Verdwijnwoorden

Ik heb medelijden met alle mooie woorden, die langzaam verdwijnen. Ze worden vergeten of simpelweg afgestoten. Mensen hoeven ze niet meer of vervangen ze. Vervangen door een moderner woord of een andere spelling. Zoals de -eau woorden. Cadeau is al vervangen, wat staat er ons te wachten met bureau en eau de toilette? Ik zie het somber in. Net als portefeuille. Franse woorden dus, waar je juist trots op zouden moeten zijn, omdat ze zo mooi zijn.

En zo zijn er vele woorden die in de vergetelheid raken. Woorden als immers, enfin, alleraardigst, bemerkenswaardig. Om maar te zwijgen van de inmiddels veel beschaafder klinkende ‘scheldwoorden’. Sodemieter op, uilskuiken, domoor, poespas, schavuit. Ik word er kriegel van.

Waarom moet het moderner? Als we van die mooie klassieke woorden hebben. Waardoor je af en toe een vleugje historie meekrijgt? Het lijkt me goed om af en toe terug te denken aan vroeger, in plaats van al maar dat nieuwe. Al die ontwikkelingen en technologieën die er ingeramd worden.