Vervreemding 2

Ik ben weer eens thuis, bij mijn ouders. Naar aanleiding van de vorige keer, had ik me maar voorbereid op het ergste. Maar dacht er verder niet veel over na.

Ik kwam binnen, hoorde de deur-belletjes niet en zag mijn stoffen niet op het schoenenrekje staan. Ik wilde mijn jas ophangen, maar de kapstok die er mijn hele jeugd hing, was weg.

In de woonkamer hingen nu twee grote foto's van mijn zus en mij, dat vond ik leuk om te zien, maar waar is mijn ets die op die plek hing? Gelukkig hingen mijn tekeningen en ets nog wel op de wc.

Mijn trek kon ik gelukkig stillen met normaal eten. Het is hier nog steeds overdreven warm door de verwarming, dat zouden ze dan weer wel mogen veranderen.

Toen ik echter mijn handen wilde wassen, stond er andere zeep. Maar wat mij nog het meest verontrustte, was dat de kraan niet meer 'normaal' voelde. Net als het slot op de deur.

Dus niet alleen veranderen dingen in negatieve zin, de dingen die hetzelfde blijven, vervreemden zich van mij.

Gelukkig sliep ik weer heerlijk, mijn kamer was dan ook nog steeds de mijne [met mijn spullen en troep, al lijkt het steeds meer op een verzamelhok van dingen die van mij zijn, die normaliter op andere plekken stonden [jassen, schoenen, tassen etc]. Maar mijn dromenvanger en Ernie waren er nog steeds, van mijn kamer blijven ze af. Gelukkig, ze proppen er alleen spullen bij.

Vanochtend vond ik weer mooie kleren die maar in de klerenkast lagen. En verbaasde ik mij weer over de hoeveelheid kleren die ik heb. Het is ook wel een raar idee dat alles wat ik nodig heb of gebruik weghaal bij mijn ouders huis. Dat helpt niet echt tegen het vervreemdingsproces.
Hoewel het ontbijt hetzelfde is gebleven, mijn vader weer aan het strijken was en mijn moeders klassieke muziek aan stond, was het thuis gevoel er niet meer. Het is niet meer wat het was.
Om het te relativeren; ik verander zelf natuurlijk ook. Ik ben ' ouder en wijzer'. Ik heb wellicht andere opvattingen, ik vind andere dingen leuk. Vroeger kon ik niet tegen veranderingen, nu beter, denk ik. Maar gezien ik weinig thuis kom, is het moeilijk om er aan te wennen. Vooral als je het er gewoon niet mee eens bent.
Bij mijn ouders staan enkel nog dingen met emotionele waarde. Leven kan ik hier niet meer, alles wijst op de vervreemding. Het komt vast wel weer als ik kinderen heb, maar dat zal nog zeker tien jaar duren. Tot die tijd maak ik er maar het beste van en kom ik enkel op bezoek. Het is mijn thuis niet meer. Ik heb mijn eigen nieuwe plekje. En ik kan altijd nog naar mijn oma toe gaan, zij houd ook niet van verandering.