Tot ziens

Langzaam verlaat ik Utrecht. Mijn vertrouwde stad. Mijn eigen plekje. Mijn kamer, de straten, cafés, grachten, fietspaden, plekken, ervaringen en bovenal mijn vrienden. Het is wel een mooi afscheid. De laatste dagen waren rustig. Ontspannen zat ik op mijn kamertje, wat lezen, schrijven, skypen en slapen. Terwijl ik een voor een afscheid nam van mijn vrienden. Gisteren werd ik wakker in de zon en fietste ik 's avonds onder de donkere heldere sterrenhemel. Ik verlang naar de zomer, om weer aan de grachten te zitten, langs het water te lunchen en in de zon te wandelen. Ik zal het stappen missen, het fietsen en al het leuks met mijn trouwe vrienden. De zon gaat nu onder, de hemel is roze-geel-oranje gekleurd, terwijl de lucht langzaam donker blauw wordt. Nu ik ook van mijn laatste vriendinnetje afscheid heb genomen, voelt mijn vertrek toch best serieus. De wereld die ik hier achterlaat zal ik missen. De kamer die ik eigen had gemaakt, is nu kaal en galmt. Nooit gedacht dat ik zoveel spullen had. Onze grote volkswagen zat bomvol spullen. De meubels en servies liet ik achter. Zoveel kleding en zoveel troep. Van alles wat ik heb verzamelt. En zo veel spullen die ik ook mee naar Wenen ga sjouwen, het voelt absurd. Ik laat zoveel achter en alsnog neem ik ook zoveel mee. Ik wil het niet, maar veel kan ik ook niet hier achterlaten. Morgen ben ik in Wenen. Dan begint een volgend deel van mijn leven, nieuwe straten, omgeving, ervaringen, cafés en mensen. Morgen wordt een heel nieuwe dag.