Treingebeuren

Ik kijk naar het spoor, en het leven dat zich erop afspeelt. En de sporen van leven. Groene plantjes en verdorde. Wc-papier en flesjes. Een brilmontuur glimt in het zonlicht. De sporen roestbruin maar bovenop glimmend. Donkere planken met donkere stenen, afgewisseld door nog schone grijze stenen. De plastic bovenkant van een to go koffie. In de trein raak ik altijd al snel gefascineerd door de mensen en hun gesprekken. Het is een zoektocht naar hun relatie, naar waar ze het over hebben. Je ziet nog eens wat. Meisjes die praten over spareribs, anderen roddelen over bekenden, en ik hoor mysterieuze mannen die misschien niet zo gevaarlijk zijn als ze lijken. Lieve dametjes, waar gaan ze naar toe? Een jongen met een bepaalde handicap die gekke geluiden maakt, ik stoor mij er niet aan. Zouden zijn begeleiders eraan wennen? Kinderen die soms verbazingwekkend stil zijn of bezig zijn met snoepjes afgewisseld door kinderen die net zo irritant zijn als hun ouders. Moeders met telefoons. Verwarde toeristen. Het blijft ontzettend interessant. Iets wat je in de auto of op fiets niet meemaakt.
Nog een weekend kan ik gratis reizen, ik zal de avonturen missen. De avonturen die ik beleef op de fiets zijn altijd irritant en betreffen onoplettende en spookrijdende mensen. De trein daarin tegen levert mij reizende verhalen over echte mensen. Mensen die ik kan zien en niet puur een vluchtige irritatie zijn. Ze zijn meer mens in de trein.