijn neus even rustig maakt. Wanneer ik opsta voel ik mijn hoofd. Ik neem de gebruikte zakdoekjes mee, ik breng ze naar de prullenbak. Eenmaal in de keuken zie ik dat de zon schijnt. Het liefst zou ik naar buiten gaan. Lekker lopen in de zon. Maar ik voel me beroerd. Ik heb geen zin om me aan te kleden en op pad te gaan. Geen zin om de energie te steken in het huis verlaten. Ik ga terug naar bed. Slapen wil ik niet, dat heb ik al genoeg gedaan. Ik ga zitten, ik schrijf. En hoop dat de dag snel wat meer gaat leven. Vrolijk ben ik wel. De speelse zonnestralen die mijn kamer binnen komen. Ik probeer de energie van de zon op te nemen. Hopend op energie, op beterschap zit ik op bed. Wachtend tot ik weer naar buiten kan. En terug kan stralen naar de zon. 

Soms stoor je je ergens aan, en spreekt het uit. Het kan een grote frustratie zijn, of juist iets kleins. In ieder geval kan het opluchten het te zeggen, zodat het niet langer in je hoofd hoeft rond te spoken. Er zijn echter ook anderen om je heen. Anderen die horen wat je zegt en al dan niet hetzelfde ervaren. Het kan fijn zijn als ze met oplossingen komen of mee klagen. Maar vaak is dat helemaal niet je intentie. Op het moment dat je het uit hebt gesproken, heb je er al geen last meer van. Het enige dat iemand hoeft te zeggen is ‘tja’ ‘inderdaad’ ‘ik ben het wel met je eens’ ‘oke’.  En hoeft er ook niet op doorgegaan te worden. Je wil in ieder geval niet als zeurpiet worden gezien. Klagen kan dus voor veel verwarring zorgen. Want degene die het uitspreekt, heeft een bepaalde beleving en bedoeling, en de luisteraar interpreteert dit ook weer. Het kan tot misvattingen leiden en onbegrip. Eigenlijk is het dus allemaal best ingewikkeld en kan het beter vermeden worden. Maar vaak ben j

Donderdag stond ik om half negen op, elke dag begint het programma iets later omdat we steeds vermoeider worden. Pas om half elf vertrok ik met een paar vrienden naar de tempel van Zeus. Vandaag hadden we een chilldagje. We besloten naar het strand te gaan. We namen de tram, het bleek een lange rit. In de tram zit vooral lokale bevolking, we vielen dan ook op. Tegenover een halte zag ik een grote supermarkt. We besloten uit te stappen en boodschappen te doen. Dit omdat we nog nergens in Athene een echte supermarkt hebben gezien, enkel kleine prijzige. Daarna vervolgden we onze tocht naar het strand. Een stuk verderop zagen we het strand al tegenover een halte, we besloten uit te stappen. In eerste instantie wilden we naar het 'echte' strand verderop. Maar dat zag er echt genoeg uit. Een rustig zand strand met palmbomen, heldere zee en mooi uitzicht. Onder een palmboom hebben we onze middag doorgebracht. Ik heb heel even gezwommen, maar het water was veel te koud. Net als in vee

Maandag vertrok ik, met mijn slimme vrienden van het honoursprogramma, naar Athene. De reis was lang, met veel wachten, vliegen en een busreis. We waren om 13u op t vliegveld en pas om 20.30 bij het hostel. Hoewel we moe waren was het gezellig. Het was tevens een warme dag 'waarom gaan we eigenlijk weg?'. Om de tijd te doden deden we spelletjes in de zon. Op het moment dat je bij het vliegveld bent, realiseer je je (althans ik) welke spullen je eigenlijk niet en beter wel mee had kunnen nemen. In Athene is het een uur later, wat voor enige verwarring zorgt. Maar ik was er gelukkig zo aan gewend. Het was donker toen we aankwamen. Voor het vullen van onze hongerige magen liepen we naar een gezellig plein genaamd 'Monastraki'. Ik kocht een wrap met falafel en hummus en als toetje yoghurt. Lekker! We aten het op het plein, het is een leuke plek vol leven. Het was fijn uiteindelijk op bed te liggen. Een heerlijk zacht bed waarvan de lakens lekker roken. Ideaal om in ee

Dit filmpje vind ik mooi. Hoewel ik het niet volledig eens ben met de boodschap (ik vind het overdreven), vind ik de rijmkunst erg sterk en het accent geeft een extra touch. Doe ermee wat je wilt, maar het is in ieder geval mooi om naar te luisteren. http://blog.petflow.com/this-is-a-video-everyone-needs-to-see-for-the-first-time-in-my-life-im-speechless/

Centraal in mijn studie staat het respecteren van mensen. Het eigen maken van een niet-oordelende denkwijze, een open houding en conclusies trekken zonder te generaliseren. Dit klinkt heel mooi, het is ook mooi, maar blijkt nog niet zo eenvoudig na te leven. Het is makkelijk om te praten in ‘hokjes’. Hoewel ik mijn best doe, kun je niet nergens over oordelen. Het is goed om je van deze vooroordelen bewust te zijn.  Verhalen kunnen heel mooi zijn. Ze vertellen vanuit een perspectief en laten je door iemands ogen kijken. Ze kunnen inspireren, motiveren en boeien. Zo  is het Ted filmpje genaamd ‘the danger of a single story’ door Chimamanda Adichie een sterk verhaal.  Een aanrader om te kijken, het opent je ogen. Het maakt je bewust van de stereotypen waarin we denken. Luister dus nooit naar maar één verhaal, maar zoek de verscheidenheid aan verhalen op. 

Hoewel ik weet dat velen dit niet snappen, heb ik geen interesse voor het nieuws. Ik kan er dan ook niet over meepraten en merk dat veel mensen veronderstellen dat ik over bepaalde dingen gehoord heb. Het is niet dat de wereld me niet interesseert, maar ik heb gewoon geen behoefte me hiermee bezig te houden. Ik leef hier en nu, daar ben ik mee bezig. Het voelt voor mij niet nuttig om elke dag de krant te lezen in de hoop dat er iets interessants in staat. Dingen die echt belangrijk zijn hoor ik toch wel. Het voelt voor mij niet als een toegevoegde waarde om steeds weer te horen over oorlogen, sport, politieke kronkels etc. Dit omdat nieuws vrij oppervlakkig is. Om verhalen van mensen te lezen, belevingen en interviews zou ik daarentegen wel interessant vinden. Of columns waarin mensen hun perspectief verwoorden en je een nieuwe kijk geven. Maar voor nieuws kan ik me gewoon niet interesseren. Of in ieder geval niet om het zelf te lezen, ik sta er wel open voor, als iemand erover vertelt

Hoe veilig is internet nou eigenlijk? Overal hoor je geluiden dat je moet oppassen met het geven van informatie over jezelf. Dat deze informatie door bedrijven en instanties verkregen kan worden en dat ze deze kunnen gebruiken. Eigenlijk ben ik hier nooit zo bang voor; wat willen ze nou met mijn informatie? Toch blijft het wel in mijn achterhoofd. Wil ik wel dat op elke pagina mijn naam voluit staat? Of dat mijn profielen aan elkaar gelinkt zijn? Bewust zet ik nergens mijn telefoonnummer of adres neer. Maar toch, hoe moeilijk is het voor ‘hun’ dit te achterhalen? Ik bekijk immers toch ook mijn facebook op mijn telefoon. ‘Ze’ weten dus praktisch alles van je, maar is dat erg? Het is geen prettig idee, maar toch, so what? In hoeverre is dat echt gevaarlijk? Kijk vervelend zou het zijn als je email gehackt wordt of je bankrekening geplunderd. Maar de meeste gegevens worden gebruikt voor marketing doeleinden. Ze proberen me te beïnvloeden voor dingen die ik toch niet ga kopen. Dus d

In hoeverre is dit wenselijk? In hoeverre is dit kwalijk? Ik stoorde me altijd aan de koppen van bijvoorbeeld de Spits en de Metro. Koppen als ‘mensen die chocola eten wegen minder‘ of  ‘vleeseters zijn agressiever‘. Koppen die de aandacht trekken maar eigenlijk geen inhoud hebben. Ze kloppen niet met het werkelijke onderzoek of het was een slecht onderzoek. Een onderzoek met maar een paar respondenten of met zwakke uitkomsten. Al zou dat de kern van het onderzoek zijn en al zou het behaalde resultaat kloppen, dan nog denk ik ‘Dus? Wat hebben we hieraan?’ Ik ben voor wetenschappelijke onderzoeken, ik weet dat ze tijdrovend zijn en dat de resultaten soms anders zijn dan gehoopt. Dat je graag wilt publiceren en dat je hoopt een bijzondere ontdekking gedaan te hebben. Toch vind ik hoe het uit zijn verband wordt gerukt en in de krant wordt geplaatst slecht. Het is goed dat de wereld wat meekrijgt van de onderzoeken, maar ik denk dat op deze manier mensen een vertekend beeld van de

De laatste tijd deed mijn mobiele telefoon raar. Het begon met een foto die ik via whatsapp wilde verzenden. Het gevolg was dat mijn mobiel vastliep en ik de accu eruit moest halen. Sindsdien liep hij vaker vast en werd het een onzekere factor. Mijn foto’s verwijderde hij elke keer als hij uitging. Niet iets waar je altijd van op aankan. Tot overmaat van ramp kreeg ook mijn laptop kuren. Ook deze begon vaker opeens vast te lopen. Het probleem van mijn telefoon is verholpen doordat ik er een nieuwe SD-kaart in heb gedaan. Mijn laptop heb ik proberen te herstellen door het stof uit de ventilatoren te halen met druklucht. Nu wordt hij niet meer zo heet, maar loopt nog steeds willekeurig vast. Wat is dat toch met de technologie van tegenwoordig?Ik wil niet constant bezig zijn met het herstellen en rekening houden met de mogelijkheid dat het uitvalt. Ik wil gewoon kunnen typen zonder dat ik mijn document kwijt ben en ik wil foto’s maken en ze later terug kunnen zien.