Vriendenboek

Facebook. Waarom gebruik ik het? En waarom vind ik het zo heftig als iemand besluit het niet meer te gebruiken? Het is belangrijk voor mijn sociale leven, voor communicatie. Niet alleen de chat en het bekijken van foto's, maar vooral ook evenementen en verjaardagen. Je onderhoudt makkelijk contact en komt meer te weten over anderen. Maar dat betekend niet dat ik er de hele dag op hoef te kijken. Even 's avonds zou genoeg moeten zijn. Maar waarom doe ik het dan toch? Waarom ben ik er zo overtuigd van dat ik het minder moet doen, maar doe ik het niet? Waarom zou ik eigenlijk foto's delen, maakt de waardering ('like') van anderen mij uit? Is het een manier om meer vrienden te krijgen wellicht? Ik weet het niet en ik zou er graag mee willen stoppen. Maar het lijkt erin gegoten en gewoonte. Ik wil er vanaf en ga nog eens nadenken over hoe mij dat werkelijk gaat lukken. Wellicht moet ik vragen stellen over hoe onze maatschappij in elkaar zit.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Waarom ik Amerikanen niet begrijp en ik niet in Amerika zou kunnen wonen

Airco Het is lekker weer buiten. Ik trek een jurkje aan; het minst warme kledingstuk. Dan stap ik in de bus, waar de airco op volle toeren draait. De bus is niet de enige, elke ruimte waar ik binnenkom is het koud. Niet gewoon aangenaam maar echt koud. Zelfs Amerikanen vertellen mij dat ze in hoog zomer een vest meenemen, omdat het in veel ruimtes echt koud is.  Ik ben blij dat het hier eindelijk warm is, afgelopen maand was het hier zo koud dat ik handschoenen heb moeten kopen. Ik heb nu geen zin om vervolgens binnen een trui aan te moeten vanwege de airco. Ijskoud Is restaurants krijg je gratis water met onbeperkte refill, wat erg fijn is. Maar als je water bestelt krijg je geen water, maar een glas vol ijsklontjes met een beetje water. Ze lijken hier echt verslaafd aan koud! Ik probeer dus nu steeds te onthouden water zonder ijs te vragen. Verspilling Naast bovengenoemde energieverspilling, heeft Amerika een wegwerpcultuur. In de supermarkt krijg je automatisc
Meer lezen

Koeien op de weg, alledaagse begroetingen en duurzame keuzes

Afbeelding
Vanakkam! Wanneer ik op vakantie ga, zoek ik altijd op hoe je groet in de lokale taal. Nu dus ook, in Tamil. De Indiërs die ik passeer krijgen hierdoor soms opeens een glimlach of ze kijken verbaasd op. Ik heb dan ook het gevoel dat bijna niemand van de niet-Indiërs dat doet. Langzaam leer ik ook meer woorden, zodat ik beter kan communiceren wanneer ik iets wel (of juist niet) wil kopen. Het is toch een soort blijk van interesse. Grappig is dat mensen dan soms vrolijk herhalen wat je zegt. Ik heb een keer gehad dat iemand vervolgens in het Tamil tegen me ging praten, helaas hield daar mijn kennis op.
Meer lezen