Verandering
Verandering. Iedereen kent het. Iedereen ondergaat het. Zelfs autisten zullen er aan moeten geloven. Of het nou je ouderlijk huis is, je leeftijd of je interesses.
Ik kon vroeger slecht tegen verandering, ik wilde niet dat we een nieuwe auto kregen, nieuwe kleren vinden was een crime, ik wilde geen nieuwe vriendinnen of nieuwe juf. Hoewel ik altijd oud wilde zijn [12 en 22], vond ik ouder worden maar niks. Alles moest blijven zoals ik het gewend was. Zo ook Sinterklaas, helaas ging veel magie verloren met de jaren. Ik heb altijd terugverlangd naar die spanning en gezelligheid, maar het was er gewoon niet meer. Net als koekjes bakken, zwemmen, midgetgolfen, de waarneming van alles is veranderd. Wat je wil hebben koop je, dingen lijken niet meer groots of onbereikbaar. Je bent groot genoeg om zelf keuzes te maken, om jezelf te beschermen en zelf te knokken. Geen broekspijp waarachter je kunt verschuilen, niemand die reageert als je 'MAMA' roept. Je bent groot, je staat zelf in de wereld, er is geen magie. Mijn vader kan niet meer toveren, toverstiften zijn voorspelbaar en zo zal nog maar weinig je verwonderen. Je snapt hoe alles in elkaar steekt, niemand die alwetend is, zelfs je ouders niet.
Ik ben nu zelf volwassen, en ben verantwoordelijk voor mijn keuzes. Ik heb er aan moeten wennen, ik ben mij er nu maar al te bewust van. Problemen los je zelf op. In de loop der jaren heb ik mijn ouders steeds meer losgelaten, stapje voor stapje, ik vond het lastig. Maar als er een gat in mijn kleding zit, klop ik nog steeds bij mijn moeder aan. Mijn was, afwas en boodschappen doe ik inmiddels zelf.
Het op kamers gaan is wel een stap geweest naar de individuele volwassenheid. Ik was altijd al zelfstandig, maar bij je ouders word je toch vertroeteld, en dat merk je pas als je het niet meer ervaart. Je komt zelf voor dilemma's te staan. Maar alleen sta je er natuurlijk nooit voor, gelukkig heb je vrienden om je heen en zullen ook je ouders altijd nog voor je klaar staan.
Laatst keek ik naar de Circusvoorstelling van een vriendin, daarbij keek ik even in de wereld van een moeder. Ik voelde me alsof ik naar de voorstelling van mijn kind keek, een trotse ouder. Die alles wat haar kind doet geweldig vindt en veruit beter dan de rest. Hoewel Julie mijn dochter niet is, kwam de rest wel overeen. Ik heb nog nooit in mijn eentje naar een voorstelling gekeken, ik zat er voor haar. Niemand met wie ik mijn ervaringen deelde, ik zat daar, als een echte volwassene.
Ik kon vroeger slecht tegen verandering, ik wilde niet dat we een nieuwe auto kregen, nieuwe kleren vinden was een crime, ik wilde geen nieuwe vriendinnen of nieuwe juf. Hoewel ik altijd oud wilde zijn [12 en 22], vond ik ouder worden maar niks. Alles moest blijven zoals ik het gewend was. Zo ook Sinterklaas, helaas ging veel magie verloren met de jaren. Ik heb altijd terugverlangd naar die spanning en gezelligheid, maar het was er gewoon niet meer. Net als koekjes bakken, zwemmen, midgetgolfen, de waarneming van alles is veranderd. Wat je wil hebben koop je, dingen lijken niet meer groots of onbereikbaar. Je bent groot genoeg om zelf keuzes te maken, om jezelf te beschermen en zelf te knokken. Geen broekspijp waarachter je kunt verschuilen, niemand die reageert als je 'MAMA' roept. Je bent groot, je staat zelf in de wereld, er is geen magie. Mijn vader kan niet meer toveren, toverstiften zijn voorspelbaar en zo zal nog maar weinig je verwonderen. Je snapt hoe alles in elkaar steekt, niemand die alwetend is, zelfs je ouders niet.
Ik ben nu zelf volwassen, en ben verantwoordelijk voor mijn keuzes. Ik heb er aan moeten wennen, ik ben mij er nu maar al te bewust van. Problemen los je zelf op. In de loop der jaren heb ik mijn ouders steeds meer losgelaten, stapje voor stapje, ik vond het lastig. Maar als er een gat in mijn kleding zit, klop ik nog steeds bij mijn moeder aan. Mijn was, afwas en boodschappen doe ik inmiddels zelf.
Het op kamers gaan is wel een stap geweest naar de individuele volwassenheid. Ik was altijd al zelfstandig, maar bij je ouders word je toch vertroeteld, en dat merk je pas als je het niet meer ervaart. Je komt zelf voor dilemma's te staan. Maar alleen sta je er natuurlijk nooit voor, gelukkig heb je vrienden om je heen en zullen ook je ouders altijd nog voor je klaar staan.
Laatst keek ik naar de Circusvoorstelling van een vriendin, daarbij keek ik even in de wereld van een moeder. Ik voelde me alsof ik naar de voorstelling van mijn kind keek, een trotse ouder. Die alles wat haar kind doet geweldig vindt en veruit beter dan de rest. Hoewel Julie mijn dochter niet is, kwam de rest wel overeen. Ik heb nog nooit in mijn eentje naar een voorstelling gekeken, ik zat er voor haar. Niemand met wie ik mijn ervaringen deelde, ik zat daar, als een echte volwassene.
Reacties
Een reactie posten