On the road

Braaf gooiden we de resterende appels weg voor we bij de douane kwamen. De rest van het eten zouden we vanzelf horen. Eerst moesten we weer vertellen wat we kwamen doen, hoelang en hoeveel geld weer hadden. Waar we gingen slapen, we moesten zelfs vinger afdrukken maken en er werd en dorp van ons gemaakt. Toch was dit prettiger dan in Nederland want hier waren ze vriendelijker. Wel kwamen al die controles onze neus uit, er volgden nog en aantal bagage en paspoort checks. Gelukkig zeiden ze niks over het eten.

Mijn keel werd steeds droger, ik kon nog amper praten. We wachtte anderhalf uur in de gate op ons volgende vliegtuig, we werden omringt door Amerikanen die fastfood aten en naar CNN keken. 
We vlogen met een klein toestel vergeleken met de heenweg, ook deze zat niet vol. Als ze wat minder vluchten zouden hebben  zouden ze tenminste vol komen. Deze vlucht duurde maar een uur. Er was geen dekentje en het zat minder lekker. Wel kregen we en drankje.
Tegen de tijd dat weer landde had ik helemaal geen stem meer. En moest in constant drinken om mijn keel vochtig te houden. Onze conversatie werd dus beperkt tot gebaren.
We haalden dollars en zochten een taxi. We kregen een grote, op de weg bleek dat de meeste auto's hier groot zijn. Daarnaast hebben ze enkel en nummerplaat aan de achterkant. De autoweg bestond uit vijf banen en geen logica, mensen haalden elkaar van beide kanten in. Toen we bij het hostel waren vroeg de chauffeur of we een fooi gaven. Dit vonden we een beetje brutaal, welkom in Amerika.