De toekomst

Na een half uur fietsen door de kou en regen was ik er. Meteen was een drukte aan vogelgefluit hoorbaar. Het is echt een winteravond, vogels zijn niet hoorbaar nu, zeker niet zo luid. Ik stalde mijn fiets in de fietsenstalling. Ik was hier nooit geweest en besloot te kijken of deze gratis was. Overal stonden fietsen, geordend in rekken en verdiepingen. Met je OV-chipkaart kan je inloggen bij het stallen van je fiets. Als je weggaat check je weer uit. Erg modern. Via de trap klom ik een paar verdiepingen omhoog. Tot ik een lichtjeshemel zag. Een groot glazen gebouw stond nu voor me. Ik ging het gebouw binnen via de draaideur waarin een televisiescherm op oog hoogte hing, ik was er zelf op te zien. Bij een elektronisch scherm scande ik de QR-code die ik op mijn mobiel toonde en kwam er een bonnetje uit met een nummer en een verdieping. In de wachtruimte zocht ik naar een plek. Hoewel ik de enige was had ik moeite met het vinden van een plek, omdat de voorwerpen in de ruimte er niet zitbaar uitzagen. Toen ik een stoel vond hoorde ik een geluidje. Mijn nummer stond op een scherm, ik moest naar balie twaalf. Na even wachten kwam mijn paspoort uit het bureau tevoorschijn. Buiten liep ik weer onder de lichtjeshemel door omgeven voor de imaginaire fluitende vogels. Bijzonder hoe snel je in een andere wereld terechtkomt.