Plicht

Ik zoek in mijn zakken naar mijn id-kaart, waar heb ik hem toch gestopt? Ik heb hem toch echt meegenomen? Ik begin bijna aan mijzelf te twijfelen, het voelt een beetje ongemakkelijk. Hoe vaak zullen ze dit al meegemaakt hebben? Dan zie ik hem zitten en laat hem zien. 
Goedgekeurd.
Ik krijg een veel te groot opgevouwen papier. Met mijn tas en jas loop ik naar het hokje toe. Nauwelijks een hokje te noemen. Ik heb altijd het gevoel dat je makkelijk kunt vals spelen. Het voelt gek mijn tas naast het papier te leggen, alsof ik kan spieken uit de aantekeningen uit mijn tas. Of overleggen met degene aan de andere kant van de dunne wand. Maar ik heb geen spiekbriefje of manipulatie materiaal. 
Ik vouw het onhandige papier open. Tja, ik heb bedacht op welke partij ik wil stemmen. Maar welke persoon? Daar denk ik nooit aan. Na een tijdje de mogelijkheden bekeken te hebben besluit ik te gokken. Ik kleur het hokje in van de optie die het beste klinkt. Altijd een vrouw. Ik hoop dat ik goed gekozen heb. Gelukkig lukt het me om het papier weer goed op te vouwen. Ik gooi hem in de kliko-look-a-like en loop weg. Ik heb mijn plicht gedaan, gelukkig hoor ik er niks meer over.