New Orleans 4 : ‘We love food’

New Orleans is de stad van eten en muziek, het wordt zelfs de culinaire hoofdstad van Amerika genoemd. 'Noemt iemand de stad New Orleans, dan volgt er in de volgende zin iets over eten' werd mij verteld, en dit is waar. Het is een unieke stad in Amerika met een eigen eetcultuur, ook wel aangeduid als Creole. Ze hebben hier gumbo, po’boy, red beans and rice, jambalaya, etouffee, aligator, praliné, breadpudding en meer. Het is hier dat ik mij realiseerde dat wij in Nederland niet echt een eetcultuur hebben. Van boterhammen met kaas en hutspot kan je niet je hele leven eten. Hier is het eten zo smaakvol, ‘spicy but not too spicy, just flavorful’ wordt mij trots verteld. Mensen zijn hier vooral trots op hun gumbo, ieder heeft zijn eigen recept, dat het beste is. De Po’boy lijkt een simpel maar toch uniek belegd stokbrood, zo kan je deze bestellen met gefrituurde garnalen, wat ik zelf nooit zou bedenken. Red beans en rice was een gerecht waar ik me niks bij voor kon stellen, hoe kan dit ooit lekker zijn? Aarzelend bestelde ik het en ik was verrast. Het zijn niet gewoon kidney bonen met rijst, maar er zit smaak aan, kruiden, groenten, vlees. Een heel bijzonder gerecht, die hier bekend staat als het maandag-maal. Iedereen is er dol op.

Er zijn hier meer restaurants dan je kunt bedenken. Er is nu het dubbele aantal restaurants als voor Katrina (hoewel hier de meningen over verschillen is een ding zeker; er is een diverser aanbod aan restaurants). Je kunt hier eten wat je wilt, niet alleen traditioneel Creools. Mensen zijn hier ook verzot op de Vietnamese keuken. Fast food ketens zie je niet veel hier, al is het wel meer dan het ooit geweest is. Popeyes wordt niet echt als fast food keten gezien, het is een lokale keten die nu in heel de V.S. zit. Als de fried chicken daar vandaan komt, wordt dit geaccepteerd. Mensen zijn er dol op. En hoewel er niet veel fast food ketens zijn, toch frituren ze veel. Hiervoor hoef je niet naar een keten, dit kan je ook gewoon eten in restaurants. 

Mensen praten graag over eten, stel een vraag over hoe je gumbo het beste maakt of waar je een goede roast beef po’boy kunt krijgen, je krijgt een gedetailleerd antwoord. Geloof echter de boekjes niet over de beroemde beignets, deze zijn de moeite niet waard. Het smaakt naar een smaakloze oliebol. Ik snap niet waarom er elke dag een rij staat voor de beignets-cafés, er zijn veel dingen die lekkerder zijn.

Regelmatig vertellen mensen mij dat in New Orleans het motto niet is 'we eat to live' maar 'we live to eat'. En daar zijn ze trots op.