Deel vier: Op weg naar Warschau en naar huis

We hadden twee liften van Riga tot een volgend dorp. Beide chauffeurs zetten ons af op een ongelukkig punt. Op het tweede punt zaten we drie uur vast. Ik was erg moe en had geen vertrouwen meer. Er stopten maar een paar auto's van de goede richting. Negentig procent daarvan sprak geen Engels of Duits en wilde niet praten of moeite doen om te begrijpen wat ik vroeg. 

Uiteindelijk was er een vrachtwagenchauffeur die geen Engels of Duits sprak, maar middels gebaren snapte wat we bedoelden. Hij nam ons mee naar Warschau. 

Opvallend is dat mensen hier niet lachen. Als je wat vraagt kun je niet van hun gezicht lezen wat ze denken. Al vaker hebben mensen ons geholpen terwijl ze nors bleven kijken. Alsof ze het met tegenzin doen.
We probeerden een beetje te praten, maar hij verstond niks. Dus hebben we in stilte gezeten. Wel lekker rustig.
Rond half zes werden we afgezet op honderd kilometer afstand van Warschau. Daar hebben we gegeten, want vanaf dat we waren ingestapt zijn we de auto niet uit geweest. En het voelt onbeleefd om in iemands auto te eten. 
We kwamen erachter dat er enkel mensen stopten die in de buurt bleven. Toen besloten we naar het centrum van Warschau te liften. En daar te herpositioneren. Die lift kregen we meteen van een vader en zoon. Het zoontje kon een beetje Engels, het was leuk om met hem te praten. Hij vertelde trots dat hij sinds een jaar op motorcross zit. 
Ze hadden een camera tegen de voorruit hangen, die de weg voor hen filmde. Nieuwsgierig vroeg ik of ze de wisselende landschappen filmden. Ze snapten echter niet wat ik vroeg over het filmen. Bram legde mij uit dat in veel oostelijke landen mensen onderweg filmen om corruptie van de politie te voorkomen. Bovendien heb je beelden/bewijs bij een eventueel ongeluk. 

Onderweg reden we langs arme mensen die potjes met bramen verkochten. Wellicht deed het oude stel dat ook, waarover ik schreef in deel drie, toen we 's ochtends vroeg de bus namen. 
Ik was te optimistisch om te denken dat je 1600 kilometer in een dag kan liften. We strandden in Warschau, dat 600 kilometer van Riga ligt. Pas rond negen uur waren we bij het centraal station van Warschau. We gingen even zitten bij de McDonalds om wat te eten, drinken, naar de wc te gaan en voor de Wifi. We zochten op wat een goede plek was om te liften. 

We zaten in dubio; gingen we onze tijd besteden aan het zoeken van een hostel? Aan het zoeken van een host? Of zouden we proberen door te liften? Zou er verkeer zijn, zou het gevaarlijk zijn, wanneer zouden we slapen? Ik was ontzettend moe, ik was al twintig uur wakker. En alle nachten waren kort. Ik wilde slapen maar bovenal wilde ik naar huis. Ik zat er een beetje doorheen. Het is soms lastig dat als het liften wat tegenzit, als je meer moet wachten dan verwacht, om dan optimistisch te blijven. Het is erg vermoeiend. Ik zeg dan steeds tegen mijzelf; het komt goed, laat positieve energie in je lichaam, en laat de negatieve gedachten uit je lichaam stromen. Ik wilde zo graag snel thuis zijn, ik verlangde zo naar mijn vertrouwde plekje. Hoe dichterbij ik kom, hoe sterker ik het voel.

We besloten door te liften, we zouden wel zien hoe het zou lopen. Het was spannend, avontuurlijk. Tegen tien uur gingen we op zoek naar de bus en tram die we moesten hebben. Deze vonden we echter niet, mensen konden ook niet helpen. Ze konden geen Engels of kenden de tramlijn niet. 
We liepen terug naar de centrale hal van het station en gingen in de rij staan van de informatiebalie. Na een poos waren we aan de beurt. De vrouw kon ons niet helpen, ze kende de halte niet. Bovendien wist zij enkel dingen over de trein. Ze kon tevens geen Engels waardoor de meisjes achter ons moesten vertalen wat ze zei. Het enige meisje dat Engels sprak verwees ons naar boven. Daar vroegen we weer hoe we bij onze halte moesten komen. Maar ook deze vrouw bleek ons niet te kunnen helpen. Er is geen bus en tram informatiepunt. Er is zelfs geen bord waar alle vertrektijden op staan. Balen. 

Gelukkig was er een jongen die vroeg wat we wilden weten. Heel fijn zulke behulpzame mensen! Hij zocht op zijn smartphone op hoe we moesten reizen. Het bleek in de avond een andere lijn te zijn. 

Om kwart over twaalf waren we uiteindelijk op een goed liftpunt. 
Veel auto's waren er niet, het was ook al donker. Er was tevens geen plek om de tent op te zetten. Wat zou er gebeuren? Was het een goed idee?

Een auto stopte verderop en er stapte een meisje uit. Kwam ze naar ons toe? Het leek er wel op. Ze zwaaide. Eenmaal bij ons vertelde ze dat ze naar huis ging en dat ze ons wel een stuk verderop kon brengen. We namen het aanbod aan en stapte bij haar en haar moeder in. Ze wilden ons ook wel op de snelweg afzetten, dat leek ons beter. Het meisje sprak perfect Engels, dat zijn we nog niet tegengekomen in de Baltische staten.

Ze vroeg waar we gingen slapen. We vertelde dat we een tent hadden dus dat we die op konden zetten als het liften niet zou lukken. Toen vroeg ze of we niet bij haar thuis wilden slapen. We vonden dit een erg aardig aanbod, het klonk heel fijn. Maar hoe zouden we weer op de weg komen, in de vroege morgen? Ik vertelde haar dat het wellicht niet heel handig voor ons was. Maar ze stond erop, ze zou ons de volgende ochtend wegbrengen, zo vroeg we wilden. Het voelde werkelijk alsof een engel gezonden was om over ons te waken.

We reden mee naar hun huis. Ze was zeer gastvrij. Ze bood eten en drinken aan. We konden douchen en mochten gebruiken wat we wilden. Ze had Wifi en voor ons beiden een eigen slaapkamer met een heerlijk groot en zacht bed. Het was te mooi om waar te zijn. Het was al na één uur dus besloot ik te gaan slapen. 

Ik heb heerlijk diep geslapen. Het lag zo fijn, een echt zacht en groot bed in een eigen slaapkamer!  

Bovendien voelde ik me erg op mijn gemak, heel veilig. Ik hoorde de regen kletteren en bedacht me hoeveel geluk we hadden gehad.

Vijf uur later werd ik wakker, twee minuten voor de wekker ging. Zoals meestal het geval is. 
Beneden was het meisje de tafel voor ons aan het dekken, zelf vond ze het nog te vroeg om te eten. 
Het is echt bijzonder hoe gastvrij sommige mensen zijn. Ze zorgden echt voor ons, heel liefdevol.

Haar moeder praatte tegen ons in het Pools, vervolgens vertaalde het meisje het naar het Engels voor ons. En vertaalde onze antwoorden naar het Pools. Ik heb nooit eerder met een tolk gepraat, het was een nieuwe ervaring. 
Ze zette thee, en bood aan om een lunchpakket voor ons te maken. Maar we konden onderweg ook wel eten kopen, ze gaf ons al zoveel. 

Het is altijd zoeken naar wat beleefd is, wat zij beleefd vinden. Het kan onbeleefd overkomen als je niks accepteert, maar je moet ook niet te veel aannemen. 

Toen we vertrokken gaf ze ons chocola en chips mee. Wat we wel accepteerden, want ze gaf het. Als iemand het vraagt weiger ik, als ik het krijg zeg ik dat het niet hoeft, maar als duidelijk is dat ze willen dat ik het aanneem, neem ik het aan. Ik waardeer het erg, maar het is niet per se nodig. We kunnen ook voor onszelf zorgen en willen niet profiteren.

Uiteindelijk brachten ze ons weg naar de liftplek. We zouden hun een berichtje sturen als we veilig in Nederland waren aangekomen.

Onderweg zoek je steeds naar nummerborden; de stadscodes van Duitsland bijvoorbeeld. Maar je weet nooit of ze daar ook naartoe gaan. Op de terugweg heb je wel zekerheid, alle Nederlanders die je ziet gaan naar huis. En je ziet ze overal, de kunst is om ze zo vroeg mogelijk te spotten.

Er reden Belgen en Duitsers langs, maar niemand stopte. We moesten geduld hebben, bleek weer. Want een man stopte die ons zo'n 300 kilometer verderop kon brengen. Een erg aardige man die rustige film-muziek luisterde. Onderweg zag ik een Nederlandse auto, we reden er langs met een bordje waar Nederland op stond. Ze zwaaiden naar ons, maar leken het niet te snappen. We deden het nog een keer, maar het leek erop alsof het niet kon. Het was grappig om de auto te volgen en te proberen een directe lift te regelen. Het is makkelijk dat Nederlandse nummerborden zo herkenbaar zijn en dat Nederlanders overal zijn. 
We besloten maar door te rijden. De Nederlanders reden immers 'te zacht' dat wil zeggen de juiste snelheid. Polen rijden liever hard, wat wij ook wel prettig vonden.

De chauffeur vroeg naar onze vooroordelen over Polen. Hij vertelde meteen dat het niet klopt dat veel mensen alcohol drinken.
De chauffeur besloot dat we bij het volgende tankstation even rond zouden rijden om te kijken of er Nederlanders of Duitsers zouden zijn. Zo niet, dan reden we door tot het eindpunt tot waar hij ons kon brengen. 

We zagen een Nederlandse auto, maar geen mensen. We gingen naar de WC, maar nog steeds zagen we de mensen niet. Ik had het vermoeden dat de mensen aan het tafeltje vlak bij ons de Nederlanders waren. Maar ik wachtte af tot ze naar de auto zouden gaan, voor de zekerheid. Bram wilde eigenlijk al verder gaan, het duurde hem te lang en hoe groot was de kans dat ze ons mee zouden nemen? Maar ik had een goed gevoel en wilde wachten. De man vond ook dat we moesten wachten. En ja, ze stonden op en liepen naar de auto. Bram ging naar ze toe, maar ze leken het niet te snappen. Ik vertelde hen dat we geen auto hebben en graag naar Nederland willen. Ze bleken Pools te zijn maar in Nederland te wonen, hun Nederlands was niet perfect maar goed genoeg. Met de on-vrolijke blik die mensen in de Baltische staten hebben, begonnen ze hun auto op te ruimen. Was dat een ja? Het bleek inderdaad een ja. Onze vorige chauffeur sprak even met de nieuwe, in het Pools. De vorige was zo aardig en behulpzaam, heel fijn!

Even later zaten we in de auto van het Poolse koppel, naar Nederland! Mijn doel was ook wel om in een Nederlandse auto terecht te komen. Directe liften zijn tot nu toe veel ontspannender en sneller. Echt heel fijn. We zouden over tien uur in Nederland zijn. Dat is best wel lang, zo'n lange lift heb ik nooit gehad. 
Polen wachten altijd met lachen tot ze je vertrouwen en een positieve indruk hebben. 

Ze maken regelmatig stops, dat is best fijn. Al duurt de reis dan wel wat langer. Rond de middag gingen ze lunchen bij een restaurant. Wij hadden eigen eten dus bleven wij buiten. Na een tijd kwam de vrouw naar ons toe en geeft ons een zakje en twee flesjes. 'Eten' zegt ze. Het waren twee burgers en twee flesjes ijsthee.  Uit beleefdheid heb ik het opgegeten, het smaakte prima. Erg aardig van ze!
De lange rit vulde ik met lezen, schrijven en slapen. 

Rond half tien waren we in de buurt van Utrecht. Maar in plaats van ons af te zetten in Utrecht, reed de auto door. Wat gebeurde hier? We schrokken ervan, de bestuurder communiceerde niet. Hij reageerde niet op ons verzoek om de afslag te nemen. Na Utrecht stopte hij bij een tankstation en zette ons hier af. Hij wilde niet de snelweg af, daar had hij geen tijd voor en de auto had het al zwaar.Het was erg aardig dat we zo’n lange rit hadden gekregen. Maar dat we ná Utrecht werden afgezet, hoe zouden we thuis komen? Er zouden geen auto’s stoppen die naar Utrecht terug wilden. En als mensen naar Rotterdam of weet ik veel waar zouden gaan, zou ik nooit thuis komen. Eer ik dan bij een trein zou zijn, zouden de treinen wellicht niet meer rijden. Ik had om tien uur thuis kunnen zijn, maar hoe laat zou het nu worden?

Wanhopig vroeg ik elke auto om ons naar een trein te brengen, zodat ik terug naar Utrecht kon en Bram naar zijn stad. Meerdere auto’s wilden gewoon naar huis, naar hun stad. Gelukkig was er vrij snel een stel dat naar Woerden ging en ons wel bij de trein af wilde zetten. Wel hadden ze een kleine auto, en wisten niet of dat wel ging passen met onze grote backpacks. 

Uiteindelijk reden we met onze backpacks op schoot naar Woerden. Heel fijn, nu zou ik nog thuis kunnen komen! 
De treinen bleken niet vaak te rijden, waardoor we een half uur moesten wachten. Uiteindelijk was ik om half twaalf thuis. Moe en een beetje gefrustreerd.  Maar ik was thuis, en dat was fijn. Heel fijn. Weer op mijn vertrouwde plekje, ik hoef niet meer te wachten en kan ontspannen, tot mijn volgende reis.

We hebben letterlijk grenzen verlegd. Het was een mooie reis, met leuke mensen, veel gastvrijheid, met wachten en met zorgen, met opluchting en plezier. Het was weer een leuk avontuur, dat verbazingwekkend goed is verlopen.