het kan altijd erger

Daar zit ik, maar niet op een stoel, nee op mijn bedbank. Wat op zich niks ongewoons is, aangezien ik thuis nooit op een stoel zit. Maar ik zit in mijn pyjama, met de deken over mij heen. Ik ben ziek.

De afgelopen dagen was ik verkouden en had ik last van mijn keel, langzaam werd het erger. Tot ik een echte verkoudheid te pakken had met hoofdpijn, een loopneus, hoesten, niezen en lichte koorts.

Hier stopt het verhaal helaas niet.

Op zaterdagmiddag regende het, en wilde ik naar huis fietsen. Al vaker hadden mensen mij verteld dat ze niet fietsen in de regen omdat dat ik Wenen te gevaarlijk is. Maar ik als Nederlander vond dat onzin. Zo fietste ik dus door de regen, over de trambaan, omdat ze hier niet overal fietspaden hebben. Deze trambaan is spekglad, maar het is verboden om op de stoep te fietsen (echt gevaarlijk, dit moeten ze snel aanpassen). Mijn fiets slipte weg door de gladheid en oneffen structuur van de trambaan. Vervolgens lag ik met mijn fiets op straat. Gelukkig reed er geen tram of auto achter me, en twee mensen waren zo vriendelijk mij overeind te helpen en bij me te blijven tot ik mijn reis vervolgde. Ik had geen grote schaafplekken en ook mijn kleding en alles was nog heel, ondanks dat het vies was. Ik voelde me niet helemaal goed, maar ook niet echt slecht.

Ik ging naar huis en deed nog even boodschappen, omdat de winkels zondag dicht zijn. Eenmaal thuis merkte ik de schade pas. Joekels van blauwe plekken, vooral op mijn linker been, verder ook op mijn andere been en armen, wat last van mijn ribben, last van mijn arm bij bewegen. Lopen doet pijn en ook heb ik last van mijn nek. Gelukkig is mijn hoofd ongedeerd. En kan ik in principe nog bewegen. Al slaap ik wat lastig omdat alles pijn doet.

Gelukkig heb ik altijd eten in huis en had ik nog boodschappen gedaan, waardoor het niet erg was om het huis niet uit te gaan. Zo lig ik de hele dag op bed, kijk ik series, teken ik wat, poog ik te lezen, misschien wat slapen, en klusjes als mijn kamer opruimen. Eigenlijk ben ik ook wel blij dat ik niks mis, normaal zijn er elke dag leuke activiteiten maar deze dagen niet. Waarschijnlijk omdat veel mensen tentamens hebben, ik gelukkig ook niet. Gisteravond waren er wat vrienden langsgekomen, wat ook fijn was, bezoek bevordert altijd wel het opknappen. Er is trouwens geen Engels woord voor ziekenbezoek.. Vandaag had ik eigenlijk college, maar dat was niet zo belangrijk en ik denk dat het beter is om uit te slapen en rust te nemen. Zodat ik wellicht morgen weer kan gaan. Op zulke momenten, waarop je je niet goed voelt, mis ik thuis altijd. Naast het bad, de bank, tv, dvd’s natuurlijk de verzorging van lieve mensen. Ouders die je verzorgen en verder het zien van vrienden en familie verlang ik nu meer naar.

Vandaag ga ik denk ik proberen de trap af te lopen om even naar buiten te gaan. Misschien nog wat studeren. Ik red me wel. Van zulke momenten leer je dat je dingen beter niet kunt uitstellen, ik was erg blij dat ik de was al had gedaan en opgeruimd, dat ik mijn kamer al had schoongemaakt en boodschappen had gedaan.

Achteraf had ik de trambaan moeten vermijden. Maar verder is alles best goed gelopen, hopelijk hebben mijn arm en ribben niet echt schade geleden. Het is op zich best lekker om zo op bed te zitten en te niksen. En zoals ik al veel mensen heb horen zeggen; iedereen heeft het af en toe nodig om ziek te zijn.