Thuis?

Verandering

Na 2 maanden afwezig te zijn geweest aan het ouderlijk-front, werd het tijd dat ik maar weer eens naar het oosten ging. Enkel een dagje voor Sinterklaas overigens, waar die beste man wel niet goed voor is; vroeger werden kinderen blij, tegenwoordig de ouders. Waarom ik niet vaker naar huis ga? Alleen al bij de gedachte aan de lange trein reis [maar liefst 50minuten, maar ook nog naar het station toe en opgehaald worden] met schreeuwende en geïrriteerde mensen, het hele weekend niks doen, in een veel te rustige omgeving, waar ik mezelf kan horen denken, en dan maar liefst 3 dagen lang, anders moet ik voor mijn treinreis betalen en dat heb ik er nou ook weer niet voorover. Een dagje op en neer, kan natuurlijk ook, maar dan wordt de treinreis nóg langer. Maargoed, ik ben dus weer naar mijn ouders toe gegaan. En de ontwenning wordt al meteen duidelijk. Bij aankomst op het station als eerst; de mensen zijn anders [geen studenten, verder zal ik niet generaliseren over het 'soort' mensen].

Gedurende de weg naar huis in de auto, kijk ik beduusd om me heen. Bomen zijn gekapt, overal zijn ze bezig met bouwen, mannetjes in gele hesjes zijn aan het harken, het is verlaten, in ieder geval geen Utrechtse drukte, de huizen staan ruim uit elkaar, niks voelt meer vertrouwd aan. Eenmaal thuis blijkt de klap nog harder/groter. De kozijnen zijn vervangen, de keuken is veranderd, de lampen, de kleur, de kast staat anders, de boeken kast is opgeruimd. Mijn ouders hebben nieuwe sloffen [dat klinkt heel suf, maar het gaat hier om sloffen van 200,-]. Op de badkamer staat andere shampoo en zelfs het wc papier is anders. Mijn kamer ziet er uit als een opslag plek, vooral nu mijn bed weg is. De kamer van mijn zus daar en tegen, is zo goed als leeg. De computer staat op zolder, op zo'n manier dat je pijn aan je rug krijgt en de zon in je ogen schijnt [te wijten aan de stoel, het bureau en de plek bij het raam]. We hebben nieuwe telefoons, nieuwe boeken [maar dat hebben we elke week], ander eten.

Zelfs de kleinste dingen zijn veranderd, terwijl ze al jaren in het systeem zaten. In plaats van thuis komen, kwam ik bij mijn ouders. Thuis is nu Utrecht, dat is wel duidelijk. Gelukkig was ik maar een dagje bij mijn ouders, zodat ik al weer snel tussen al mijn vrienden kon zijn, mijn plekje in de drukte, universiteit en uitgaan. Ja, het voelt als een andere wereld bij mijn ouders. In Utrecht is mijn leven.

In de tuin heb ik overigens nog niet gekeken, ik weet ook niet of ik dat durf. Wie weet is het oerwoud veranderd in een betonnen zitplek..