Legomannetje zoekt een vriendje

Het Legomannetje

Genoot van zijn tijd buiten.

Maar na veel buiten gezien te hebben,

begon hij te verlangen naar de huiselijke sferen achter de ruiten.

Dagen liep hij over straat,

tussen de groeven van de stenen.

Hij zag zand en regendruppels levensgroot

Van mensen en honden zag hij enkel benen.

Hij vond dit leventje fijn,

altijd mensen om zich heen.

Hoewel het opletten was voor al het grootte

vond hij drukte geen probleem.

's Ochtends de plenzen koffie,

en de geur van croissants.

's Middags de spelende kinderen

en later de opening van de restaurants.

's Avonds de volwassenen opstap,

gelach en gekkigheid.

Al de lampjes in het donker,

bracht ook gezelligheid.

Hij kon genieten van het zien van anderen,

nu van dichtbij.

Intiemer dan vanaf de vensterbank,

nu was hij tenslotte vrij.

Toch is intiem nog niet het goede woord,

vroeger speelden kinderen wel met hem,

maar van vriendjes had hij nog niet gehoord.

Toen die kinderen oud werden stond hij enkel nog in de vensterbank.

Nu hij meer op straat was,

kwam hij veel mensen tegen.

Zij hadden allen vrienden,

maar hij bleef hierin nog verlegen.

Toen hij zich dit realiseerde,

begon hij zich wat alleen te gaan voelen.

Zijn hele leven ging hij alleen op pad,

vrienden vinden werd 'e'en van zijn nieuwe doelen.

Maar mensen zijn zo groot,

en kinderen groeien.

Honden zijn de wild,

veel dieren zouden hem enkel vermoeien.

Maar zoals het Legomannetje eigen was,

bekeek hij alles positief.

Zoals bleek uit zijn houding naar alle wezens,

iedereen had hij lief.

Vrienden vinden,

zou dan ook niet lastig moeten zijn.

Maar toch bleef hij met een probleempje zitten,

hij was namelijk erg klein.

Als iemand van hem zou houden,

zou hij hen kunnen vragen,

om over zijn kleinheid heen te komen,

door hem te dragen.

Al denkent,

kwam hij weer een nieuw stukje van zichzelf tegen.

Weer leerde hij meer over zichzelf,

door het begaan van diverse wegen.

Waarom zou je eigenlijk vrienden hebben?

Vriendschap hoe zou dat voelen?

Verklaren kon hij vriendschap niet,

maar toch was het een van zijn doelen.

Zo liep hij over straat,

maar nam een nieuw besluit.

Ondanks die gezellige mensenwereld,

wilde hij er toch weer tussenuit.

Hij ging weg van de mensen,

hij klom in een boom.

Hij ging zitten en sloot zijn ogen,

al zijn gedachten ging over in een droom.

Wanneer hij ontwaakte,

was zijn huidige levenswens erg helder.

Hoewel hij graag alleen op pad was,

verlande hij naar een metgezel.

Iemand die met hem mee kon reizen,

om samen te praten over hun gedachten.

Om de dingen die ze zagen te delen,

het zou het reizen verzachten.

Hij keek eens goed naar het uitzicht,

vanaf de boomtop kon hij erg ver kijken.

Hij wilde graag de velden in,

daar zag hij vogels neerstrijken.

Daar wilde hij heen,

daar zou hij een metgezel vinden.

Hij klauterde omlaag,

en genoot van de zon die hem deels verblinde.

Hij vond de velden,

en luisterde naar de wind.

Op zo'n mooie locatie,

zou het raar zijn als hij geen metgezel vind.

Al snel zag hij een lieveheersbeestje,

die keek hem wat vreemd aan.

Het lieveheersbeestje kwam naar hem toe

'waar kom jij vandaan?'

Ze raakten in gesprek,

en hadden veel overeen.

Beiden waren ze goed gezind,

en waren altijd alleen.

Ze hielden van reizen

en dachten veel na

Het praten was nieuw

met lieveheersbeestje Eva

Hoewel het erg geplant leek,

was het erg spontaan en onverwacht.

Het Legomannetje was verwonderd

over wat het leven hem wel niet bracht.

Ze besloten samen verder te gaan,

Ze ontdekten vele plekken

en legde vele kilometers af

gedurende de gesprekken.

Ze leerden van elkaars kijk op de wereld

en van elkaars leven.

Eva bekeek alles vanuit de lucht,

en was altijd gericht op geven.

Het Legomannetje leerde over een andere wereld,

de wereld van een ander.

Buiten zijn eigen hoofd was er ook leven,

het leven van een medestander.

Zijn wereldbeeld werd breder,

door het reizen, wat hij zag en wat er gebeurde.

Maar vooral door het vriendje

die zijn leven kleurde.