New Orleans 2: Laid back

Het is nu precies tien uur in de ochtend, ik sta bij de tramhalte. Het is mijn derde dag in New Orleans, hoog tijd om de tram te nemen. Ik heb mij erg verwonderd over de naam, ze noemen hier de tram namelijk de streetcar en maken grappen over Engelsen die het een trolley noemen. Maar streetcar vind ik ook vreemd klinken, ik begreep eerst dan ook niet dat ze de tram bedoelden.

Ik kijk om me heen, het is hier mooi. Brede wegen, grote bomen, lage huizen. Ik word ongeduldig. Vanaf dit punt is de tram het enige openbaar vervoer dat me naar de stad kan brengen, maar het komt maar niet. Na twintig minuten komt er een tram aansjokken. Deze zit vol en rijdt door. Vijf minuten later komt er een andere tram, gelukkig heeft hij wel plek. Ik gooi $1,25 in de automaat en ga zitten. Met de tram waggel ik de weg over.

New Orleans is een stad zonder haast, dit leerde ik snel. Als ik niet twintig minuten op de tram wacht, dan is het wel veertig. Ik begreep dat deze komt wanneer hij wil en stopt wanneer die wilt. De bestuurder kan opeens uitstappen om bij de Subway naar het toilet te gaan en een praatje te maken met degene die de vloer aan het dweilen is. We zijn hier in het zuiden, alles komt wanneer het komt.

Dit heeft ook de maken met de ‘southern hospitality’, mensen zijn hier sociaal en warm. Zoals de chauffeur die zijn werk als sociale aangelegenheid ziet en een groot deel van de passagiers kent, waar hij dan ook een praatje mee maakt. Op straat groet iedereen je met ‘Hey, how are ya doin’?’ of ‘How are y’all doing today?’ Waar je ook bent, je kunt makkelijk met iemand een praatje maken. En mensen helpen elkaar ook. Wanneer iemand de fiets in het rek voor op de bus wil zetten (ja dat kan hier!) wordt deze persoon geholpen en ook houdt men de deur voor elkaar open.

Al snel raakte ik ook in deze flow, en wij in Nederland maar klagen als de bus vijf minuten te laat is. Ik begon me steeds minder druk te maken om dingen en over te laat komen. Als ik een afspraak heb, reken ik een uur reistijd. Anders zie ik het wel. Ik kijk niet meer raar op als iemand mij groet, ik groet nu zelf ook mensen op straat.

Het is nu na zo’n twee maanden dat ik mij realiseer dat ik geen praatje met mensen maakte. Ik wist dat iedereen het doet, maar zelf had ik er blijkbaar nog geen vertrouwen in. Nu voel ik me al een beetje een New Orleanian en heb genoeg vertrouwen om met mensen te praten. Zo heb ik net een kwartier met de buschauffeur gepraat over Soul food. Ik ga dit vaker doen, mensen zijn open en praten graag, met name over eten.

Het lijkt alsof het zuiden overal hetzelfde is. In Limburg zijn de mensen ook warmer, gastvrijer en zorgelozer dan wij in Utrecht. Kunnen we ons in Utrecht niet ook wat warmer gaan gedragen en meer relaxen? Ik zou graag mijn buren leren kennen en met mensen op straat een praatje maken, net als op de Uithof wellicht.