Bos

Drie uur was het fietsen volgens Google maps. Natuurlijk zou het langer duren met al de bagage. Na twintig minuten vroeg ik me al af of ik het zou halen. De tas was zwaar en ik niet top fit. Toch fietsten we door, het was een mooie uitdaging. Ik wilde niet nu al opgeven. We fietsten, het was vermoeiend en zwaar. Maar ook mooi en gezellig. We stopten af en toe, dan zaten we op het gras of op een boomstronk. Op een gegeven moment begon ik mijn knieen te voelen. Me er van bewust dat ik ook nog terug zou morgen. Na vier uur waren we er eindelijk, ik kon niet meer. Maar het was er mooi. Een camping in het bos. De man die bij de receptie was erg aardig. Ik kwam erachter dat hij alles deed. De eigenaar van de camping. Een vrolijke man die ons vertelde dat de computer het niet deed dus dat we morgen terug moesten komen om ons te registreren en betalen. Het is bijzonder als mensen je zo'n vertrouwen geven, dat voelde erg fijn.
In het bos zochten we een mooi plekje uit waar we de tent opzette. We hadden veel eten mee, dus scheelde dat moeite. We rustte uit en sliepen op tijd.
's Nachts werden we wakker, het was ijskoud. We hadden enkel een dunne slaapzak en een dekentje. Het was de langste nacht ooit. Steeds weer werden we wakker van de kou. Ik deed warme kleding aan, maar het hielp niet veel. Uiteindelijk rende ik naar het sanitair en terug. Toen had ik het warm.
De volgende ochtend scheen de zon gelukkig. We konden opwarmen.
Het leuke aan ons plekje is dat er veel konijnen rondhuppen. Ook zijn er eekhoorntjes.
Die dag wandelden we in de zon en plukten we bramen. We wilden onszelf niet vermoeien want morgen zouden we terug fietsen.
We genoten van de zon en al het groen. 's Avonds deden we spelletjes en gingen weer op tijd slapen. Omdat we moe waren maar ook om te slapen voor de kou. Gelukkig was die nacht minder koud. En sliepen we beter. 's Morgens hoorde ik schapen, geitjes, koeien en vogeltjes. Het is zo fijn in de natuur en om samen in een tentje te zijn.
Op tijd fietsten we terug naar huis. Mijn knieen deden pijn, maar we moesten naar huis. De laatste twintig minuten heb ik met Rik meegelift. Want mijn knieen voelden als blauwe plekken. Thuis konden we weer echt uitrusten, warm eten en warm slapen. Dat is fijn. Maar het was ook erg fijn.



Reacties

Populaire posts van deze blog

Waarom ik Amerikanen niet begrijp en ik niet in Amerika zou kunnen wonen