Eerste ervaringen in India: afval verbranden, de beestenwereld en toiletpapier
Inmiddels ben ik nu een paar dagen in India, in de internationale gemeenschap Auroville waar mensen zijn samengekomen om in harmonie met elkaar te leven, ondanks verschillen in nationaliteit, religie of politiek. Daarnaast hebben ze duurzame levenswijze ontwikkeld; en dat vind ik interessant.
Van 8 graden naar 25 was even een overgang, maar wel een waar ik snel aan gewend was. Van een jetlag had ik ook niet veel last, omdat het hier later is dan thuis betekend het gewoon dat je ‘vroeg’ naar bed kan. Het is hier om half 7 donker, dat structureert de dag wel fijn. Dan kan je thuis koken en is het bedtijd.
Uiteten is hier vrij goedkoop, voor drie euro heb je een bord rijst met sausjes en een papadum. Heerlijk bereid, en gratis filter water erbij. Uit de kraan kan je beter niet drinken, maar gelukkig zal er genoeg plekken waar je je flesje kan vullen. Supermarkten zijn er minder en ook duurder, er is niet veel keus en de prijzen zijn hetzelfde als thuis. We moeten nog de goede winkeltjes vinden met een ruimer aanbod groenten en brood, tegen goede prijzen. Ook is er bijna nergens wifi, waardoor het communiceren met elkaar wat lastig is. Sms’en met onze Nederlandse simkaart is erg kostbaar, het verkrijgen van een Indiase is veel rompslomp met paspoorten waardoor het even duurt voor we die hebben. Het beeldschermen mis ik niet, nu op de derde dag heb ik pas mijn laptop open.
We zitten in een privé huisje, wat heerlijk rustig is. Opvallend is dat er geen ruiten in de ramen zitten, wel zit er gelukkig gaas in tegen muggen en andere insecten. Wel waait het huis nu lekker door. Er wonen twee gecko's op het plafond, die af en toe met elkaar praten. Dat is heel schattig, we dachten eerst dat het geluid van vogels kwam maar dat bleek dus fout. Ook loopt er dag en nacht een mieren spoor over het aanrecht. Ook dat is bijzonder, ze dragen dan witte stukjes naar buiten. Ik heb geen idee wat het is, mijn ze zijn er druk mee. We hebben ook veel bijzondere insecten gezien, zoals rode duizendpoten en grote geel-zwarte kevers. Vandaag zag ik een dode vlinder die mieren probeerden te vervoeren. Omdat het zo lekker weer is ben ik eigenlijk alleen binnen om te slapen. Het is fijn om zoveel buiten te zijn.
’s Avonds worden we omringt met krekelgeluid, het voelt als kamperen. ’s Nachts en ’s ochtends is er vooral een diversiteit aan vogels te horen. Vogelgeluiden waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Zoals een ‘metronoom’ die als een apparaatje piepjes maakt op elke halve seconde. Ook zijn er kraaien en pauwen te horen. Bij het huisje zijn ook honden, die soms opeens beginnen te blaffen. Dat doet me denken aan het honden alarm van de 1001 dalmatiërs, soms hoor je echt dat ze reageren op honden in de verte.
Ik ben nog niet veel toe aan schrijven gekomen en heb nog helemaal niet getekend. Ook heb ik nog weinig echt na kunnen denken of creatief geschreven. Afgelopen dagen hebben we veel tijd besteed aan het regelen van dingen (zoals een betaalpas waar je steeds tegoed oplaadt, wat betalen eenvoudig maakt gezien cash hier een schaarste is) en doordat we alles te voet deden kwam er niet veel gedaan. Vanmiddag is het ons eindelijk gelukt fietsen te regelen waardoor we nu veel mobieler zijn en meer kunnen doen op een dag. Zoals boodschappen doen, het terrein verkennen en workshops volgen.
Het is een stuk primitiever dan thuis, dat is niet per se erg, maar wel wennen. ’s Avonds gaat de wifi uit, er is niet altijd stroom, de bedden zijn wat harder, maar vooral: ze gebruiken geen wc-papier. In Nederland heb ik daar weleens over gelezen, maar die mensen gebruikten dan linnen doekjes die ze in de wasmachine schoonmaakten. Hier moet je je wassen met een sproeier die naast het toilet hangt. Er staat alleen geen uitleg bij hoe het werkt; moet je dan ook je handen gebruiken? Dat lijkt mij erg vies, dan heb je op se minst zeep nodig voor je handen. Hoe wordt je anders schoon? En bovendien krijg je een natte onderbroek. Dus daar zijn we nog niet over uit, we moeten het maar eens aan iemand vragen. Je kunt wel toiletpapier kopen, maar we willen ook wel hier meedoen aan de dagelijkse gang van zaken. Bovendien mag het papier niet in het toilet.
Al het restafval moet verbrand worden, bij onze accommodatie moet je dit zelf doen. Maar op de publieke toiletten staan gewoon afvalbakjes. Hier merk je extra goed hoeveel afval je gebruikt, van elk beetje ben je je bewust. Hier zijn immers maar weinig vuilnisbakken, er zijn er een paar voor groen, papier en plastic. Dit wordt met de hand nog eens na gescheiden. Ik ben ontzettend blij met de duurzame spullen die we mee hebben genomen, zoals een bamboe beker (die ons veel bekertjes in het vliegtuig heeft bespaard), onze USB-oplaadbare fietslampjes die ook als zaklamp functioneren (hier zijn geen lantaarnpalen en op de fietsen zit geen licht), de menstruatiecup (die veel afval bespaard), de bakjes, zakjes, kantoenen zakdoeken en ons zonnepaneel (waarmee we onze telefoons en lampjes op kunnen laden). Zodoende stimuleert het hier om duurzamer te gaan leven. Door het gebrek aan winkels, en de toch wat hoge prijzen, leef je ook zuiniger en ben je bewust van hoeveel luxe we gewend zijn. Heel veel is niet nodig, en dat geeft ook wel rust.
Van 8 graden naar 25 was even een overgang, maar wel een waar ik snel aan gewend was. Van een jetlag had ik ook niet veel last, omdat het hier later is dan thuis betekend het gewoon dat je ‘vroeg’ naar bed kan. Het is hier om half 7 donker, dat structureert de dag wel fijn. Dan kan je thuis koken en is het bedtijd.
Uiteten is hier vrij goedkoop, voor drie euro heb je een bord rijst met sausjes en een papadum. Heerlijk bereid, en gratis filter water erbij. Uit de kraan kan je beter niet drinken, maar gelukkig zal er genoeg plekken waar je je flesje kan vullen. Supermarkten zijn er minder en ook duurder, er is niet veel keus en de prijzen zijn hetzelfde als thuis. We moeten nog de goede winkeltjes vinden met een ruimer aanbod groenten en brood, tegen goede prijzen. Ook is er bijna nergens wifi, waardoor het communiceren met elkaar wat lastig is. Sms’en met onze Nederlandse simkaart is erg kostbaar, het verkrijgen van een Indiase is veel rompslomp met paspoorten waardoor het even duurt voor we die hebben. Het beeldschermen mis ik niet, nu op de derde dag heb ik pas mijn laptop open.
’s Avonds worden we omringt met krekelgeluid, het voelt als kamperen. ’s Nachts en ’s ochtends is er vooral een diversiteit aan vogels te horen. Vogelgeluiden waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Zoals een ‘metronoom’ die als een apparaatje piepjes maakt op elke halve seconde. Ook zijn er kraaien en pauwen te horen. Bij het huisje zijn ook honden, die soms opeens beginnen te blaffen. Dat doet me denken aan het honden alarm van de 1001 dalmatiërs, soms hoor je echt dat ze reageren op honden in de verte.
Ik ben nog niet veel toe aan schrijven gekomen en heb nog helemaal niet getekend. Ook heb ik nog weinig echt na kunnen denken of creatief geschreven. Afgelopen dagen hebben we veel tijd besteed aan het regelen van dingen (zoals een betaalpas waar je steeds tegoed oplaadt, wat betalen eenvoudig maakt gezien cash hier een schaarste is) en doordat we alles te voet deden kwam er niet veel gedaan. Vanmiddag is het ons eindelijk gelukt fietsen te regelen waardoor we nu veel mobieler zijn en meer kunnen doen op een dag. Zoals boodschappen doen, het terrein verkennen en workshops volgen.
Het is een stuk primitiever dan thuis, dat is niet per se erg, maar wel wennen. ’s Avonds gaat de wifi uit, er is niet altijd stroom, de bedden zijn wat harder, maar vooral: ze gebruiken geen wc-papier. In Nederland heb ik daar weleens over gelezen, maar die mensen gebruikten dan linnen doekjes die ze in de wasmachine schoonmaakten. Hier moet je je wassen met een sproeier die naast het toilet hangt. Er staat alleen geen uitleg bij hoe het werkt; moet je dan ook je handen gebruiken? Dat lijkt mij erg vies, dan heb je op se minst zeep nodig voor je handen. Hoe wordt je anders schoon? En bovendien krijg je een natte onderbroek. Dus daar zijn we nog niet over uit, we moeten het maar eens aan iemand vragen. Je kunt wel toiletpapier kopen, maar we willen ook wel hier meedoen aan de dagelijkse gang van zaken. Bovendien mag het papier niet in het toilet.
Al het restafval moet verbrand worden, bij onze accommodatie moet je dit zelf doen. Maar op de publieke toiletten staan gewoon afvalbakjes. Hier merk je extra goed hoeveel afval je gebruikt, van elk beetje ben je je bewust. Hier zijn immers maar weinig vuilnisbakken, er zijn er een paar voor groen, papier en plastic. Dit wordt met de hand nog eens na gescheiden. Ik ben ontzettend blij met de duurzame spullen die we mee hebben genomen, zoals een bamboe beker (die ons veel bekertjes in het vliegtuig heeft bespaard), onze USB-oplaadbare fietslampjes die ook als zaklamp functioneren (hier zijn geen lantaarnpalen en op de fietsen zit geen licht), de menstruatiecup (die veel afval bespaard), de bakjes, zakjes, kantoenen zakdoeken en ons zonnepaneel (waarmee we onze telefoons en lampjes op kunnen laden). Zodoende stimuleert het hier om duurzamer te gaan leven. Door het gebrek aan winkels, en de toch wat hoge prijzen, leef je ook zuiniger en ben je bewust van hoeveel luxe we gewend zijn. Heel veel is niet nodig, en dat geeft ook wel rust.
Reacties
Een reactie posten