Op de fiets deel 2

Vanaf dat moment denk ik terug aan afgelopen week, langzaam zie ik beelden langskomen. Ik kom net terug van het filmhuis. Daar zag ik meerdere korte films achter elkaar door het filmfestival. Indrukwekkende films, films waarover je blijft denken. Fragmenten die ik voor mij zie. Ik wil al de films overdenken, overpeinzen, nabeschouwen. Toch laten ze me niet heel vrolijk achter, hoewel ze pogen positief te eindigen, zit er toch een eenzaamheid in de films. Dat komt overeen met wat ik voel bij het vak dat ik volg. Het gaat over oorlog, conflicten en trauma's. Het maakt mij in de war, het klutst mijn hoofd. Hoe vanzelfsprekend zijn dingen. Ik wil niet denken over nare dingen, ik wil leven in een roes. Ik wil het op afstand houden, zo ver mogelijk. Ik leef mee en denk er over na. Ik vind het afschuwelijk en snap de wereld niet. Ik ben me bewust van de kleine dingen waar wij ons druk om maken, waarover wij verdriet hebben. Zijn er gradaties van verdriet en pijn, kun je het met elkaar vergelijken. Tot op een zeker punt in ieder geval niet meer. Trauma's die spoken, een slachtoffer heeft niet per se een erger trauma dan een toeschouwer of dader. Voor ieder is het anders. Ieder ervaart pijn anders. In elke wereld, in elke situatie. Ik probeer mij niet aan te stellen over het dagelijks leven, maar ik wil mijzelf ook niet vergelijken.
Ik denk toch liever aan mijn dagelijks leven, de eenvoud en het geluk. Geluk zit in momenten.
Zoveel dagen dat ik geen plannen had, en opeens werd mijn dag gevuld. Vrienden die spontaan opbellen om mijn dag te vullen. Ik blader door mijn virtuele agenda en zie alles voorbij komen. Zoveel wat ik doe in een week. Momenten dat ik gelukkig wakker word, of juist uit mijn slaap geschopt door herrie van buiten. Het studeren dat niet lukte, doordat ik mijn aandacht er niet bij kon houden. Hoe ik toch vooruitloop op mijn studie. Dat ik eindelijk weer in de keuken heb gewerkt. En me heb ingewijd door in mijn vinger te snijden en duizelig te worden. Door alle gefriemelde precieze kunstwerkjes ofwel amuses op de grond te laten vallen. Maar inzien dat het ook weer niet zo'n ramp is. Ik heb weer geleerd te vertrouwen op eigen instinct en niet de vrouw aan de telefoon te geloven dat je op ballerina's en witte blouse als keukenhulp aan de slag moet. Er belden vrouwen aan, die door de toon van hun stem al verraden dat ze jehova's waren. Ik heb het blaadje maar aangenomen om vervolgens op de keukentafel te leggen (gooien). De foto's die ik van mijn laptop schoof, heb ik nog eens aandachtig bekeken. Ik ben dol op foto's al print ik ze zelf nooit. Deze heb ik gekregen van een vriendin met een wegwerpcamera. Van de zomer had ze hem meegenomen toen we zijn wezen fietsen en wezen zwemmen. Ik hang de momenten zomer aan mijn muur. Tussen al mijn andere geluksmomenten. Ik word omringd door herinneringen afgebeeld op foto's, plaatjes, kaarten en teksten. Leuk, om zo een overzicht te hebben van mijn jaar. Dat boekje van Toon Tellegen ligt al veel te lang in mijn kast.