New Orleans 5: De stad die ik kon horen

Een bar zonder live muziek is hier echt een uitzondering. Parijs is de stad van de liefde, New Orleans is de stad van de muziek. En niet zomaar muziek, nee jazz. Nu moet ik bekennen dat ik nog niet erg bekend was met jazz en dacht dat ik het niks vond. Ik heb hier geleerd dat ik jazz erg leuk vind, in ieder geval live jazz. Het kleurt de straten, ik zit op een bankje en luister naar een band met instrumenten die ik nog nooit gezien heb. Het is zonnig en de sfeer is goed. Als je over straat loopt in de French Quarter kom je allerlei acts en bandjes tegen. Dat is hier heel gewoon en creëert een vakantiegevoel. Muziek is echt wat een stad verrijkt, nu ik hier ben lijkt het een vreemd idee dat andere steden niet om muziek draaien.

De parades tijdens feesten worden ook veelal begeleid door bands die jazz spelen. Vaak hele schoolklassen, waarvan de meeste meisjes dansen en de jongens grootse instrumenten voortslepen en bespelen. Het lijkt alsof iedereen in New Orleans muzikaal is, overal waar je komt speelt wel iemand muziek. Ook kan het gebeuren dat je een verdwaalde trompettist tegenkomt bij een bushalte.

New Orleans is een stad vol geluid, de bussen, de trams, de trein, het verkeer. Het heeft allemaal z’n eigen geluid, ofwel lawaai. Feesten brengen ook veel geluid met zich mee. De kerken die het Big Ben deuntje spelen, de muziek van de buren, de gesprekken op straat. Maar ook vogeltjes, die hebben ze ook veel.