Klagen

Soms stoor je je ergens aan, en spreekt het uit. Het kan een grote frustratie zijn, of juist iets kleins. In ieder geval kan het opluchten het te zeggen, zodat het niet langer in je hoofd hoeft rond te spoken. Er zijn echter ook anderen om je heen. Anderen die horen wat je zegt en al dan niet hetzelfde ervaren. Het kan fijn zijn als ze met oplossingen komen of mee klagen. Maar vaak is dat helemaal niet je intentie. Op het moment dat je het uit hebt gesproken, heb je er al geen last meer van. Het enige dat iemand hoeft te zeggen is ‘tja’ ‘inderdaad’ ‘ik ben het wel met je eens’ ‘oke’.  En hoeft er ook niet op doorgegaan te worden. Je wil in ieder geval niet als zeurpiet worden gezien.

Klagen kan dus voor veel verwarring zorgen. Want degene die het uitspreekt, heeft een bepaalde beleving en bedoeling, en de luisteraar interpreteert dit ook weer. Het kan tot misvattingen leiden en onbegrip. Eigenlijk is het dus allemaal best ingewikkeld en kan het beter vermeden worden. Maar vaak ben je je er niet eens echt van bewust, pas als iemand er op reageert, denk je, ‘heb ik het echt uitgesproken?’

Als ik het uitspreek bedoel ik het vaak helemaal niet klagend, iets valt me op, ik spreek het uit, en het is weg. Het is meer de conclusie die ik uitspreek, zoals dat iets lang duurt. In plaats van de gedachtegang die eraan voorafging; ik had niet hoeven haasten, ik verveel me, ik vind het stom dat diegene te laat is, ik zou verwachten dat het ov normaal zou functioneren, ik wil niet te laat komen, ik heb zin om op mijn bestemming te zijn, ik heb het koud, etc. Vervolgens nuanceer ik het in mijn hoofd, maar die spreek ik niet uit. Waardoor er wellicht gedacht wordt dat ik heel eenzijdig en negatief denk.

Dus klaag lekker, maar analyseer het voor je het uitspreekt en nuanceer het. Dat ga ik zelf ook doen.