Zon

Ik lig al twaalf uur op bed. Ik ben moe. Veel geslapen heb ik niet. Steeds weer graai ik naar een zakdoek, die mijn neus even rustig maakt. Wanneer ik opsta voel ik mijn hoofd. Ik neem de gebruikte zakdoekjes mee, ik breng ze naar de prullenbak. Eenmaal in de keuken zie ik dat de zon schijnt. Het liefst zou ik naar buiten gaan. Lekker lopen in de zon. Maar ik voel me beroerd. Ik heb geen zin om me aan te kleden en op pad te gaan. Geen zin om de energie te steken in het huis verlaten. Ik ga terug naar bed. Slapen wil ik niet, dat heb ik al genoeg gedaan. Ik ga zitten, ik schrijf. En hoop dat de dag snel wat meer gaat leven. Vrolijk ben ik wel. De speelse zonnestralen die mijn kamer binnen komen. Ik probeer de energie van de zon op te nemen. Hopend op energie, op beterschap zit ik op bed. Wachtend tot ik weer naar buiten kan. En terug kan stralen naar de zon. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Waarom ik Amerikanen niet begrijp en ik niet in Amerika zou kunnen wonen

Airco Het is lekker weer buiten. Ik trek een jurkje aan; het minst warme kledingstuk. Dan stap ik in de bus, waar de airco op volle toeren draait. De bus is niet de enige, elke ruimte waar ik binnenkom is het koud. Niet gewoon aangenaam maar echt koud. Zelfs Amerikanen vertellen mij dat ze in hoog zomer een vest meenemen, omdat het in veel ruimtes echt koud is.  Ik ben blij dat het hier eindelijk warm is, afgelopen maand was het hier zo koud dat ik handschoenen heb moeten kopen. Ik heb nu geen zin om vervolgens binnen een trui aan te moeten vanwege de airco. Ijskoud Is restaurants krijg je gratis water met onbeperkte refill, wat erg fijn is. Maar als je water bestelt krijg je geen water, maar een glas vol ijsklontjes met een beetje water. Ze lijken hier echt verslaafd aan koud! Ik probeer dus nu steeds te onthouden water zonder ijs te vragen. Verspilling Naast bovengenoemde energieverspilling, heeft Amerika een wegwerpcultuur. In de supermarkt krijg je automatisc
Meer lezen

brieven

Schrijven vind ik altijd al leuk. Vroeger schreef ik wel vaker brieven. Maar nu al lang niet meer. Ik hoorde wel vaker van mensen die het wel nog deden, dat vond ik leuk maar het leek me gedoe. Nu ik bijna naar Wenen ga krijg ik echter wel weer schrijfkriebels. En daarna bij doel ik niet op blog-schrijven maar op persoonlijk en persoonsgericht schrijven. Voortaan neem ik altijd een collegeblok mee en schrijf ik wanneer ik zin heb en aan degene wie ik wil. Omdat ik weet hoe leuk het is om post te ontvangen, om goed contact te onderhouden en in de hoop ook eens wat terug te horen!
Meer lezen

Wachten duurt lang

Het tellen van dagen duurt mij te lang. Een dag meer of minder doet er niet toe. Weken hebben wel zin. Weken afstrepen maken thuis dichterbij. Nog drie weken. Dat is een klein getal. Drie is zo voorbij. Dat het dichterbij komt maakt mij niet geduldiger. Ongeduldiger. Mijn geduld raakt op. Het duurt lang. Machteloos zwaar. Ik droom steeds over die ene dag. Maar hij is maar niet daar.
Meer lezen